Vandaag las ik een tijdschrift over kinderen. Een glimmend, kleurig tijdschrift vol met glimmende, kleurige moeders in hun glimmende keurige huizen. Mooie lichte vloeren met kraakheldere witte kleden (wit!) en smetteloos glimmende salontafels. Nou, bij ons is dat dus... niet.
Onze salontafel glimt niet, omdat er overal kleine handjes op te zien zijn. Toen we het ding kochten, hadden we geen rekening gehouden met het eventuele kroost in de toekomst. Nu denk ik zomaar dat wit met een grote glazen plaat niet de meest ideale keuze is. Net als bij de boekenkast, ook al wit met glazen deuren. We hadden iets meer lange termijn kunnen denken bij de aanschaf…
Maar weet je, ik kan er een mooi verhaal van maken over hoe we onze meubels uitkozen voordat we kleine kinderen halen en dus niet beter wisten, maar eigenlijk is er iets heel anders aan de hand.
Eigenlijk ben ik gewoon een hele slechte huisvrouw.
Onze glazen salontafel is dus niet zo glimmend. Net als de deurtjes van de boekenkast, maar die kleine handjes staan ook gewoon op het keukenraam boven het aanrecht. Dat komt omdat de kinderen daar altijd staan om hun papa uit te zwaaien. Onze witte (natuurlijk, witte) deuren vertonen langs de randen soms grijzige afdrukken van handjes, zo op heuphoogte. En nee, ik was onze ramen niet wekelijks. Ook niet maandelijks trouwens… Onze vloeren liggen regelmatig bezaaid met stukken brood, halve borden pasta, platgestampte rozijnen en met een beetje pech ook platgestampte stukken banaan. Van gisteren...
Ik beken...
Nee, ik dweil niet elke dag. Soms stofzuig ik niet eens elke dag. Zolang de jongste nog niet rondkruipt, maak ik me nog even niet druk. Ik was ook niet elke dag, zelfs niet met drie kleine kinderen. Heb ik dan geen was? Natuurlijk wel. Na vier dagen zitten alle wasmanden vol en na een dag of zes heb ik een hele dag nodig om acht machines was te draaien zodat ik weer ‘bij’ ben. En dan is het nog niet eens opgevouwen. De heerlijke ‘vouwtafel’ die ik boven heb, om uitgebreid de was op nette stapeltjes te krijgen, ligt vaak zo vol dat ik nog geen plek heb om een onderbroek op te vouwen. Als ik het bed verschoon, dan graaf ik ergens in de bult met schone was tot ik de hoeslakens gevonden heb. Oja, het bed verschonen. Nog zo’n bekentenis: mijn kinderen krijgen niet elke week een schoon bed, als dat niet nodig is. En soms slapen ze zelfs een week lang in dezelfde pyjama...
Pedagogische spelletjes
Nu denk je natuurlijk dat er een strakke clou komt. Zo’n verhaal van: al die tijd die ik niet in het huishouden stop, steek ik wel in de kinderen. Ik lees eindeloos boekjes met ze, doe pedagogisch verantwoorde spelletjes en kook elke dag een biologisch zeer verantwoorde maaltijd. Maar weet je, het is gewoon niet waar. Na een dag niet-wassen, niet-stofzuigen en niet-schoonmaken kan ik rustig een pan kant en klare soep op tafel zetten. Dat ook nog.
Wat doe je dan wel, vraag je? Ik lees. Ik knutsel. Soms werk ik. Ik eet lekkere dingen. Ik sport met een workout-video van youtube, ik kijk soms zelfs een serietje. In een gezin met drie kinderen onder de vier, pak ik heerlijk momenten voor mijzelf. Als ik relaxed ben, zijn de kinderen dat ook. En weet je, ik geloof juist dat dát mijn gezin, en ja ook mijn huishouden, draaiende houdt…
Wil jij graag jouw verhaal over je bevalling, baby, vruchtbaarheidstraject of iets anders delen op BabyBytes? Dat kan via dit formulier. Wie weet staat jouw verhaal binnenkort (anoniem) op de site!
Ik ben Joke en ik ben newborn- en gezinsfotograaf bij Precious People Media. Ik vind het belangrijk dat een fotoshoot bij mij niet alleen hele mooi foto’s oplevert, maar ook een bijzonder fijne ervaring is. Het helpt daarbij enorm dat ik zelf moeder ben van drie kleine kinderen (4,2 en bijna 1).
Reageer op dit artikel
reacties (8) Stuur een bedankje