Al ruim anderhalf jaar gaat mijn dochtertje naar het kinderdagverblijf en al anderhalf jaar doet ze dat met ongelooflijk veel plezier. Toen ze net 1 was ging ze voor het eerst en ik moet zeggen dat ik hier meer moeite mee leek te hebben dan zij. Mijn kleine meisje ging de 'grote boze wereld' in (onzin eigenlijk maar zo voelde dit heel even voor mij). Uiteindelijk waren er totaal geen huil toestanden van haar kant, eerder dikke tranen in mijn ogen. Ze leek het wegbrengen vrijwel direct te accepteren.
Maar toen, na anderhalf jaar besloten we te verhuizen naar een andere stad. Mijn dochtertje moest van haar geliefde schooltje gehaald worden. De plek waar ze haar ‘eigen leven’ was gestart. Een leventje zonder ons met, eigen vriendjes en vriendinnetjes, spullen en mensen waar ze aan gehecht was. De dingen waar ik in eerste instantie zo tegenop zag, maakten het nu verdomd lastig om haar daar weg te rukken. Ik denk dat ik wel kan stellen dat ik dit het moeilijkst vond van de hele verhuizing.
Een nieuw leven
Na een zoektocht naar de perfecte nieuwe locatie en twee wendagen was daar vanochtend de dag dat haar ‘nieuwe leven’ ging beginnen. Vol goede moed stapten we het gebouw binnen en Roos had al zeker vier keer heel enthousiast “SCHOOLTJE TOE” geroepen.
Omdat ze nooit eerder moeite had met het feit dat we haar achterlieten op de opvang, was ik er gemakshalve gewoon vanuit gegaan dat dat nu ook geen probleem zou zijn. Natuurlijk hebben we haar voorbereid op wat komen ging, is ze gaan wennen en zijn we die keren wat langer gebleven. Maar nu was het ‘voor het echie’ en ik moest gewoon naar mijn werk, het kon dus eigelijk allemaal niet te lang duren...
Paniek!
Toen we eenmaal in het lokaal stonden zag ik de paniek ineens in haar ogen opkomen. Ze was niet van plan mij binnen nu en een kwartier los te laten en ook kon ik haar niet aan een van de leidsters geven. Ze wilde niet. Huilen, mama vasthouden. SLIK!
Samen met de leidsters en kindjes op de groep hebben we haar geprobeerd af te leiden. Na tien minuten (viel dus alles mee) ontdooide ze wat en kon ik haar aan een van de leidsters geven. Samen met haar ging ze wat rommelen in de keuken maar bleef snikken en naar mij kijken. Omdat ze breath holding spells heeft en dus buiten bewustzijn kan raken als ze erg in paniek is door huilen en pijn, ben ik om de hoek blijven kijken of alles goed ging. Dat ging het en na wat snikken klaarde de boel eigenlijk heel snel op.
Met lood in mijn schoenen en een traan in mijn ooghoek ben ik richting mijn werk gegaan. Halverwege de dag belde ik nog eens naar de groep om te horen dat het perfect ging met Roos, ze had buiten gespeeld en zelfs al heerlijk geslapen. FIJN!
Overmorgen mag ze weer en ik hoop dat het steeds een beetje beter zal gaan met afscheid nemen. Ondanks alles sta ik er ontzettend van te kijken hoe veerkrachtig kindjes toch zijn!!
Wil jij graag jouw verhaal over je bevalling, baby, vruchtbaarheidstraject of iets anders delen op BabyBytes? Dat kan via dit formulier. Wie weet staat jouw verhaal binnenkort (anoniem) op de site!
Reageer op dit artikel
reacties (1) Stuur een bedankje