Mijn eerste zwangerschap was één grote, roze blauwe wolk. En toch heb ik me veel meer zorgen gemaakt dan ik had hoeven doen, als ik toen had geweten wat ik nu weet. Dus voor alle first-time moms-to-be: over deze zeven punten hoef jij je in ieder geval niet druk te maken!
Gebrek aan klachten
Ik hoorde andere zwangeren in mijn omgeving aan de lopende band klagen over misselijkheid, vermoeidheid en andere vervelende kwaaltjes. Zelf had ik gedurende mijn hele eerste zwangerschap nérgens last van! Op zich prettig, al maakte ik me daar best wel zorgen om. Omdat ik mijn zoon in het begin nog niet voelde, vroeg ik me vaak af of ik überhaupt wel zwanger was!
En? Ik was hartstikke zwanger, bewijst dat blonde ventje dat mijn telefoon maar al te graag uit mijn hand trekt om eigenhandig Peppa Pig op te zetten. Overigens heeft mijn dochter het een jaar later wat betreft zwangerschapskwaaltjes helemaal goed gemaakt!
Echo’s
Alle echo’s waren prachtig en bijzonder, en toch veegde ik altijd met gemengde gevoelens de gel van mijn buik. Ook als de echoscopist had bevestigd dat de zwart-witte blob op het scherm er kerngezond uit zag, was ik ervan overtuigd dat ik afwijkingen had gezien. Het buikje zag er vást veel te bol uit. Hij bewoog zo spastisch, kon hij in mijn buik al epileptische aanvallen hebben? Wat was hij druk! Zou hij ADHD hebben? En als hij een keer rustig was, tijdens een bezoekje aan het echocentrum, maakte ik me dáár juist weer ernstige zorgen over…
En? Nergens voor nodig dus! Of hij nu druk was of niet, hij is helemaal gezond. En aan zijn bolle buikje mankeert niks!
“Zo, je bent vast bijna aan de beurt!” zei een geheel onbekende ober een keer, toen ik - 32 weken zwanger - met een vriendin een glas verse jus op een terras aan het drinken was. Toen later iemand bij de supermarkt hetzelfde zei, vroeg ik me af of ik inderdaad monsterachtige proporties aan het aannemen was. Een paar dagen later hoorde ik juist van meerdere mensen dat mijn buikje ‘erg bescheiden’ was voor de termijn. Stapelgek werd ik daarvan, want dan vroeg ik me juist weer af of mijn zoon wel genoeg groeide!
En? Inmiddels weet ik: iedereen groeit zoals ze groeit en daar hebben anderen gewoon een mening over. Of ze je nu extreem dik of bescheiden vinden: trek je er niks van aan!
Geslacht
Ik had geen voorkeur voor het geslacht van mijn kinderen, maar ik wilde wel graag zekerheid over of ik een zoon of dochter verwachtte. Wát ik kreeg maakte me niet uit, maar of het klopte, vond ik toch iedere keer weer spannend! Iedere echo die we na de geslachtsbepaling kregen, wilde ik dan ook bevestigd krijgen dat de foetus echt een jongen of meisje was. Het leek me namelijk zo gek om een jongetje in mijn handen gedrukt te krijgen, terwijl er thuis een knalroze babykamertje stond te wachten! Toen ik halverwege mijn zwangerschap trouwens het verhaal hoorde van een verloskundige die - ná de geboorte! - niet met zekerheid kon stellen of het kindje een jongen of meisje was, maakte ik me hier eens even extra zorgen over.
En? Tja, in het overgrote deel van de gevallen zien de echoscopisten goed of je een zoon of dochter verwacht. Het kan een enkele keer verkeerd gezien worden, maar dan wordt het meestal bij een volgende echo opgemerkt. Je hebt dus niet 37 echo’s nodig om het geslacht goed te zien!
Kan ik het wel?
Mijn gehele eerste zwangerschap werd ik heen en weer geslingerd tussen een enorm verlangen naar mijn naderende leven als moeder én een toch wel constante onzekerheid over hetzelfde geval. Zou ik het wel kunnen, 24/7 voor een ander klaarstaan? Hoe zou het moeten met onze relatie? Was er wel eens een nieuwbakken ouder overleden aan slaapgebrek? Wat moest ik in hemelsnaam doen met een pasgeboren baby? Ik googelde uiteraard alles.
En? Ja, ook ik bleek het te kunnen. En ook ik heb de slapeloze nachten heel prima overleefd. Ook zijn mijn babydaddy en ik nog heel gelukkig samen. En hoewel het inderdaad een flinke verandering in je leven is, het loopt allemaal wel los! Wel een kleine tip: sla bergen koffie in! Hét medicijn tegen slapeloze nachten!
Hoewel die echo’s me niet bepaald geruststelden, vroeg ik me bovendien af hoe waterdicht die wel niet waren. Want er was nu wel geconstateerd dat mijn zoon geen twee hoofden had, maar hoe wist ik zeker dat hij niet toch een nare aangeboren afwijking zou hebben? En dan weer: zouden we dat wel aan kunnen?
En? Hmm, ja het is natuurlijk altijd maar afwachten of je kind gezond ter wereld komt. Geen echo, vriendelijke verloskundige of hogere macht die daar uitsluitsel over kan geven. Waar je je aan vast kunt houden? Veruit de meeste kinderen komen ‘gewoon’ gezond ter wereld!
Naderende bevalling
Ook over de aanstaande bevalling heb ik me gedurende de zwangerschap steeds meer zorgen gemaakt. Ik had geen bevallingscursus gevolgd, hoe zou ik het voor elkaar krijgen om dat ventje er toch echt eigenhandig uit te werken? Zouden we het ziekenhuis wel op tijd halen? Zou ik zo’n medisch mirakel zijn dat haar kind per ongeluk op het toilet ter wereld zou brengen? Zijn er wel eens moeders doodgegaan aan de pijn tijdens de bevalling?
En? Mijn eerste bevalling was zwaar en de bevalling kwam niet zomaar uit het niets. Maar er waren pijnbestrijders en uiteindelijk kwam mijn zoon gewoon ter wereld. Uiteindelijk loopt het toch zoals het loopt. En zo’n plotselinge bevalling op het toilet? Dat gebeurt niet vaak!
Dit zo onder elkaar zettende, zou je je kunnen afvragen wat voor zenuwachtig wrak ik was. Dat viel overigens wel mee hoor. Ik heb een heerlijke zwangerschap gehad, maar ben gewoon een enorme piekeraar. Ik hoop in ieder geval dat mijn neurotische gedachtenkronkels jouw zorgen als zwangeren ietwat hebben genuanceerd. Wens ik je verder uiteraard een zorgeloze zwangerschap toe!
Wil jij graag jouw verhaal over je bevalling, baby, vruchtbaarheidstraject of iets anders delen op BabyBytes? Dat kan via dit formulier. Wie weet staat jouw verhaal binnenkort (anoniem) op de site!
Reageer op dit artikel
reacties (0)