Hedy (43): "Mijn vader stierf drie weken voor de bevalling"

Hedy (43) beviel drie weken nadat haar vader was overleden aan corona. Ondanks het grote verdriet lukte het haar toch in rust een mooie bevalling te ervaren.

“Eind november 2020 was ik uitgerekend van ons tweede kindje", vertelt Hedy. "Na onze oudste dochter Ruby in april 2018, kwam al snel de wens voor nog een kindje. Ik had voor ik zwanger werd van onze oudste twee miskramen gehad. Omdat mijn leeftijd nu echt wel begon mee te spelen, konden we niet meer te lang wachten.
Voordat ik zwanger werd van onze tweede heb ik weer vijf miskramen gehad. Toen het eindelijk goed zat, waren we zo blij. Natuurlijk was de eerste periode superspannend. Zou het goed blijven gaan of moesten we weer een teleurstelling incasseren? Corona had intussen zijn intrede gedaan en eigenlijk kwam dat wel goed uit. In die, oh zo onzekere, eerste weken zag ik niemand, hoefde ik niets uit te leggen en kwam ik niet in de verleiding om het al te vertellen.
Uiteindelijk heb ik pas met 16 weken mijn familie ingelicht. Wat waren ze blij! Mijn ouders wonen ver weg, maar kwamen zo vaak als ze konden voor een paar dagen langs en dan genoten we samen van mijn groeiende buik en het feit dat er weer een meisje onderweg was. Mijn vader liep zo trots als een pauw rond en deed met veel liefde allerlei klusjes.

Corona

Toen werd het oktober en werd mijn hele familie getroffen door corona. Mijn vader moest zelfs al snel naar het ziekenhuis. Na een paar dagen ging hij naar de IC. Omdat mijn moeder en broer ook ziek in isolatie zaten, was ik de enige die op dat moment naar mijn vader toe kon gaan. Hoogzwanger kreeg ik de taak om voor alle communicatie met het verplegend personeel te zorgen. Mijn telefoon lag ‘s nachts op mijn nachtkastje en slapen was moeilijk. Zou ik weer gebeld worden door het ziekenhuis? Hoe gaat het met papa? En dat met die steeds groter wordende buik.
Toen kwam het moment dat mijn vader in slaap gebracht zou moeten worden. De verpleegkundige zei: ‘Neem voor de zekerheid maar afscheid van je vader, want we weten echt niet hoe dit gaat eindigen.’ En daar sta je dan, 36 weken zwanger.
Wat moet je zeggen? Ik had echt niet het idee dat hij hier nooit meer uit zou komen. Hij was zo sterk, mijn stoere papa. Omdat ik achteraf geen spijt wilde krijgen, in het geval dat hij het toch niet zou overleven, heb ik mijn vader verteld hoeveel ik van hem hield. Ik heb hem gevraagd om er alsjeblieft niet zo maar tussenuit te piepen. Ik kon hem nog niet missen en hij moest zijn jongste kleindochter nog leren kennen. Hij was zo nieuwsgierig naar de naam van zijn nieuwe kleindochter, dus heb ik hem gevraagd: ‘Pap, kan je een geheimpje bewaren?’ En ik heb hem toen de naam van zijn kleindochter ingefluisterd. Wat was hij trots en blij dat hij de eerste was die haar naam wist!

Uitvaart

Weer een week later werden we weer opgeroepen. De behandeling zou stopgezet worden. BAM! We hebben gelukkig als familie tot het einde bij hem mogen zijn en ik heb zijn hand nog tegen mijn dikke buik kunnen houden.
Na een week vol geregel voor zijn uitvaart, kwam het besef: ik moet straks gaan bevallen, en als de kleine er is, dan kan mijn vader er niet meer bij zijn. Dit ging mij zo in de weg zitten, dat ik in paniek raakte van alleen het idee al dat ik moest gaan bevallen. Gelukkig had ik een ontzettend lieve verloskundige die mij steunde en mij mijn verhaal liet doen, waardoor ik toch de kracht vond om de rust terug te vinden.

Hypnobirthing

Precies op mijn uitgerekende datum begon het wat te rommelen. Na het eten heb ik de verloskundige gebeld en kwam zij even kijken: twee centimeter ontsluiting. We mochten bellen als de weeën elkaar sneller zouden opvolgen. Toen ze weg ging zei ze nog: ‘Ik heb het idee dat ik zo weer terug moet komen.’ En inderdaad: ze was de deur nog niet uit of de weeën volgden elkaar in rap tempo op. Ik had een bevalbad en daar ben ik in gaan zitten. Ik had een cursus hypnobirthing gedaan en gebruikte die techniek om met de weeën mee te ademen. Vreemd genoeg voelde dit eigenlijk best lekker, ik zat er lekker in. Inmiddels waren de verloskundige en de kraamverzorgster binnen en was het wachten op het grote moment. Op een gegeven moment zat ik niet lekker meer in bad en ben ik verplaatst naar de baarkruk. Ik zat nog maar net, of ik voelde al grote druk en ik mocht gelijk mee doen met mijn lijf. Het principe van hypnobirthing is je overgeven aan wat je lijf je vertelt. Na drie keer mee persen en ademen was onze dochter Skyler daar. En wat voelde deze manier van bevallen goed! Ik was bijna euforisch.

Intiem

Mijn moeder was bij ons thuis, en direct nadat ik met de kleine op bed was gaan liggen, ging mijn man mijn moeder halen. Het was zo mooi en intiem om dit grote geluk samen te delen, terwijl we ook allebei zoveel verdriet hadden om het gemis van mijn vader. Ik weet zeker dat hij apetrots van een afstandje mee heeft gekeken. Toen onze oudste dochter Ruby ‘s ochtends wakker werd, hebben we haar meegenomen naar onze kamer en haar reactie toen ze zag dat er een baby in het wiegje lag was zo mooi: ‘Ooooh mama, papa kijk ik heb een zusje, ze is er!’

Herinneringen

Makkelijk is het niet, maar wat waren we blij met dit kleine wondertje dat zoveel licht bracht in een moeilijke periode. Heftig was het zeker, ook de periode daarna, maar nu gaan we gelukkig alle vier de goede kant op. Ondanks alle emoties destijds, was het echt een mooi moment en denk ik met heel veel mooie herinneringen aan de geboorte van Skyler terug. Ik had niet beter kunnen wensen voor dat moment.

Wil jij graag jouw verhaal over je bevalling, baby, vruchtbaarheidstraject of iets anders delen op BabyBytes? Dat kan via dit formulier. Wie weet staat jouw verhaal binnenkort (anoniem) op de site!

• SHARE
• PIN
• Volg ons