Dat opvoeden soms lastig is, is een understatement. Want je wilt je kind behoeden voor gevaren, maar daarnaast geen (onnodige) angst inboezemen. Mamablogger Annie Nolan had onlangs zo’n situatie en schreef hierover. Waar ook weer de nodige kritiek op kwam.
De drie kinderen van Annie Nolan waren alleen buiten. Een vreemdeling naderde het hek. Annie en haar man keken vanuit huis terwijl hun kinderen langzaam naar de persoon toeliepen om zichzelf te introduceren. Op dat moment duikelden er allerlei gedachten over kinderontvoering door het hoofd van Annie. In paniek zij gaf haar drie jonge kinderen een waarschuwing. “Praat nooit met een vreemd iemand zonder je moeder, vader of een leraar erbij”, zei ze. Annie deelde haar ervaring door middel van haar blog en haar lezers reageerden nogal verdeeld. Sommigen vonden dat ze haar kinderen angst inboezemde en dat er een dunne lijn is tussen kinderen opvoeden en vertellen over de gevaren van vreemde mensen, en ze angstig maken.
Laatst kregen Liam (haar man) en ik een reality check. We waren in de voortuin van ons huis dat een zeer hoog hek heeft met een poort waar mijn kinderen geen toegang tot hebben, maar een volwassene makkelijk kan openen. We hadden een ochtend in de tuin en Liam en ik gingen naar binnen om drankjes, hoeden, zonnebrandcrème, etc. te halen. Het lijkt alsof we alledrie onze kinderen zonder toezicht achterlieten, maar we hebben een groot raam dat uitkijkt op de voortuin en we hadden beiden onze ogen op hen gericht. In alle eerlijkheid had een van ons bij hen moeten blijven, maar we renden allebei naar binnen om vergeten spullen te pakken en hadden even een slecht opvoedingscommunicatiemoment.
Vreemde
Onze kinderen werden benaderd door een volwassene. Diegene was ongetwijfeld een prima persoon, maar we wilden meteen naar buiten gaan zodat deze persoon van onze aanwezigheid wist. Maar in een moment greep ik Liams arm en zei: “Laten we gewoon even kijken voor een minuutje.” En dus stonden we daar samen te kijken om te zien hoe onze kinderen zouden reageren.
Onze zoon is gevoelig, een pleaser en is vaak beleefd. Dus hij liep naar het hek en begon te praten met deze persoon. Onze ene dochter liep er ook naartoe en vertelde haar naam, leeftijd en begon liedjes te zingen. Onze andere dochter ging er verrassend genoeg ook naartoe. Ik was verrast omdat zij schuw is en niet snel mensen van buiten vertrouwt, maar omdat m’n andere kinderen ernaartoe gingen, voelde ze zich comfortabel genoeg om ook naar het hek te lopen. Toen ging mijn hart tekeer: ze waren allemaal aan het lachen en praten met iemand die ze nog nooit hadden ontmoet.
Paranoïde moeder?
Ik wil geen paranoïde moeder zijn, ik wil niet dat mijn kinderen bang zijn voor de buitenwereld en over het algemeen zijn mijn kinderen aardig vrij. In China waren de meeste Chinezen eerlijk gezegd geschrokken hoeveel ruimte we hen gaven om hun ding te doen (een groot cultureel verschil). Maar dit moment verontrustte mij enorm. Toen besefte ik dat mijn kinderen vrij gemakkelijk van ons afgenomen konden worden als ze de verkeerde persoon tegen het lijf lopen en wij niet opletten. Al die tijd heb ik geloofd dat kinderontvoering gebeurt, maar ergens de persoonlijkheden van mijn kinderen hen zouden beschermen en dat we leefden in een stad met veel ‘getuigen’ of dat ‘dit niet bij ons zou gebeuren’. Maar we zijn niet immuun.
Vervolgens liepen we allebei naar buiten en de persoon zei hallo en ging weer weg. Ik wilde mijn kinderen bij hun schouders grijpen en zeggen: “Doe dat nooit meer!” Maar ik wil ze niet laten schrikken. Ik zei: “Praat alsjeblieft nooit meer tegen een vreemde zonder moeder, vader of een leraar die erbij is.”
Feedback
Edit: Ik heb verschillende feedback over dit bericht gehad. Mijn advies aan mijn kinderen was zeer eenvoudig en niet goed doordacht, maar het was een impulsieve reactie op wat ik had gezien en ik probeerde het bericht voor twee 3-jarigen te vereenvoudigen. Achteraf gezien is het probleem complexer en is deze zin natuurlijk niet genoeg.
Ik ben op geen enkele manier een expert op dit gebied. Ik ben gewoon een moeder die reageert op haar manier als dit soort dingen ontstaan. Uit eigen ervaring weet ik dat volwassenen niet altijd lief zijn voor kinderen, zelfs als ze dat wel lijken te zijn. Ik ben blij met advies, deskundigheid en persoonlijke ervaringen op mijn blog. Dankjewel als je de tijd neemt om dit te doen. Maar alsjeblieft, geen naar, ongefundeerd commentaar. Ik probeer te leren, en een nog betere moeder te worden.
Een lastig probleem, zo heeft Annie het ook ervaren. Hoe pak jij dit soort dingen aan?
Vaker artikelen lezen op Babybytes? Like ons op Facebook en volg ons op Twitter.
Wil jij graag jouw verhaal over je bevalling, baby, vruchtbaarheidstraject of iets anders delen op BabyBytes? Dat kan via dit formulier. Wie weet staat jouw verhaal binnenkort (anoniem) op de site!
Reageer op dit artikel
reacties (2) Stuur een bedankje