‘Mama’, hoorde ik een stemmetje fluisteren. ‘Mama!’ Ik werd wakker en zag door mijn wimpers heen dat het kwart voor zes was. ‘Mama, jij bent helemaal geen stomme mama.’
Mijn zoon Tijl (3) stond naast mijn bed. In zijn pyjama met allerlei voertuigen erop. ‘Gaan we zo naar benenen, mama? Ik heb onzettend honger.’ ‘Het is nog vroeg schatje. Ga nog maar even lezen.’ ‘Maar jij moet mij voorlezen, mama. Van de vijf brandweermannetjes. En mama? Bo is ook wakker.’ Wat een gezelligheid.
Tekening op de muur Ik ben helemaal geen stomme mama. Dat is een mooi compliment. Recht uit het hart van mijn oudste zoon Tijl. Zijn broertje Bo is met zijn bijna twee jaar nog niet zo hoffelijk. Het liefst laat hij zich, staand vanaf de commode, gewoon in mijn armen vallen. Dat blinde vertrouwen is zijn uiting van liefde. Zo denk ik dan maar. Ik vind mezelf over het algemeen best een leuke mama. Zo vind ik het niet zo erg dat ze met een vilstift op het behang tekenen. Natuurlijk leg ik ze uit waarom dat niet de bedoeling is, maar om er nou een drama van te maken. De tekening is al gemaakt en die gaat er toch niet meer af. Bovendien vind ik het wel gezellig om te kunnen zien dat er kinderen in huis wonen. Ik ben niet zo’n moeder die het fijn vindt dat ’s avonds de woonkamer speelgoedvrij is. Ik heb kinderen. Daar houd ik van. Ik heb lang op ze moeten wachten en ze zijn er. En hoe. Met hun vrolijke en wat minder blije stemmetjes laten ze me elke dag weer weten dat ze er zijn.
Die pure eenvoud van kinderen is goud waard. Zo zal een peuter je altijd eerlijk vertellen wat hij van het dagprogramma vindt. Toen ik Tijl laatst vertelde wie er die dag ‘op visite’ kwamen, baalde hij: ‘Nee, niet oom Henk! Ik wil naar Ben en Niels!’ Natuurlijk heeft hij een heerlijke middag met zijn oom en tante gehad, maar hij laat wel duidelijk merken waar zijn voorkeur ligt. Of nog duidelijker: ‘Komt Dat Kindje?! Ik wil dat Dat Kindje thuisblijft! Nee mama, nee!’
Mama's gaan niet dood Toen ik laatst een crematie van een tante had, ving Tijl dat ook op. ‘Wie is ovelenene, mama?’ In kindertaal leg ik hem dan uit wat er aan de hand is. Toen ik hem naar bed bracht, verzuchtte hij: ‘Gelukkig ben jij niet dood mama! Mama’s gaan nooit dood’. Tevreden ging hij slapen. Ontroerd pinkte ik een traantje weg. Niets zo ontwapenend als een slapend kind, nietwaar. Gelukkig zag hij het niet. Maar als hij wat ouder is, kan ik zeker niet meer in zijn bijzijn huilen. Ik weet nog wat ik zelf zei als mijn moeder dat deed: ‘Doe niet zo stom, mama.’
Wil jij graag jouw verhaal over je bevalling, baby, vruchtbaarheidstraject of iets anders delen op BabyBytes? Dat kan via dit formulier. Wie weet staat jouw verhaal binnenkort (anoniem) op de site!
Aefke (40) is getrouwd met Tijmen en heeft twee zoontjes (Tijl van 3 en Bo van 1). In het dagelijks leven is zij online communicatieadviseur en schrijft zij aan haar derde roman Lievelingskind. Het boek gaat over de zussen Karin en Renske. Renske leidt een losbandig leven en raakt zwanger van een tweeling, terwijl Karin (verpleegkundige) al jaren zwanger probeert te raken. Op het moment dat Karin’s laatste IVF-poging mislukt, knapt er iets in haar. Intussen vermijdt ze waar ze het eigenlijk over moet hebben: haar diepgewortelde kinderwens.
Reageer op dit artikel
reacties (2) Stuur een bedankje