Onrustig draai ik me ‘s nachts van mijn ene zij op de andere. De to-do’s voor mijn aankomende vrije dag passeren de revue en ik bedenk wat ik er nog aan wil toevoegen. Als ik bijna de slaap lijk te vatten zoemt er een mug in mijn oor. Waarom? Waarom gaat hij niet gewoon op mijn been zitten eten, om daarna hoog op de muur uit te buiken? Waarom mijn oor? Ik vind - en elektrocuteer hem, om weer vlug mijn bed in te kruipen.
De volgende ochtend zijn de kleuters als lamme takken en dweilen over zowel de vloer als meubels. Binnen een uur zijn Barbies, kleiprojecten en puzzels afgevinkt en ik kijk met lede ogen naar de iPad. Ik probeer dat ding zo min mogelijk te betrekken in ons dagelijks leven, maar hij ligt daar wel de kat op het spek te binden. Ik weersta de verleiding en blèr termen als ‘hou op’, ‘laat elkaar los’ en ‘geen troep maken’.
Voorbereidingen Het is toch wel lekker thuiskomen in een schoon en opgeruimd huis, verplaats ik me in hem en om diezelfde reden verschoon ik tevens het bed met kraakhelder linnengoed. Na een snelle douche maak ik me voor zijn thuiskomst extra mooi op. Ik hou daarvan. Of hij nou drie en een halve maand naar Mali is of voor drie weken naar Engeland. Bij thuiskomst maak ik alles graag zo mooi mogelijk, mijzelf inbegrepen. Ik vind het leuk als hij verrast is door het huis, mijn haar, make-up, of whatever ik weer verzonnen heb.
We weten geen tijdstip. Wel dat hij zelf in de heli terugvliegt vanuit Engeland en we afhankelijk zijn van de weergoden. Hij zal vertrekken om acht uur in de ochtend plaatselijke tijd en hoopt rond een uur of vier ’s middags thuis te zijn. Ik hoor de hele dag niets en dat lijkt goed nieuws. Om uit de wachtstand te komen ga ik met veel te veel make-up op naar het plaatselijke zwembad voor de zwemles. Terwijl ik kleuter één in het zwembad heb liggen, kleuter twee met de iPad (ja toch) in de kantine heb gepositioneerd en de baby in een zweterig pashokje aan het voeden ben, gaat mijn telefoon. Joepie! Ik neem blij op en vraag hoe het gaat maar het blijft nét te lang stil. Shit.
Comfortfood Vanwege het slechte weer zijn ze halverwege gestrand, moeten een hotel pakken en morgen opnieuw proberen verder te komen. We praten nog wat en met hangende schouders ga ik terug naar onze kleuter in de kantine. Ik vertel het nieuws en nadat ze me een paar tellen heeft aangekeken zegt ze dat we vandaag net doen of het gister is. Goed plan.
De oudste heeft er meer moeite mee en barst in de kleedkamer hartverscheurend in huilen uit. Meelevend kijken andere moeders haar aan, waarschijnlijk denkend dat ze verdrietig is vanwege de zwemprestaties.
Enigszins lamgeslagen van de teleurstelling komen we thuis en bedenken we waar we blij van zouden worden. We besluiten vannacht allemaal in het grote bed te slapen, limonade te drinken in plaats van water en de pizza op te eten die we speciaal voor papa hadden gekocht. Comfortfood it is.
Onze militair baalt als een stekker, maar staat er - zoals het een echte vent betaamt - iets praktischer in: “Ik heb ook geen boxershort meer voor morgen.” Laten we mede voor hem en zijn collega hopen dat dit niet langer duurt dan deze ene dag.
Wil jij graag jouw verhaal over je bevalling, baby, vruchtbaarheidstraject of iets anders delen op BabyBytes? Dat kan via dit formulier. Wie weet staat jouw verhaal binnenkort (anoniem) op de site!
Met twee kleuters en een baby, beiden een leuke baan en een gezellig sociaal leven zijn ze in feite niet anders dan elk ander dertigersgezin. En toch gaat het bij hen allemaal nét even anders.
Ze zijn het gezin van een militair. Een gezin dat zich met regelmaat klaarmaakt voor periodes van afwezigheid en waarin afscheid nemen en thuiskomen centraal staat. Lees mee over de zoektocht naar ritme en routine, over alle bijbehorende emoties en over hun ervaringen.
Fenne van Meer is vrouw-van, schuldhulpverlener en moeder van drie met veel te veel hobby's. Lees meer op haar eigen blog Papa? Hoe lang nog?.
Reageer op dit artikel
reacties (0)