Mijn kleintje is nu bijna vier maanden. Mijn kraamtijd zit erop en ik ben weer volledig aan het werk. Langzaam zakt de roze wolk onder me vandaan en komt het gehaast en het structurele tijdsgebrek weer om de hoek kijken.
Weg bubbel, weg middagslaapjes. In de weekenden klap ik weer regelmatig mijn laptop open omdat ik anders mijn deadlines niet haal. Ik wil om de dag sporten, maar dat lukt me niet meer. Ik vind het heerlijk om de krant te lezen, maar die belandt steevast bij het oud papier. Ik wil graag naar het theater, het café of uit eten, maar met al dat gedoe met die kolf laat ik het toch vaak zitten.
Ook de ouderwetse strijd om de tijd met mijn partner is weer begonnen. 'Jij bent vanochtend al gaan voetballen, dus ik mag vanavond naar yoga-les'. Maar op de een of andere manier, gaat mijn vriend altijd voetballen maar mis ik 80% van mijn voorgenomen yoga-lesjes. Ook moet ik vechten voor mijn ruimte om te werken, terwijl hij vrolijk de deur achter zich dichttrekt om een week naar het buitenland te gaan voor zijn werk. Waar gaat het mis?
I want mama
OK natuurlijk, ík geef borstvoeding, dat kan hij niet doen. De baby is ook stukken meer op mij gericht dan op hem. Als ik 's avonds niet thuis ben, dan krijst hij de hele boel bij elkaar. Het is dus vaak handiger als ik hem in bed leg. Ik vind het ook leuk om te doen, dus wat maakt het uit zou je zeggen. Maar ergens gaat de schoen toch wringen.
Op de weegschaal?
Het voelt alsof - wanneer het gaat om de verzorging van de kinderen en de organisatie in het huis - het zwaartepunt vrijwel altijd bij de vrouw ligt. Met een kleine baby slaat de weegschaal behoorlijk door. Maar oh, wat is dat vermoeiend om alles te gaan wegen. Daar wil ik niet heen, want de frustratie om een disbalans is zwaarder om mee te dealen, dan een stapje extra zetten.
Working mom
Hebben we in heel die strijd vanuit het feminisme niet een afslag gemist? We zijn meer gaan verdienen en werken, maar in de verdeling van de huishoudelijke taken hebben geen evenredig deel overgedragen aan onze mannen. Tenminste, ik hoor van veel vrouwen dat ze hier tegenaan lopen. Nu mijn zwangerschapshormonen me wat minder 'moeder de vrouw' laten voelen, verander ik zo nu en dan in een mopperende haatsmurf.
Het is jouw schuld, of toch niet?
Nu kan ik natuurlijk mijn vriend overal de schuld van geven. Maar is dat wel eerlijk? Hij houdt me niet tegen en hij doet zijn best. Maar het lukt me gewoon simpelweg niet om die deur achter me dicht te trekken. En hem lukt dat dus wel. Wil ik momenteel eigenlijk wel zo graag naar het theater, uit eten, de yoga en ook nog naar dat werkoverleg? Dan moet ik alles zo efficiënt plannen, dat is ook zo sfeerverlagend. Of is het handiger om de strijd op te geven en gewoon eventjes een zelfvoldane huismuts te zijn?
Ervaren jullie deze strijd ook en hoe gaan jullie ermee om?
Wil jij graag jouw verhaal over je bevalling, baby, vruchtbaarheidstraject of iets anders delen op BabyBytes? Dat kan via dit formulier. Wie weet staat jouw verhaal binnenkort (anoniem) op de site!
Voor mij werkt: me er helemaal aan overgeven en er zijn voor de kleine. (met heus wel eens een klein uitstapje) Na het eerste levensjaar wordt het anders. Als je er in zit, lijkt het eeuwig te zijn. Als je terug kijkt, is het voorbij gevlogen...
Voor mij werkt: me er helemaal aan overgeven en er zijn voor de kleine. (met heus wel eens een klein uitstapje) Na het eerste levensjaar wordt het anders. Als je er in zit, lijkt het eeuwig te zijn. Als je terug kijkt, is het voorbij gevlogen...
Zo herkenbaar dit! Vooral het huilen nonstop als mama eventjes de deur uit is. Durf bijna niet meer weg te gaan zonder de kleine (8maanden) mee te nemen. Geef ook nog borstvoeding en ben de enigste die haar stil krijgt als ze naar bed moet.
Ik denk dat het niet meer dan natuurlijk is. Ik zou het ook niet anders willen. Tot 1 jaar zijn babys van nature meer aan mama gehecht, ze zitten immers niet voor niets 9 maanden bij ons in de buik en niet bij de papa. Daarom is dat zowel voor mannen als voor de babys makkelijker om van elkaar gescheiden te zijn voor paar uur dan voor mamas.
Jaa hier precies hetzelfde. Ik denk dat wij als vrouwen ons er meer verantwoordelijk voor voelen en daarom moeilijker “die deur dicht kunnen trekken”. Mannen zijn er eenmaal al aan gewend dat wij alles doen en juist dan is het moeilijk om ineens minder verantwoordelijkheid te nemen en gewoon meer voor onszelf te gaan doen 😩. Alsof we hun dan laten zitten..
Jaa hier precies hetzelfde. Ik denk dat wij als vrouwen ons er meer verantwoordelijk voor voelen en daarom moeilijker “die deur dicht kunnen trekken”. Mannen zijn er eenmaal al aan gewend dat wij alles doen en juist dan is het moeilijk om ineens minder verantwoordelijkheid te nemen en gewoon meer voor onszelf te gaan doen 😩. Alsof we hun dan laten zitten..
Reageer op dit artikel
reacties (7) Stuur een bedankje