Het is vroeg in de avond als ik zachtjes de woonkamer binnensluip. Ik nestel me op de bank en trek mijn knieën op in mijn pyjama. Mijn blik gaat van de tv naar mijn vader en ik probeer zijn gezicht te lezen. We praten niet. Terwijl ik onzichtbaar probeer te zijn op de bank, kijkt hij met een strakke blik naar de tv en huilt. Het is Dodenherdenking.
In de nacht van zes op zeven maart 1945 raakte de SS-officier Hanns Albin Rauter, de nazi-Duitse leider van de politie in Nederland, bij de Woeste Hoeve op de oostelijke Veluwe zwaargewond bij een toevallige aanslag. Op 8 maart 1945 executeerden de Duitse bezetters als wraak 117 gevangenen bij de plaats van de aanslag. 117 gevangenen waarvan mijn vader de 118e geweest zou zijn als hij niet eerder die week was vrijgelaten. Hij was bijna twintig jaar oud en zijn vader had bij de Duitsers gepleit voor het vrijlaten van zijn zoon. Na stevig onderhandelen gaven de Duitsers mijn vader opdracht om de kazerne te verlaten en zich elders te melden. Kwam hij niet opdagen, dan zouden ze zijn vader in ruil vasthouden. Mijn vader, hier niet van op de hoogte, liep richting Wilp waar zijn ouders als evacuees verbleven. Sterk was het verlangen om te vluchten naar zijn ouders en deze in de armen te sluiten, maar hij rook onraad toen iemand in gebrekkig Duits hem de weg wees en hij besloot zich toch eerst zoals verzocht te melden op de Kazerne. Tot zijn verbazing trof hij zijn vader aan en mochten ze gaan. Zijn vrienden en medegevangenen, alle 117, kwamen diezelfde week om.
Respect Jaar in jaar uit zag ik mijn vader zitten, met de tranen in zijn ogen. Hij dacht aan de mannen achter deze nummers en kon zich hun gezichten voor de geest halen. Hij herdacht hoe angstig en heftig die tijd voor iedereen geweest was en hoe verdriet nog lange tijd de dorpen overheerst heeft. Jong als ik was voelde ik enkel de geladen sfeer rond 4 mei, zag ik de vlag halfstok en de tranen bij mijn vader. Ik groeide op met het respect voor Dodenherdenking, het besef dat leven in vrede geen vanzelfsprekendheid is. Dat we dit onder andere te danken hebben aan deze Vrijheidsstrijders.
Uitersten Het leger en strijden voor vrede en veiligheid staat vandaag de dag nog altijd centraal in mijn leven, maar men ziet in Nederland steeds minder het belang van een goed werkend defensieapparaat. Dat onze mannen in hun hart diezelfde vrijheidsstrijders zijn, dat ze hopen bij te kunnen dragen aan deze ‘vrede en veiligheid’, wordt helaas meer dan eens van de hand gedaan. De ‘had ie maar een ander beroep moeten kiezen’ hebben mijn man en ik vaak genoeg als een boer met kiespijn ontvangen én weggelachen. En tuurlijk kregen wij zelf ook het schaamrood op de wangen toen vreemde mensen op de Amerikaanse luchthaven opstonden en applaudisseerden, enkel omdat het uniform gedragen werd en je daarmee instaat voor hun veiligheid. Het kan te gek ook, maar het verschil is op zijn zachtst gezegd opvallend te noemen.
Woensdag keek ik naar de herdenking op tv en zochten mijn tranen hun weg naar beneden. Mijn lieve oude vader. Eergister, op Bevrijdingsdag zouden we zijn verjaardag gevierd hebben. Hij zou 91 jaar geworden zijn, maar we hebben hem vijf jaar geleden al losgelaten. Ik denk aan hem, aan zijn herinneringen en aan de mensen die deze gedenkdagen in twijfel trekken. Zoals Lauren Hill ooit citeerde, neurie ik in gedachten haar nummer: Forgive them father for, they know not what they do…
Wil jij graag jouw verhaal over je bevalling, baby, vruchtbaarheidstraject of iets anders delen op BabyBytes? Dat kan via dit formulier. Wie weet staat jouw verhaal binnenkort (anoniem) op de site!
Met twee kleuters en een baby, beiden een leuke baan en een gezellig sociaal leven zijn ze in feite niet anders dan elk ander dertigersgezin. En toch gaat het bij hen allemaal nét even anders.
Ze zijn het gezin van een militair. Een gezin dat zich met regelmaat klaarmaakt voor periodes van afwezigheid en waarin afscheid nemen en thuiskomen centraal staat. Lees mee over de zoektocht naar ritme en routine, over alle bijbehorende emoties en over hun ervaringen.
Fenne van Meer is vrouw-van, schuldhulpverlener en moeder van drie met veel te veel hobby's. Lees meer op haar eigen blog Papa? Hoe lang nog?.
Reageer op dit artikel
reacties (0)