Een verhaal van de andere kant, de kant van papa. Een kant die misschien niet altijd even goed belicht wordt in het verwerkingsproces… Jeroen: “Wij hebben met 16 weken een kindje verloren. Tot die tijd zag alles er goed uit. We waren blij. Een derde kindje, want we waren gezegend met twee hele mooie kids. Toen kwamen de testen, want er bleek toch een afwijking te zijn in de beelden”.
Onmogelijke keuze
“Het zal allemaal wel meevallen… Helaas bleek dat niet zo te zijn. Het leven was mogelijk, maar het leven zou geen normaal leven zijn. Toen moesten we de verschrikkelijke onmogelijke keuze gaan maken, wel doorgaan, of niet”.
Als het maar gezond is
“Iedereen zegt altijd: ‘Het maakt niet uit wat het wordt als het maar gezond is’. Maar wat nu als het niet gezond is? We hadden er al over gesproken en waren het er over eens. We zouden het afbreken als het niet gezond was. Maar dat zou ons natuurlijk nooit overkomen”.
“Berekeningen op internet, leeftijd, noem het allemaal maar op. We zaten in de risicogroep met betrekking tot leeftijd, maar ach... Het komt wel goed toch? Er was leven, maar de toekomst was moeilijk. Hoe lang konden wij zorgen voor het kindje? Wat als wij het niet konden, en hij moest ergens ondergebracht worden. Wat als wij er niet meer zijn, wat doet dat met onze kinderen die bijna 10 jaar ouder zijn? Leggen wij de verantwoordelijkheid bij hun? Met tranen in onze ogen hebben wij de keuze gemaakt. ‘Als het maar gezond is…’. Wat een verschrikkelijke zin om nu te horen”.
Samen doen
“D-day in het ziekenhuis. Perfect geholpen door de zusters, echt eerlijk waar! De grootste fout die ik maakte, was sterk zijn voor mijn vrouw. Je moet dit samen doorstaan. Samen huilen, en voelen wat er gebeurt. Nu, meer dan een jaar later schiet ik stiekem vol, als ik nog even een serie kijk op tv. Alleen op de bank terwijl mijn vrouwtje op bed ligt”.
Stoer en sterk
“Zij heeft het een plaatsje gegeven. Ik was sterk, stoer, een echte man! Wat was ik toen dom, ik moest het samen doen met de liefde van mijn leven. We proberen het nu opnieuw, maar mijn gevoelens en twijfels zijn er nog. Nooit verwerkt, want ik was een echte man. Sterk voor zijn vrouw”.
Verdriet
“Ik liet mijn gevoelens niet zien, want dat zou haar meer verdriet doen. Verdriet beleef je samen, dat heb ik helaas achteraf pas geleerd. Hij heeft een mooi plekje gekregen naast een geliefde, een mooie naam, mooie bloemen. Hopelijk heb ik hier van geleerd…”
Dit verhaal is ingezonden via het contactformulier onder het artikel. Wil jij ook graag jouw verhaal over je bevalling, baby, vruchtbaarheidstraject of iets anders delen op BabyBytes? Dat kan via het contactformulier.
Wil jij graag jouw verhaal over je bevalling, baby, vruchtbaarheidstraject of iets anders delen op BabyBytes? Dat kan via dit formulier. Wie weet staat jouw verhaal binnenkort (anoniem) op de site!
Reageer op dit artikel
reacties (1) Stuur een bedankje