Vivian (29) raakte in 2013 zwanger van een drieling. Alles leek goed te gaan met de drie kleine mannetjes in haar buik. Totdat haar ergste nachtmerrie werkelijkheid werd en met 20 weken zwangerschap de weeën begonnen en ze beviel.
"Soms wil ik schreeuwen help me alsjeblieft, ik weet het niet meer, ik wil niet meer verder, ik wil mijn kinderen terug, zonder hen is mijn leven zinloos, ik kan dit niet meer"
“Het was augustus 2013, ik had een positieve test in mijn handen en omdat we graag een kindje wilden waren we dolblij! De zwangerschap begon heel normaal en na de positieve test hebben we vrij snel onze families het mooie nieuws verteld.
Na ongeveer zes weken zwangerschap, kreeg ik plots een bloeding en werden we doorgestuurd naar het ziekenhuis. De eerste echo was dus een vrij onverwacht moment met een vrij verrassende uitslag. De echo liet twee kindjes in mijn buik zien maar vrijwel meteen hoorden we dat één kindje te klein was voor het termijn waarin ik zat. Dat was uiteraard schrikken maar we moesten afwachten en na een week weer terugkomen. Tijdens deze eerste echo zag mijn man nog iets zitten, dacht hij. Maar ons werd verzekerd dat dit niets was. Enigszins beduusd van het feit dat er dus twee kindjes in mijn buik zaten en bezorgd over het nieuws van een te klein babytje, keerden we huiswaarts.
Verrassing!
Een week later moesten we terugkomen voor weer een echo. Eenmaal met mijn buik bloot en de inhoud ervan op het grote scherm, wisten we niet waar we kijken moesten. Maar liefst DRIE kloppende hartjes! We wisten echt niet wat ons overkwam. Er ging zo ontzettend veel door ons heen. Blijdschap, tranen en een enorme schrik. Drie kindjes, gewoon DRIE! Je wordt van het ene gevoel in het andere geslingerd. Beduusd maar ook erg blij met goed nieuws, verlieten we het ziekenhuis.
Drie autostoeltjes
In de weken daaropvolgend werden we doorgestuurd naar het AMC, omdat het een eeneiige drieling betrof en het gewone ziekenhuis hierin niet gespecialiseerd was. Al snel werd duidelijk dat we drie jongetjes zouden krijgen en met dat nieuws kregen we stapels kleding toegestopt. Voor we het doorhadden stonden er zelfs al drie autostoeltjes klaar voor onze jongens. Je staat er meestal niet bij stil wat er allemaal komt kijken bij een meerling, maar deze hulp was echt zo ontzettend fijn.
Plotselinge buikpijn
Toen de rust eenmaal een beetje was wedergekeerd en we aan het idee van drie baby’s gewend waren, kon ik op mijn gemakje gaan “broeden”. Met elke twee weken een controle, verliep dit tot 20 weken zwangerschap eigenlijk best heel goed. Maar vanaf dat moment begon de zwangerschap behoorlijk wat van mijn lichaam te eisen en moest ik gedwongen stoppen met werken.
Op de dag dat ik 20 weken en één dag zwanger was sloeg de schrik ons om het hart. Ik kreeg in de avond ontzettend veel last van buikpijn en we zijn direct naar het ziekenhuis gereden. Daar aangekomen kregen we de schrik van ons leven; ik bleek TIEN centimeter ontsluiting te hebben en de buikpijn die ik voelde waren flinke weeën. Ik werd met spoed in bed gelegd met mijn benen omhoog en kreeg weeënremmers toegediend. Uiteindelijk ben ik die avond het vruchtwater van één van de kindjes verloren maar was de ontsluiting teruggetrokken van tien naar twee centimeter. Ik moest in het ziekenhuis blijven en volledige bedrust houden.
De dag die daarop volgde bleef vrij rustig. Ik kreeg mijn twintig-wekenecho en voor zover ze het konden zien droeg ik drie kerngezonde knulletjes in mijn buik. In de avond gebeurde waar we ongelooflijk bang voor waren, ondanks mijn volledige bedrust en het infuus met remmende medicatie, kwamen de weeën toch weer op gang en ‘s nachts, op 22-11-2013, ben ik uiteindelijk bevallen van mijn drie knappe kindjes: Joey, Davey en Ryan.
Verdrietig nieuws
Drie prachtige jongens waarvan er eentje direct overleed. De andere twee zijn nog even heel kort bij ons geweest en hoe kort deze momenten ook waren, we hebben genoten van alle drie onze zoontjes zo dicht bij ons. Zo klein, zo mooi, zo perfect met alles erop en eraan. Wat een groot verdriet.
Uiteindelijk hebben we besloten om de uitvaart via het ziekenhuis te laten regelen, zo zijn ze samen als echte broers bij elkaar gecremeerd en uitgestrooid in het Westgaarde-park in Amsterdam.
Drie jaar later
We zijn nu ruim drie jaar verder en nog dagelijks worstel ik met mijn gevoelens. Ik kan en zal nooit accepteren wat er gebeurd is. Ja, het gaat inmiddels wel weer goed met me, maar het hoe en waarom roept nog steeds veel vraagtekens op. Gelukkig zijn we in april 2015 gezegend met onze dochter, die heeft de zin in het leven weer teruggeven.
De buitenwereld zal het waarschijnlijk nooit begrijpen. Ik krijg nog steeds vaak te horen dat ik eens ‘verder moet gaan met mijn leven’, of ‘het is beter zo, je hebt een gezonde dochter, met drie had je leven er veel minder goed uitgezien’, of de mensen die zeggen ‘ik heb ook een miskraam gehad ik weet precies hoe je je voelt’. En begrijp me niet verkeerd, ik heb ook afgelopen september een miskraam gehad het is vreselijk, maar het is niet te vergelijken. Mijn kindjes waren helemaal af, alles zat erop en eraan maar ze waren te klein om een eerlijke kans te mogen krijgen.
Wat ik zou willen is dat mensen over ze praten, hun namen noemen, laten weten dat we ze niet vergeten zijn. Het zijn mijn kindjes, ze horen er ook bij net als mijn dochter.
"Ooit was ik bang voor de dood, maar nu niet meer. Ik weet dat als ik doodga er drie hele mooie, lieve knappe jongens staan te wachten om eindelijk hun mama te kunnen knuffelen."
Wil jij graag jouw verhaal over je bevalling, baby, vruchtbaarheidstraject of iets anders delen op BabyBytes? Dat kan via dit formulier. Wie weet staat jouw verhaal binnenkort (anoniem) op de site!
 raakte in 2013 zwanger van een drieling. Lees het hele artikel op Babybytes.){kind=link}
Reageer op dit artikel
reacties (2) Stuur een bedankje