Hoe ik mijn mamalijf leerde te accepteren

Postpartum-deskundige Tilda voelde zich een enorm uitgezakte ‘oempaploempa’ met kwarktassen op haar rug. Nu heeft ze haar nieuwe versie omarmd en dat wenst ze jou ook!

Toen ik net bevallen was van onze eerste, wilde ik er alles aan doen om weer back in shape te komen. Ik wilde per se weer in m’n oude skinny passen en zag overal om me heen moeders bij wie dat binnen recordtempo lukte. Ik volgde ook allerlei fit moms op Insta die nergens last van leken te hebben. Ik daarentegen, pieste bij alles in mijn broek, paste in geen van mijn oude work-out kleding en voelde me een enorme uitgezakte ‘oempaloempa’ na de bevalling. Dus zette ik mezelf op een strikt dieet van het bekende puntentelsysteem. Ik lijnde erop los, ik sportte bijna elke dag als m’n kleintje sliep en dat alles op vier uur slaap en terwijl ik fulltime borstvoeding gaf. De mythe van het razendsnelle kilo’s verliezen als je borstvoeding geeft, ging bij mij niet op. Alles zat opgeslagen op mijn rug. Ik had geen love handles, ik had kwarktassen op mijn rug.

Mezelf afstraffen

In plaats van mezelf met een milde blik te bekijken, sprong ik constant op de weegschaal. Ik moest ‘gewoon even doorzetten’ van mezelf. Dan kwam ik er vanzelf. Needless to say, dat deze weg een doodlopende bleek. Het gewichtsverlies stagneerde op een gegeven moment, omdat ik veel te weinig at en door de borstvoeding veel meer calorieën nodig had, dan ik binnenkreeg. Daarnaast werd ik helemaal gallisch van het tellen van punten en was afvallen en gezond eten een ware obsessie geworden. Mind you: dat ik midden in een postnatale depressie zat, waardoor ik me allesbehalve happy voelde. Achteraf denk ik, dat ik het afvallen als controlemechanisme gebruikte. Dit was het enige wat ik wel kon controleren: wat ik at of juist niet at. Achteraf gezien zou ik die net bevallen Tilda een dikke knuffel willen geven en willen zeggen: “Je bent goed, precies zoals je bent.”

Dan maar ‘dik’

Na negen maanden strijden, gooide ik de handdoek in de ring. Dan maar ‘dik’ (ik was natuurlijk helemaal niet dik). Ik zei mijn abonnement van de puntentelfirma op. Ik heb m’n weegschaal uit het zicht opgeborgen en dacht: “Fuck it. Ik wil dit niet meer.” Ik besloot het op zijn beloop te laten. Dat bleek de sleutel tot mijn afvalwens.

Toen het niet langer mijn doel was om dun te zijn, viel ik ineens nog een kledingmaat af. Dat was een leuke bijkomstigheid, maar dat was niet langer het doel. Ik stelde de lat bij naar beneden op advies van mijn therapeut en omarmde steeds meer de nieuwe versie van mezelf. Zij leerde me dat de oude Tilda niet meer bestond, zowel op mentaal vlak als op fysiek vlak. En dat dit helemaal niet erg was. Ook leerde ik dat enorm helpend zou zijn, om mijn nieuwe ik te accepteren zoals ze is. Dit bleek het laatste zetje in de goede richting te zijn. Het zaadje naar zelfliefde en zelfvertrouwen was geplant en zou later enorm gaan bloeien.

Hallo spring rolls!

Ook na mijn tweede zwangerschap, zaten er behoorlijk wat kilo’s aan. Ik had putten, striae en de springrolls were alive and kicking. Alleen, dit keer wist ik: dit heeft tijd nodig. Ik startte mijn tweede zwangerschap sowieso met een hoger gewicht dan de eerste, dus dat gewicht op die weegschaal was geen issue meer voor mij. Ook keek ik dit keer met een veel lievere blik naar mezelf: ik had zojuist een tweede kindje gebaard. Ik hoefde niet te diëten van mezelf, ik hoefde er alleen maar voor m’n kindjes te zijn. Ik omarmde mijn ontzwangerende lijf, het litteken van mijn keizersnede en gaf het de tijd en rust die het nodig had. In plaats van mezelf af te beulen, bleef ik thuis en deed ik rustige yoga lesjes in m’n woonkamer. Ik ging vaak wandelen met m’n baby, als ik de oudste naar school had gebracht. De weegschaal was in geen velden of wegen te bekennen en ik taalde er ook niet naar.

#Bodypositivity

Je kan wel zeggen dat de #bodypositivity-sfeer er goed in zat na de tweede baby. Zo fijn!

Inmiddels pas ik de kledingmaat die ik na de eerste bevalling had. Ik weeg mezelf nooit. De weegschaal is inmiddels weggegooid. Ik sport nu puur en alleen omdat ik het leuk ben ga vinden (ik geloof het bijna zelf niet) en ik omarm m’n rolls, m’n tijgerstrepen en m’n putjes. Ik heb twee kindjes gebaard. Groter dan dit wordt het niet in mijn leven. Dus lieve mama’s: onze lichamen zijn tempels. We kunnen baby’s maken, ze dragen en ook op de wereld zetten. Larger than life, kunnen we wel stellen.

Mocht je ook moeite met bovenstaande hebben, probeer dan de lat lager te leggen. Niemand gaat ooit op je begrafenis zeggen: “We zullen haar zo missen, want ze was zo lekker dun.” Nee, ze zullen je gaan missen om je gevoel voor humor, je kookkunsten, je grenzeloze liefde en empathie, je luisterend oor, je muzieksmaak: you name it. Dun zijn is niet belangrijk. Gezond wel, zowel mentaal als fysiek.

Wil je hulp?

Merk je dat je moeite hebt om de nieuwe versie van jezelf te vinden nu je moeder bent geworden? Heb je weinig zelfvertrouwen als moeder? Je bent niet alleen. Mail naar info@froufroubegeleiding.nl.

Lees ook:

Lezeressen vertellen: 'Ik overweeg plastische chirurgie vanwege mijn na-de-bevalling-lichaam'
Brief aan mijn postpartum-lichaam

Lekker luisteren: de BabyBytes bevallingsverhalen podcast

Beeld: Unsplash

Wil jij graag jouw verhaal over je bevalling, baby, vruchtbaarheidstraject of iets anders delen op BabyBytes? Dat kan via dit formulier. Wie weet staat jouw verhaal binnenkort (anoniem) op de site!

• SHARE
• PIN
• Volg ons