Een tijdje geleden hoorde ik een jongetje van een jaar of vijf tegen een klasgenootje, dat ergens om moest huilen, zeggen: “Moet je nou huilen?! Huilen is voor baby’s!” Die opmerking zette me behoorlijk aan het denken. Hoezo is huilen voor baby’s? Ik ben zo’n moeder die haar pasgeboren kinderen het liefst zo min mogelijk laat huilen. En waarom zou mijn vijfjarige zoon niet mogen huilen als hij is gevallen?! Sterker nog: waarom zou ik niet mogen huilen als ik verdrietig of boos ben?!
Regelmatig heb ik patiënten horen zeggen dat het vroeger thuis niet gewaardeerd werd wanneer zij hun emoties toonden. Huilen deden ze maar op hun kamer (als dat al mocht) en boosheid mocht vooral niet geuit worden (vreet jezelf maar lekker op vanbinnen). Als baby daarentegen, hadden zij natuurlijk hun huiluurtje wel gehad. Want een baby laten huilen zou goed zijn voor de longetjes. Iets heel ouderwets dus, dat huilen voor baby’s.
Maar zoals ik al aangaf: ik ben zo’n moeder die haar baby niet goed kan laten huilen. Een kindje huilt niet voor niets: het mist je, heeft krampjes, is hongerig of wat dan ook. Allemaal redenen om het kindje zo snel mogelijk te geven waar het behoefte aan heeft en voilà: het stopt met huilen! Als mijn vijfjarige zoon daarentegen valt, mag ‘ie best een behoorlijke keel opzetten. Eerst even huilen en dan rustig kunnen vertellen wat er is gebeurd. Hetzelfde met boosheid: mag mijn driejarige dochter niet de hele badkamer nat spetteren, dan mag ze best even boos op me zijn (rotmoeder!) waarna ik uitleg dat ik dat dan allemaal moet schoonmaken en dan geen tijd heb om met haar te spelen als ze uit bad is (of iets van die strekking). Pas richting volwassenheid wordt het belangrijk om diezelfde emoties iets minder direct te uiten of wat uit te stellen: als mijn man een vervelende dag op het werk heeft gehad, mag ‘ie even flink mopperen, maar is het wel handiger om dat op een goed moment te doen, bijvoorbeeld ’s avonds thuis.
Huilen is ook voor kinderen en volwassenen
Dus nee, huilen is niet voor baby’s. Ze doen het wel regelmatig, maar ze doen het (meestal) met een heel goede reden die gemakkelijk weggenomen kan worden. En ja, huilen is best voor kinderen en volwassenen! Mijns inziens doen we het soms zelfs te weinig. Heb je er een goeie reden voor: ga dan eens lekker te keer. In de tijd van Freud werd er ook wel gesproken van catharsis: het uiten en ervaren van emoties met betrekking tot nare of traumatische gebeurtenissen zou een reinigend of opluchtend effect hebben (katharsis is Grieks voor ‘zuivering’ of ‘reiniging’). En vaak is dat ook zo: lekker een potje janken bij verdriet of even flink boos worden als er iets misgaat, kan best opluchten. En nogmaals: nee, dat is dus niet (alleen) voor baby’s!
Wil jij graag jouw verhaal over je bevalling, baby, vruchtbaarheidstraject of iets anders delen op BabyBytes? Dat kan via dit formulier. Wie weet staat jouw verhaal binnenkort (anoniem) op de site!
Reageer op dit artikel
reacties (0)