“Mamaaaa!!! Mijn bril is wéér kapot!” Ik kijk snel naar de bank waar het geluid vandaan komt en zucht diep. Dit is al de derde keer deze week dat mijn dochtertje van 1,5 met haar vliegensvlugge vingertjes de bril van mijn zoontje in haar handen krijgt en het pootje er af trekt. Echt niet relaxed, want hij heeft zijn bril hard nodig. Ik wil mopperen omdat ik me gefrustreerd voel, maar ik weet niet op wie. Mijn zoontje kan er niks aan doen.
Hij zit gewoon op de bank een filmpje te kijken als zijn zusje doelgericht en binnen 1 seconden naast hem staat en zijn bril van zijn hoofd af trekt. Ook op mijn dochtertje mopperen heeft zo weinig zin. Ik moet toegeven dat ik dat wel heb gedaan en dat ik haar heb gezegd dat dat niet mag, maar daarmee voorkom ik niet dat ze dit ook een volgende keer weer zo gaat doen.
Een camera ophangen om later te lachen
Sinds ik drie kinderen heb, heb ik geregeld het gevoel dat ik een paar handen tekort kom. De situaties zijn soms een frustrerend maar ook hilarisch tegelijkertijd. Soms denk ik wel eens, misschien is het een leuk idee om een camera op te hangen om deze situaties op te nemen. Dan kan ik er later nog eens om lachen, waarschijnlijk vooral als ik dan naar mijn eigen hoofd kijk.
Wc moment
Eén van dit soort ‘handen tekort’ situaties die bij mij geregeld weer terugkomt is het wc moment van mijn zoontje. We zijn met mijn zoontje met zindelijkheidstraining 3.0 bezig, maar hij is geregeld nog nat. Als ik dat ontdek dan gaan we samen even naar de wc. De bedoeling is dan dat ik hem rustig op de wc zet, hem probeer te laten ontspannen om te zorgen dat hij plast en ook goed uit plast. Als dat gebeurd is help ik hem met het aantrekken van een schone broek en onderbroek. Ik weet niet wat het is met die wc, maar zodra ik die richting op ga dan draaft mijn dochtertje er meteen achteraan. Ze gaat met haar neus op de *** delen van mijn zoontje staan waardoor hij niet kan ontspannen. Vervolgens gaat ze aan de wc borstel zitten, of alle maandverbandjes uit de kast halen. Nou ja, als je zelf een dreumes hebt of hebt gehad dan kan je je waarschijnlijk aardig inbeelden hoe dit gaat. Ik doe een soort wanhopige poging om zowel mijn dochtertje uit de wc te krijgen, als mijn zoontje te laten ontspannen, allebei hopeloos natuurlijk. En als ik inmiddels het zweet op mijn rug heb staan en ik op mijn tong moet bijten om geduldig te blijven komt mijn andere zoontje er aan met een ZEER BELANGRIJK vraag: “mama, zijn alle treinsporen op elkaar aangesloten? En zit er ook een eind aan het treinspoor? En is op elk treinspoor één trein, of kunnen er ook meerdere treinen op een spoor zitten?
Stoom uit mijn oren
Ik weet niet of het aan mij ligt dat ik gewoon niet zo heel veel geduld heb. Dat is namelijk ook wel een beetje zo. Maar op zo’n moment komt het stoom uit mijn oren en wens ik dat ik minstens zes handen en twee hoofden extra kon lenen ergens. Zo rustig mogelijk probeer ik mijn zoontje van de treinenvragen te vertellen dat hij naar de kamer moet gaan omdat ik bezig ben, ik ren naar boven om een schone broek en onderbroek voor mijn andere zoontje te halen en vertel hem dat hij die zelf aan mag doen. Als laatste pik ik mijn dochtertje op, die inmiddels krijsend onderaan de trap staat omdat ik zonder haar naar boven ben gegaan, en probeer haar te troosten. Oké, deze uitdaging is weer gelukt.
De rust weer terug
Blij dat de rust in huis en in mijn hoofd langzamerhand weer wat terugkeert, moet ik ineens denken aan de oude mensen die ik jaren geleden heb ontmoet tijdens mijn stages en vakantiewerk in verschillende verzorgingstehuizen en verpleegtehuizen. Deze mensen, voornamelijk de vrouwen waarschijnlijk, hebben dit soort situaties dus ook heel vaak meegemaakt. En dan waarschijnlijk met meer kinderen om zich heen. Het zet deze mensen ineens in een heel ander perspectief vind ik. Ik voel veel respect boven komen.
Een groot contrast
Als ik denk aan de oude mensen die ik heb ontmoet in mijn studententijd dan vind ik dat er een bijzonder groot contrast is in de verschillende leeftijdsfases in een mensen leven. Eén van de vrouwen die heel veel indruk op mij heeft achtergelaten was een vrouw die zo vergroeid was dat ze zich bijna niet meer kon bewegen. Haar armen en benen zaten vast en ze kon ook niet meer praten. Ze lag de hele dag op bed en ze kreeg een paar keer per dag gepureerd eten toegediend. Het raakte me heel erg, zeker toen iemand me vertelde dat ze er al 10 jaar zo bij ligt. 10 jaar, wow! 10 jaren waarin er eigenlijk niks is gebeurd. Dat is in mijn leven wel anders. 10 jaar geleden was ik nog niet eens afgestudeerd. In de afgelopen 10 jaar heb ik zo ontzettend veel meegemaakt, is er zo ontzettend veel veranderd en heb ik zo ontzettend veel geleerd.
Genieten van de drukte
Soms betrap ik mezelf op een gevoel dat ik verlang naar rust. Er is zoveel te doen en er is altijd wel ergens een kind die mama roept. Natuurlijk, ik geniet ook echt volop van het moederschap. Ik voel me een vrolijke moeder ben meer dan dankbaar dat ik voor mijn gezin. Maar soms voel ik toch ook het verlangen naar wat meer rust en wat minder ‘door en door en door’. Maar als ik aan die oude mensen dan bedenk ik me dat ik dankbaar ben voor de drukte. Misschien moet ik inderdaad maar die camera’s ophangen. Dan heb ik later wat te lachen en kan ik keer op keer weer genieten van deze bijzondere fase in mijn leven.
Wil jij graag jouw verhaal over je bevalling, baby, vruchtbaarheidstraject of iets anders delen op BabyBytes? Dat kan via dit formulier. Wie weet staat jouw verhaal binnenkort (anoniem) op de site!
Geke is getrouwd en een vrolijke moeder van twee zoons (2012 en 2014) en een dochter (2018). Door haar beroep als medisch analist bekijkt ze haar rol als moeder ook door een analytische bril. In haar vrije tijd schrijft ze graag over de alledaagse (on)geregeldheden die ze als moeder tegenkomt. Neem ook eens een kijkje op haar eigen site Nietvolgensboekje.nl.
Reageer op dit artikel
reacties (0)