Ik hoor de bezorgdheid en het aanbod. Ik heb geknikt en vriendelijk gelachen. Misschien heb ik ‘ja’ gezegd en beloofd dat ik zal bellen als ik hulp nodig heb. Ik heb me zelfs voorgenomen dat ik dat ook écht ga doen deze keer. Dat ik zal proberen om niet zo onafhankelijk en sterk te lijken, want laten we eerlijk zijn, dat is toch niemand?
Met de zoveelste oefening voor de deur laat ik zoals altijd weinig aan het toeval over. Ik zorg dat ik de kar trek in plaats van dat deze mij meesleurt. Ik calculeer situaties in, bereken de mogelijkheden en kijk vooruit. Voorspelbaarheid is mijn houvast, de planning mijn leidraad. Onze routine staat als een huis met hele hoge muren. Zó hoog, dat het moeilijk is om überhaupt binnen te komen. Ik heb hier namelijk de controle en zolang ik de controle heb, gaat het goed.
Mijn gevoel en mijn gedachten kunnen elkaar soms moeilijk vinden. Enerzijds voel ik me rustig, geniet van hobby’s, de kinderen en alles wat in ons leven voorbij komt. Anderzijds sta ik op scherp en niet open voor veranderende omstandigheden. Bezoek of onverwachte to-do’s voelen als een aanslag op mijn planning en daarmee op mijn zekerheid en houvast.
Aanspraak Maar ik voel me bij tijd en wijlen wel alleen. Niet in werkelijke ruimte in de agenda, maar in nabijheid. Mijn maatje is steeds weg en hoewel we elkaar spreken, mist de fysieke schouder. Na een werkdag wacht mij de ouderrol en ontbreekt het deel waar ik zelf spui over mijn werkdag, een rotopmerking, grappig voorval of iets anders dat ik als meldingsdrang-melder te melden heb. Een brug van glas tussen mijn verlangen naar contact en de vurige wens dat iedereen me vooral met rust moet laten.
In mijn studietijd - afstudeerrichting psychosociaal - was een belangrijke slogan: ‘het pad is het doel’. Een zin die ik nog regelmatig herhaal en waarmee ik probeer mezelf zo nu en dan met twee benen op de grond te houden. Kortgeleden was ik met twee vriendinnen uit deze studietijd naar de sauna en gaf een van hen deze zin een nog diepere dimensie: 'er is geen pad'. Drijvend in het zoutwaterbad keek ik in de oneindigheid van de blauwe lucht en ontdekte een adelaar zweven op de wind. Er is geen pad.
Hoewel deze zin mij als controle freakend-agenda minded mens bijna te diep gaat, heb ik hem wel op me laten inwerken. Er is geen pad. In een warm bad overpeins ik mijzelf en kom tot de conclusie dat balans het sleutelwoord is.
Denkend hieraan probeer ik te plannen hoe ik balans in mijn leven kan inbrengen, maar gelukkig realiseer ik me op tijd dat ik dát nou juist niet moet doen.
Man:
Vliegerkleding, burgerkleding, zwembroek, laptop, oja badkamerspul. "Dag schat, we skypen."
Wil jij graag jouw verhaal over je bevalling, baby, vruchtbaarheidstraject of iets anders delen op BabyBytes? Dat kan via dit formulier. Wie weet staat jouw verhaal binnenkort (anoniem) op de site!
Met twee kleuters en een baby, beiden een leuke baan en een gezellig sociaal leven zijn ze in feite niet anders dan elk ander dertigersgezin. En toch gaat het bij hen allemaal nét even anders.
Ze zijn het gezin van een militair. Een gezin dat zich met regelmaat klaarmaakt voor periodes van afwezigheid en waarin afscheid nemen en thuiskomen centraal staat. Lees mee over de zoektocht naar ritme en routine, over alle bijbehorende emoties en over hun ervaringen.
Fenne van Meer is vrouw-van, schuldhulpverlener en moeder van drie met veel te veel hobby's. Lees meer op haar eigen blog Papa? Hoe lang nog?.
Reageer op dit artikel
reacties (1) Stuur een bedankje