Een kwart van de Nederlanders is bang voor de tandarts, een angst die vaak al in de prille jeugd begint. Mensen die met klamme handjes in de wachtkamer zitten of zelfs bevend en met klotsende oksels in de stoel liggen. Ik behoor zelf tot de 75% van Nederlanders die zonder angst, maar met frisse tegenzin, de gang naar de tandarts maakt en prijs mij daarmee gelukkig. Afgelopen week had mijn zoon zijn vuurdoop in de tandartsstoel waarbij ik hoopte een groot trauma en aansluitend een tandartsfobie te vermijden.
Tanden tellen Bij de laatste controle was de eer al aan Kas om in de stoel plaats te nemen. Hij had al een aantal keer meegekeken met mij, want tenslotte doet goed voorbeeld volgen. Onder het motto ‘tandjes tellen’ constateerde de tandarts echter ook meteen het allereerste gaatje in een kies die, volgens de tandarts, jammer genoeg nog wat langer mee moest en zodoende dus ook gerepareerd moest worden. Onze Kas is helaas gezegend met twee ouders die zelf ook regelmatig een gaatje hebben ondanks het fanatieke poetsen en het zit hem genetische gezien op de tandenafdeling gewoon niet mee. Dat, en de vele chocola en suikerhoudende drankjes die ongetwijfeld ook een rol hebben gespeeld. Er zat niks anders op dan een afspraak te maken voor het vullen van zijn gaatje.
T-day Afgelopen dinsdag was het dan zover. Vooraf aan T-day (Tand-dag) had ik Kas al voorbereid op het geweld en lawaai waar hij aan zou worden blootgesteld, maar ook op T-day zelf kreeg hij nog het een en ander van de tandarts te horen. De arts: een jonge en waarschijnlijk kinderloze man, begon voortvarend met zijn uitleg op peuterniveau toen hij de behandeling vergeleek met het douchen van de tand. Hij raakte Kas echter compleet kwijt toen hij zijn verhaal met rondrennende bacteriën en smurfenlicht vervolgde. Kas keek hem met een lege blik aan en knikte enigszins willekeurig mee met de man.
Al snel was het tijd om te beginnen en de tandartsstoel kwam in beweging. Ik voelde mijn hart wat sneller kloppen op het moment dat ik dat kleine frummeltje in die grote, grijze, steriele stoel zag liggen. Nooit eerder had ik klamme handjes bij de tandarts, maar nu het mijn zoon betrof vond ik de tandarts ineens verschrikkelijke ervaring. Het eerste dilemma deed zich meteen aan: met of zonder verdoving. Dat kleine prikje voelt bij mij altijd alsof de tandarts met een naald van tien centimeter in mijn tandvlees loopt te porren en aangezien het gaatje niet al te diep was, besloten we eerst maar eens zonder verdoving te proberen en te kijken hoe ver we zouden komen. De tandarts begon met uitboren van het gaatje en een paar minuten lang vulde slechts het hoge zoemende geluid van de boor het kleine kamertje. Halverwege het uitboren ging de ademhaling van Kas steeds sneller. Zijn kleine vingertjes friemelden met zijn shirt en het werd snel duidelijk dat hij het niet erg prettig vond. Maar onder aanmoediging van de tandarts hield Kas zijn grote ‘krokodillenmond’ netjes wijd open.
Zenuwen Ik was ondertussen op van de zenuwen. Hoewel ik het heus wel kan relativeren, is er niks zo akelig als langs de kant moeten toe kijken hoe je kleine kwetsbare kindje zo ongemakkelijk een onaangename behandeling moet ondergaan. En dan besef ik me heel goed dat tandheelkunde nog een van de meest eenvoudige en onschuldige behandelingen is. Voor we het goed en wel wisten was het boren echter alweer voorbij en werd het smurfenlichtje erbij gepakt. In heuse onvervalste tandartsstijl stelde de tandarts Kas nog een open vraag over de smurfen die Kas vervolgens met een mond vol apparatuur zo goed en kwaad als het ging probeerde te beantwoorden. De vulling werd nog een beetje bij geslepen en de stoel kon weer omhoog. Ook de tandarts leek positief verrast met deze vlekkeloos verlopen behandeling en zodoende mocht Kas zelfs twee cadeautjes uitzoeken uit de mooiste la in de hele praktijk.
Disco-auto Mijn moederhart klopte op het moment dat we de deur uitstapten nog steeds wat sneller dan normaal, maar ditmaal van trots. Wat had ik een dappere, kleine, stoere jongen! Omdat hij zo’n grote jongen was geweest besloten we met zijn spaarpotje naar de speelgoedwinkel te rijden. Kas sleurde daar een gigantische auto uit de rekken. Het was zo’n verschrikkelijk gele jeep met vier knopjes, tien liedjes en discolampen, maar mijn voorkeur (of afkeur) deed er die dag niet toe. Hij stortte de inhoud van zijn paddenstoelen-spaarpotje op de toonbank en met een kleine donatie van mama kwamen we precies uit. Eenmaal terug in de auto vroeg ik hem wat hij vond van de tandarts. ‘Leuk’, zei hij vanaf de achterbank met zijn handjes om de gigantische disco-auto op zijn schoot geklemd. ‘Als ik naar de tandarts ga mag ik daarna naar de speelgoedwinkel. Hé mam, zullen we morgen weer naar de tandenarts?’, vroeg hij mij met die ondeugende glimlach. Mijn hart was weer gerustgesteld en samen kunnen we terug kijken op een geslaagd avontuur en ons alweer verheugen op de volgende controle.
Wil jij graag jouw verhaal over je bevalling, baby, vruchtbaarheidstraject of iets anders delen op BabyBytes? Dat kan via dit formulier. Wie weet staat jouw verhaal binnenkort (anoniem) op de site!
Ik ben Sanne (bouwjaar 1987) en sinds 2012 de trotse moeder van Kas. Ik woon al veels te lang samen met mijn wederhelft Bas. Onze huisraad wordt verder aangevuld met één kat en twee honden die we door de jaren heen hebben verzameld. Ik ben gek op koken, films kijken, gamen en heb meer guilty pleasures dan ik eigenlijk wil toegeven.
Ik schrijf sinds 2012 op Babybytes over mijn avonturen als nieuwe moeder onder het pseudoniem Panini en nu mag ik verder als vaste columnist van Babybytes.
Reageer op dit artikel
reacties (3) Stuur een bedankje