“Dat heeft ze niet van mij geleerd hoor” zeg ik tegen mijn man toen we onze dochter nog voor haar eerste verjaardag zelf met een lepel zagen eten. “Mama, ik heb een vraagje”, zegt Emma, “Ik wil graag appelsap, in een glas”. Ik schenk onze peuterdochter een glas appelsap in en zet het voor haar neer. “Dank u, mama” bedankt zij mij. Pardon, je bent net drie!? Hoe en wanneer ben jij zo geworden? In nog geen vijf minuten sta ik totaal perplex van het gedrag van onze kinderen. We vinden het geweldig! Maar de credits zijn niet voor ons.
Je kind wegbrengen naar opvang slecht?
Een paar maanden geleden zijn de kinderdagverblijven weer volop in het nieuws geweest door de openbaarmaking van rapporten over hun prestaties. Ik heb niet eens de moeite genomen om te lezen hoe onze opvang heeft gescoord. Het gedrag en de ontwikkeling van onze kinderen zijn voor mij de belangrijkste graadmeter. Vorige week las ik dan weer een artikel over hoe slecht het kan zijn als werkende ouders hun kinderen elders onderbrengen als ze werken. Sorry, maar ik zou inmiddels niet anders meer willen dan dat onze kinderen drie dagen per week naar het kinderdagverblijf gaan. Een kinderdagverblijf kan namelijk ook als heel positief worden ervaren. Een kinderdagverblijf kan ook als heel goed worden beoordeeld. Maar dat maakt natuurlijk geen mooie headline.
Foutloos aankleden? HOE DAN?
We noemen de leidsters soms gekscherend juffies, maar ze zijn voor onze kinderen dan ook meer dan leidsters. Nog voordat wij eraan denken de kinderen iets te leren, zijn de juffen daar al mee bezig. Dat lijken ze haarfijn aan te voelen. En zo leren de kinderen makkelijk de kennis en vaardigheden die de juffen ze bij proberen te brengen. Ze hebben niet eens door dat het ze bewust wordt bijgebracht. En het gaat zo snel allemaal. Zo kwam ik er laatst achter dat Emma zichzelf al volledig foutloos kon aankleden en dat ze mij kon helpen de eieren in het cakebeslag te doen. Alsof ik daar mee bezig ben thuis? Ik doe nog veel te veel voor ze. Nooit had ik eraan gedacht dat ze dit zelf al kon leren.
Elke dag dat ik vrij ben met de kinderen onderneem ik met de kinderen een activiteit. Knutselen, kleien, verven, puzzelen en afhankelijk van het weer en ons humeur een wandeling. Maar een pedagogisch dagvullend programma rondom een actueel thema??? Dat kan ik zelf niet eens bedenken. Ik heb al moeite om te bedenken wat we morgen gaan eten.
Werkende mama zonder schuldgevoel
Emma vraagt me tegenwoordig in het weekend of ze alsjeblieft naar het kinderdagverblijf mag. Robin rent eerst naar me toe als ik het kinderdagverblijf binnen kom, om vervolgens weg te rennen als ik haar zeg dat we naar huis gaan. En daarom heb ik geen schuldgevoel meer als ik onze kinderen naar het kinderdagverblijf breng, en daarom heb ik geen schuldgevoel meer als ik de kinderen thuis ongestructureerd laat spelen. Dankzij het kinderdagverblijf en de juffen van Emma en Robin werd ik een werkende mama zonder schuldgevoel.
Wil jij graag jouw verhaal over je bevalling, baby, vruchtbaarheidstraject of iets anders delen op BabyBytes? Dat kan via dit formulier. Wie weet staat jouw verhaal binnenkort (anoniem) op de site!
Ik blijf het bijzonder vinden dat het nog steeds zo is dat een werkende mama blijkbaar een schuldgevoel moet hebben en een werkende papa niet. En dat hoe geëmancipeerd wij ook zijn, mijn man zo degene is die full time gaat werken omdat hij dat geacht wordt te doen van zijn werk, terwijl ik (10 jaar opleiding) regelmatig hoor dat drie dagen werken toch wel het maximum is voor een moeder met jonge kinderen. Ik dramatiseer het een beetje hoor, ik wil ook echt niet meer werken. Maar als we het hebben over een werkende moeder, laten we het dan ook hebben over een werkende vader. En dat die dan ook een schuldgevoel heeft.
Dit beeld is inderdaad hardnekkig. Mijn man werkt een dag minder, eerst op ouderschapsverlof en nu vast. En als mensen horen dat hij zijn contract verlaagd heeft, dan vragen ze hem waarom, of hij er nog iets naast doet ofzo. Komt gewoon niet in mensen op dat hij dan bij de kinderen is. Terwijl als ik zeg dat ik parttime werk, mensen zeggen: ja dat snap ik met 3 kleine kinderen.
Als ik zie hoeveel plezier onze kinderen daar hebben, en hoe ze heerlijk spelen met andere kinderen, en wat ze allemaal leren van de thema’s en van de andere kinderen, dan zou ik ze zelfs nog naar het kdv laten gaan als ik niet meer zou werken. En als ik zie hoe hardwerkend en betrokken alle leidsters zijn, dan kan ik alleen maar mijn petje voor ze af nemen.
Reageer op dit artikel
reacties (5) Stuur een bedankje