Je hebt van die ouders die hun kinderen naar speeltuinen, dierentuinen, musea en pretparken slepen. En die kinderen vinden het geweldig. En ik ga daar ook niks negatiefs over zeggen, wees gerust. Want het ís tenslotte ook geweldig voor de kinderen. Het jammere is: helaas ben ik niet zo. Ik ben een saaie moeder, en mijn man is een saaie vader.
Wij houden van thuis zitten. Gezellig met z’n drieën een beetje chillen, relaxen, tv kijken of een spelletje spelen. We zijn namelijk al genoeg van huis doordeweeks, er moet tenslotte gewerkt worden. Bovendien zijn mijn partner en ik redelijk introverte types die geen energie krijgen van drukte en sociale bedoeningen, maar dit kost ons juist energie. Laat staan plekken met 938 jengelende kinderen om je heen die aan je jas trekken en om een ijsje leuren, terwijl jij al drie minuten op zoek bent naar de zakdoekjes in je tas vol peuterspullen omdat je kleine zojuist een joekel van een snottebel heeft afgeveegd aan jouw nieuwe rok.
Wat wij dan doen in het weekend? Nou, naast boodschappen doen en dat complete grafhuis schoonmaken (sorry), gaan we ook echt wel even naar de kinderboerderij. Of naar opa en oma. Of naar neefjes en nichtjes van onze kleine. Of we bouwen een spoorbaan of een hut in de woonkamer. Maar vaak blijf het hierbij, omdat we best uitgeblust zijn van de hele week en stiekem nog veel liever thuis zitten of zo snel mogelijk weer thuis willen zijn.
En nu ben ik bang dat ik m’n kind tekort doe. Want ja, ik ben een saaie moeder. De laatste keer dat we naar een dierentuin zijn geweest is een halfjaar terug en ik heb het gevoel dat ik daar nog van bij moet komen. Ik vond het niet leuk. En ik was moe. En ik wilde het liefst naar huis en twee uur lang Netflix aanzetten.
En eigenlijk dacht ik dat dat normaal was. Om maar één keer in de zoveel tijd ergens naartoe te gaan met je kind. Maar toen ik onlangs een andere moeder sprak in de speeltuin, werd ik overvallen door schuldgevoel. Ze vertelde dat ze altijd zo geniet van dagjes weg met haar gezin en ze dit toch wel om de paar weken doen. Een dagje dierentuin, een dagje binnenspeeltuin en ga zo maar door. Ik wist niet wat ik ermee aan moest: moest ik nou liegen en met haar meepraten of toegeven dat ik een oersaaie moeder ben die liever met haar kind thuiszit in haar joggingbroek?
Ik begon direct te twijfelen: ontneem ik m’n kind niet een hoop leuke avonturen en herinneringen voor later? Of laat ik hem juist zien dat dat soort dingen speciaal zijn door maar één keer in de zoveel tijd met ons gezin weg te gaan? Ik weet het niet. Het enige wat ik weet is dat m’n kind in ieder geval op dit moment gelukkig overkomt en mijn partner en ik dat ook zijn. Dus het zal wel goed zijn. Toch…?
Wil jij graag jouw verhaal over je bevalling, baby, vruchtbaarheidstraject of iets anders delen op BabyBytes? Dat kan via dit formulier. Wie weet staat jouw verhaal binnenkort (anoniem) op de site!
Reageer op dit artikel
reacties (3) Stuur een bedankje