Tijdens de reguliere controle bij het consultatiebureau toen mijn dochter zes maanden oud was, kreeg ik een folder in mijn handen gedrukt. Thuis vouwde ik hem open, om een heel voedingsschema tegen te komen. Een schema waar mijn dochter bij lange na niet aan voldeed.
‘Eetschema 7 maanden’ stond erboven en in het artikel zelf werd verteld hoe belangrijk het was dat kinderen van die leeftijd driemaal daags een flinke maaltijd tot zich zouden nemen. Ik keek met samengeknepen billen naar mijn kleine meisje, terwijl ze een op een soepstengel aan het sabbelen was en alle kruimeltjes die in haar mond terecht kwamen uitspuugde.
Mijn kleine pop at bij lange na nog niet een één van die maaltijden die beschreven waren in de folder. In een hele week! Wat ze wel kreeg? Borstvoeding. En blijkbaar meer dan genoeg, want aan de diepe plooien in haar beentjes te zien, groeide ze er lekker van. Bovendien ontwikkelde zich even goed - op sommige vlakken misschien beter - als haar leeftijdsgenootjes en was, ís, ze altijd vrolijk.
Luister nou!
Desondanks liet de informatie in de folder me niet los. Ook het beeld van mijn zoon, die op die leeftijd wel al at als een havenwerker, bleef me achtervolgen. Was er iets mis met mijn kleine meisje, dat ze zich niet vol liet proppen met bergen fruithapjes, groentemaaltijden en boterhammen? Of was ze ‘gewoon een baby die wat later interesse in eten krijgt’ zoals mijn man me meermaals probeerde duidelijk te maken?
Hulp
Ik kon er mijn vinger niet op leggen, zat er erg mee en besloot - toen ze zeven maanden oud was en nog steeds nagenoeg niets at - hulp te zoeken bij een prelogopedist. Die concludeerde al snel dat er helemaal niets mis was met mijn dochter. Haar mondmotoriek was goed, qua eetontwikkeling liep ze niet achter op leeftijdsgenootjes en ze vertoonde ook geen tekenen van autisme, of een andere aandoening waardoor kindjes soms moeite hebben om te beginnen met eten.
Forum to the rescue!
Dus met een aantal tips en een andere folder ging ik terug naar huis. Alwaar mijn dochter íets meer at, maar nog steeds significant minder dan haar broer destijds deed. Ik besloot op het BabyBytes-forum mijn verhaal te vertellen en de herkenbare reacties stroomden binnen. Gelukkig was niet iedere baby een bodemloze put waar oneindige hoeveelheden geprakte bananenhapjes en broccoliroosjes in verdwenen. Er zaten - tot mijn eigen verbazing - ook een hoop eigenwijzere eters tussen, net als mijn meisje.
En eigenlijk heeft dat besef me ontzettend geholpen. Mijn dochter eet dan wel niet zoals haar broer deed, en zoals het consultatiebureau voorschrijft, maar ze eet wél. Een klein beetje. Ze speelt er graag mee en ontdekt een heleboel. Ik kan het ondertussen een beetje loslaten en dat maakt het voor mij ook een stuk makkelijker. Het is nogmaals een besef dat niet elk kind hetzelfde is en dat niet elk kind zich hetzelfde ontwikkelt. We blijven oefenen en geven haar ondertussen alle ruimte om zelf te ontdekken wat ze wel en niet wil eten.
Volgende keer luister ik meteen naar mijn man ;-)
Wil jij graag jouw verhaal over je bevalling, baby, vruchtbaarheidstraject of iets anders delen op BabyBytes? Dat kan via dit formulier. Wie weet staat jouw verhaal binnenkort (anoniem) op de site!
Reageer op dit artikel
reacties (0)