De eerste keer dat je met een bolle zwangerschapsbuik rondwandelt kan je je niet voorstellen dat de fase van het zwanger zijn en baby's krijgen ooit voorbij gaat. Maar dat gaat 'ie wel, weet columniste Marloes heel goed.
Ik ga zitten op het veel te kleine kleuterstoeltje met de naam van mijn jongste kind er op. De juf heeft lovende woorden over mijn benjamin, een geruststelling die ik ergens toch al wel had verwacht. Met twee oudere broers en zussen zal het met dit kleintje ook wel goed komen. Als ervaren moeder, ben je toch makkelijker. Toch voelt het gek om nu ook voor onze jongste aan dit mini-tafeltje in de kleuterklas te zitten.
Voor mijn gevoel was het precies twee weken geleden dat ik voor de eerste keer de koude gel op mijn buik gesmeerd kreeg en bij de verloskundige oog in zwart-witte vlek kwam te staan met mijn oudste. Een blob waarin ik met mijn rijke fantasie nog geen kindje kon ontdekken, maar wat was ik trots. De tranen stroomden over mijn wangen en vanaf dat moment heb ik mezelf ondergedompeld in de zoete wereld van baby's. Rompertjes, hydrofieldoeken, babyfoons, ik vond het fantastisch om me zo goed mogelijk voor te bereiden op de komst van onze eerste.
Kleine baby's worden groot
"Geniet nog maar even, voor je het weet gaan ze naar school!" zei een oom grappend toen hij op kraamvisite kwam. Ik heb die avond zo hard gehuild! Dit kindje zou voor altijd aan mijn borst vast geplakt zijn en ik zou de wereld eigenhandig op pauze zetten, nam ik me voor. Dat gebeurde natuurlijk niet en die oom kreeg - moet ik toegeven - toch gelijk. Mijn kleintje werd groot en dat was op een gegeven moment ook wel prima. De fase waarin newborns zo heerlijk knuffelig, maar toch ook ontzettend kwetsbaar zijn, ging voorbij. We kregen onze nachten slaap terug en ik hoefde snel genoeg ook geen borstvoeding meer te geven.
Tropenjaren ten einde
Toen mijn baby een peuter was, kreeg ik een nieuwe baby. En toen die baby een peuter was, werd onze derde geboren. Ik heb de afgelopen jaren dus heerlijk kunnen genieten van kleine kinderen in huis. Een feest, maar ook ongelofelijk druk en heftig. De Tropenjaren zijn ten einde gekomen toen ik onze jongste laatst met Frozen-rugtasje (die had ze zelf uitgekozen natuurlijk!) bij de kleuterjuf afleverde. Ondanks dat het stiekem lekker was om daarna even tijd voor mezelf te hebben - ik ben de eerste koffietent in gedoken die ik kon vinden om een mega latte én een stuk cheesecake voor mezelf te bestellen - was dit ook een confronterende afsluiter voor mezelf.
Nooit meer een positieve zwangerschapstest, nooit meer verliefd in de Hema naar boxpakjes in maat 50 staren, nooit meer echo's met wapperende armpjes en beentjes, nooit meer dat getrappel, nooit meer een glibberige baby op mijn borst gelegd krijgen na uren afzien, nooit meer eindeloos knuffelen met een newborn, nooit meer eerste lachjes, eerste stapjes en eerste woordjes. Maar ook: nooit meer nachten wakker zijn met een huilende baby met krampjes, nooit meer hysterische peuterbuien en doorgelekte luiers.
Elke fase heeft z'n voor- en nadelen, maar God wat ga ik de babyfase missen. Toen ik zwanger was van de eerste - twee weken geleden dus, gevoelsmatig - had ik nooit kunnen denken dat ik ooit geen moeder meer zou zijn van baby's. Wat gaat de tijd toch snel. En nu heel hard rennen naar school, ik heb drie grote kinderen op te halen!
Wil jij graag jouw verhaal over je bevalling, baby, vruchtbaarheidstraject of iets anders delen op BabyBytes? Dat kan via dit formulier. Wie weet staat jouw verhaal binnenkort (anoniem) op de site!
Reageer op dit artikel
reacties (2) Stuur een bedankje