“Mijn bevalling werd ineens heel spannend”, vertelt Irem. “Mijn zoontje bleef met zijn schouder vastzitten en dat kan heel gevaarlijk zijn.”
“De bevalling van mijn tweede kind begon heel voorspoeding. Het was een goede zwangerschap geweest, met weinig kwaaltjes. Alleen had ik in de 26e week moeten testen op zwangerschapssuiker, omdat het kind zo groot werd. Het was geen suiker. Gewoon een grote jongen. Ik werd ingeleid, dus de weeën waren best pijnlijk, maar ik kon tussendoor gewoon blijven praten. Alleen op het laatst werd het zo erg dat ik om pijnstilling vroeg. Ik bleek echter al persweeën te hebben. Terwijl we net zes uur bezig waren. Ik grapte dat ik er zo nog wel een paar wilde. Wat een verschil met de eerste, waar ik bijna 24 uur over had gedaan.”
Foute boel
“Het persen ging goed. Al na vier minuten was het hoofdje er. Alleen toen ging er iets mis. De verloskundige vroeg me op handen en voeten te gaan zitten. Dat deed ik snel. Ze kreeg het schoudertje er niet uit en vroeg de verpleegster om snel hulp te vragen. Die belde meteen de gynaecoloog en de kinderarts. Ze zeiden dat het een schouderdystocie was. Dan blijft de voorste schouder steken achter het schaambeen van de moeder. Dat kan gevaarlijk zijn, want de baby wil al ademen, maar kan dat nog niet. Dat zeiden ze niet, maar ik hoorde aan hun stemmen dat het foute boel was. Op handen en knieën zat ik te huilen. Ik was zo bang dat het alsnog mis zou gaan. Ik durfde niets te doen. Ik had ook helemaal geen persdrang meer. Mijn man streek over mijn haren en herhaalde steeds dat het goed zou komen. Er kwamen een man en een vrouw binnen rennen. De gynaecoloog en de kinderarts. De gynaecoloog nam de plaats van de verloskundige in en zei me te stoppen met persen. Hij zette ene knip die ik niet eens voelde en begon te wrikken aan het hoofdje en de schouders van mijn zoontje. Hij duwde de schouder die er al uit was terug, zodat de andere er eerst uit kon. Dat lukte gelukkig en toen hoefde ik nog maar een keer te persen en daar was mijn baby!”
Bidden en smeken
“Iedereen hield zijn adem in. Ik kon niets zien, omdat ik nog steeds op handen en knieën zat. Ik was in gedachten aan het bidden en smeken dat hij het zou overleven. Toen maakte hij geluid. Het klonk als de miauw van een jong poesje, een geluid dat ik nooit zal vergeten. Hij ademde! Meteen werd hij door de kinderarts en de verpleegster meegenomen. Er was geen tijd voor mijn man om de navelstreng door te knippen. Ik zei tegen mijn man dat hij snel naar de andere kamer moest om foto’s van onze baby te maken. De verloskundige en de gynaecoloog feliciteerden me en hielpen me om op mijn rug te gaan liggen. Ik moest nog bevallen van de placenta. Dat ging heel snel. Daarna kwam de hele stoet de verloskamer weer in. Ons zoontje werd op mijn borst gelegd. Alles was goed. Hij had maar heel even zuurstof nodig gehad. De verloskundige vroeg ons zijn naam. Voor het eerst zei ik de naam van ons kind. Hij heet Ömer en hij woog bij zijn geboorte negen pond en hij was 56 centimeter. Echt een grote jongen!”
Gewond
“We moesten nog een nacht in het ziekenhuis blijven. Soms raken baby’s door een schouderdystocie gewond aan hun armpje, schoudertje of sleutelbeen. Ömer had aan de bevalling niets overgehouden. Ook had hij geen last van zuurstofgebrek. Hij had alleen een beetje een opgezwollen en donkerder voorhoofd door de stuwing. Dat trok na een week weer weg. Ik had natuurlijk best pijn van de hechtingen, maar dat had ik er graag voor over. Het is zo’n lief mannetje!”
Wil jij graag jouw verhaal over je bevalling, baby, vruchtbaarheidstraject of iets anders delen op BabyBytes? Dat kan via dit formulier. Wie weet staat jouw verhaal binnenkort (anoniem) op de site!
Reageer op dit artikel
reacties (0)