Ik moet wat bekennen. Ik ben er niet echt heel trots op, maar kom er nu maar gewoon eerlijk voor uit. Ik speel Pokémon Go. En ik ben echt niet de enige.
Het kan de meesten niet ontgaan zijn. In dorpen en steden struinen kinderen en volwassenen compleet gebiologeerd door het scherm van hun smartphone over de wegen en voetpaden. De straten zijn bezaaid met groepjes mensen die op de meest vreemde locaties fanatiek hun vinger over het scherm bewegen om vervolgens euforisch de naam van een mythologisch Japans wezen te scanderen - inclusief een traditionele Ash Ketchum luchtvuist.
Elke nieuwsuitzending heeft wel een item over de nieuwe rage, de gevaren en - nu al - vele ergernissen van Pokémon Go en de spelers. Op internet verschijnen filmpjes van hordes mensen die als een tsunami bepaalde plekken overspoelen als een zeldzame Pokémon op een punt verschijnt. Pokémon Go is een feit en heeft Nederland in de ban. De massahysterie lijkt compleet.
Ga je mee op jacht? Kas snapt er niks van als ik enthousiast instem met zijn suggestie een stukje te gaan fietsen. Normaal moet hij altijd heel lang zeuren voordat ik zijn fietstochtjes begeleid, maar vandaag sta ik nog eerder bij de deur dan hij. “Ga je Pokémon vangen?,” vraagt mijn vriend van boven, “want dan ga ik ook even mee!” Voor Kas wordt het mysterie alleen maar groter, maar hij besluit - behulpzaam als ever - nog wel even snel een touw uit ons huis op te duiken om te helpen bij het vangen van de voor hem raadselachtige Pokémon.
Hij raakt echter het hele Pokémon-jagen vlug zat als hij voor de zoveelste keer moet stoppen met fietsen omdat mama nog snel even een Staryu moet vangen op haar telefoon en hij überhaupt nog geen enkele Pokémon heeft gezien. Ik grijp inmiddels elke kans aan om even naar buiten te kunnen. De honden zijn nog nooit zo vaak uitgelaten en ik besluit in de middag heel spontaan dat we die dag gaan barbecueën.
Een tikkeltje gênant Het spel wordt gespeeld door zowel jong als oud en toch merk ik dat mijn generatie net iets minder onbevangen en publiekelijk op Pokémon-jacht gaat. Het blijft tenslotte een beetje gênant. Op weg naar de Pokéstop naast de skatebaan spot ik al van ver de man met de kinderwagen. Met zijn linkerhand duwt hij de kinderwagen naar voor en achter en in zijn rechterhand houdt hij zijn telefoon. Hij kijkt wat schuchter om zich heen en op het op het moment dat hij mij in het vizier krijgt draait hij zich snel om en bestudeert de plattegrond van het aangrenzende park.
Ik hou mijn blik ferm op de grond als ik naast hem ga staan en mijn eigen telefoon uit mijn zak haal. Ik hoor het bekende deuntje uit de luidsprekers van zijn telefoon komen en vraag: “Pokémon?” De man knikt en mompelt iets onverstaanbaars en eenmaal betrapt verdiept hij zich dan toch weer zijn telefoon. Zo staan we heel even, een tikkeltje beschaamd naast elkaar als twee verslaafden die in het geheim hun fix komen halen.
Het gênante moment is vluchtig en duurt gelukkig maar heel even. Na enkele ogenblikken ben ik alweer op weg. Ik laat een klein beetje waardigheid achter naast de skatebaan, maar ik ben wel een Pokémon rijker. En daar gaat het tenslotte om: gotta catch ‘em all!
Wil jij graag jouw verhaal over je bevalling, baby, vruchtbaarheidstraject of iets anders delen op BabyBytes? Dat kan via dit formulier. Wie weet staat jouw verhaal binnenkort (anoniem) op de site!
Ik ben Sanne (bouwjaar 1987) en sinds 2012 de trotse moeder van Kas. Ik woon al veels te lang samen met mijn wederhelft Bas. Onze huisraad wordt verder aangevuld met één kat en twee honden die we door de jaren heen hebben verzameld. Ik ben gek op koken, films kijken, gamen en heb meer guilty pleasures dan ik eigenlijk wil toegeven.
Ik schrijf sinds 2012 op Babybytes over mijn avonturen als nieuwe moeder onder het pseudoniem Panini en nu mag ik verder als vaste columnist van Babybytes.
Reageer op dit artikel
reacties (7) Stuur een bedankje