“Hij heeft niks gedronken vannacht, alsof hij niet meer begrijpt hoe hij uit een flesje drinkt”, vertelde mijn moeder me na een nacht waarin ik eindelijk weer bij had kunnen slapen. Mijn zoon was zo’n acht weken oud en mijn moeder had zich opgeofferd om een nachtje de (vooraf door mij gekolfde) voedingen over te nemen, zodat mijn man en ik een keer bij konden slapen.
Dat laatste was gelukt, dat eerste niet. Zoonlief was zijn flesje gaan weigeren. Nooit had ik kunnen denken dat dit überhaupt een optie was. Kinderen drinken toch altijd uit een flesje? Mijn zoon had echter een dusdanig sterke voorkeur voor mijn voorgevel ontwikkeld, dat hij van de ene op de andere dag niets meer van zijn plastic vriend wilde weten. En nu?
Say what? Als je zwanger bent en de verloskundige vraagt of je van plan bent borst- of flesvoeding te geven, wordt er slechts goedkeurend geknikt als je aangeeft borstvoeding te willen proberen. Maar niemand, de verloskundige, de huisarts, de kinderarts van het consultatiebureau en ook de kraamverzorgende niet, heeft me er ooit op voorbereid dat er iets als ‘flesweigeren’ bestond. Pas toen mijn zoon een stugge weigeraar was geworden, kwam ik erachter dat dit een vrij bekend fenomeen is onder borstgevoede kindjes.
Benauwend gevoel Ik zat echter flink met mijn handen in het haar. Want hoewel ik sowieso 95% van de voedingen voor mijn eigen rekening nam, vond ik het toch wel erg fijn om de overige 5% door middel van een flesje gekolfde melk aan een ander over te laten. Dan kon ik even slapen, rustig in bad of de deur uit, zonder aan het volgende voedingsmoment te hoeven denken. Opeens voelde ik me alsof die vrijheid me was ontnomen. Ik móest nu wel aan mijn zoon vastgeplakt blijven zitten, omdat ik bang was dat hij anders voeding tekort zou komen. En hoewel dat grotendeels dus toch al het geval was, voelde het nu zonder alternatief toch extra benauwend.
Tips van deskundigen Ik heb gesprekken gehad met het consultatiebureau (“gewoon flesjes blijven aanbieden, hij gaat vanzelf wel drinken!”. Deed hij niet, totdat hij een jaar oud was) en met een lactatiekundige. Laatstgenoemde wist me enigszins gerust te stellen. Kinderen laten zich niet verhongeren, dus als ze écht iets tekort zouden komen, nemen ze het hoe dan ook wel. Tot dat punt kwam het bij mijn zoon niet. In het meest gekke geval was hij drie uurtjes bij opa en oma, zodat manlief en ik eens samen konden lunchen en/of een bezoekje konden brengen aan de bioscoop. Mijn kleintje gedroeg zich dan voorbeeldig. Wachtte af tot mama weer thuis was en sloeg dan z’n slag.
Tips van het internet Het internet staat vol met tips over hoe je een flesweigeraar kunt leren toch de fles te accepteren, maar voor mij heeft geen enkele tip gewerkt. Mijn zoon heeft de fles geweigerd, totdat hij uit een rietjesbeker leerde drinken en dat ook wel interessant vond. Ik heb een voorraad flesjes in de kast waar een gemiddelde drogisterij jaloers op zou worden. Alles om maar uit te sluiten dat het aan een onprettige speen kon liggen. We hebben hem flesjes gekolfde melk gegeven als hij hongerig was, als hij slaperig was, als hij in bad zat of juist op tegenovergestelde momenten. We hebben er een speeltje van gemaakt, door er aluminiumfolie omheen te rollen en we hebben er enthousiast liedjes bij gezongen. Zoonlief vond het schitterend, maar het nodigde hem geenszins uit de inhoud daadwerkelijk weg te klokken.
Voorkomen is beter dan genezen Volgens mijn lactatiekundige is voorkomen beter dan genezen, vooral in deze situatie. Flesweigeren komt vaker voor bij kinderen waarvan de moeder erg beschikbaar is. Terugkijkend op mijn situatie, klopt dat ook wel. Mijn baby hoefde maar in de richting van mijn voorgevel te kíjken, en ik haalde mijn borst alweer tevoorschijn voor een nieuwe sloot melk. Bovendien was ik vanaf week zes ongeveer gestopt met het geven van flesjes gekolfde melk. Ik vond het een gedoe om te kolven en daarna het flesje te geven, dus direct uit de borst zou een hoop tijd schelen. Om een flesweigeraar zoveel mogelijk te voorkomen, wordt echter aangeraden juist tussen de zes en twaalf weken zo’n één keer op een dag een flesje gekolfde melk te geven.
Succes, lieve moeders! Ondanks alle voorzorgsmaatregelen is een flesweigeraar overigens niet helemaal te voorkomen. Sommige kinderen hebben gewoon een hele sterke voorkeur en laten zich niet op andere ideeën brengen. In dat geval wil ik alle moeders die in hetzelfde schuitje zitten als ik destijds, een hart onder de riem steken. Het is een cliché, maar juist daarom zo waar: de periode waarin je kind écht alleen van jou afhankelijk is, is maar zo kort. Wacht maar tot je kind tussendoor hapjes krijgt, of uit een ander bekertje leert drinken. Het gaat allemaal veel sneller dan je van tevoren zou denken. Voor je het weet ben je namelijk gestopt met het geven van borstvoeding en zal iets in je die fijne momentjes, waarop je kind echt alleen van jou afhankelijk was, stiekem heel erg missen. Schroom niet in de tussentijd zo nu en dan toch eens op pad te gaan. Als je kleintje écht honger heeft, accepteert 'ie het een of ander wel van de oppas. Sterkte, je bent niet alleen!
Vaker artikelen lezen op Babybytes? Like ons op Facebook en volg ons op Twitter.
Wil jij graag jouw verhaal over je bevalling, baby, vruchtbaarheidstraject of iets anders delen op BabyBytes? Dat kan via dit formulier. Wie weet staat jouw verhaal binnenkort (anoniem) op de site!
Reageer op dit artikel
reacties (10) Stuur een bedankje