We lopen gezamenlijk het kleine lokaaltje in maar zodra Kas zijn - in zijn eigen woorden - beste vriendjes ziet zitten, rent hij van mijn zijde en stuift de bouwhoek in om samen met Noelle en Levi een ingewikkelde spoorbaan te construeren. Eentje waar de NS klotsende oksels van zou krijgen.
De moeder van Noelle tikt haar voorzichtig op haar schouder en fluistert zachtjes wat in haar oor. Noelle rent naar een tafeltje achter in de klas en pakt een geel A4-tje van het kleine bureautje. Ze sjokt terug naar de bouwhoek en eenmaal op het groene autokleed laat ze haar hoofd hangen en bestudeert aandachtig de neuzen van haar glimmende zilverkleurige gympen. “Toe dan”, moedigt haar moeder haar voorzichtig aan. Noelle zet nog een paar stappen richting Kas en zwaait een aantal keer met het gele papiertje, waarna ze het in zijn gezicht duwt. “Hier!”, snauwt ze hem toe, waarbij ze het papiertje in zijn handen propt.
Voor mij? Kas pakt het velletje voorzichtig aan. Hij kijkt een beetje verbaasd naar de tekening in zijn handen. Hij bestudeert het huisje, de schommel, glijbaan en de plakletters die zijn naam spellen. “Deze is niet van mij hoor?!”, stelt hij enigszins vertwijfeld vast. “Deze tekening heb ik niet gemaakt.” Je hoeft ook geen kunstkenner te zijn om te constateren dat de voorstelling niet van zijn hand komt, aangezien Kas net een paar kriebelige lijntjes op papier kan zetten en na luttele seconden geen interesse meer heeft in zijn eigen kunstwerk. Ik leg hem uit dat Noelle de tekening speciaal voor hem heeft gemaakt. Zijn ogen beginnen te glunderen en hij bekijkt de tekening nog eens goed waarna hij vraagt of de tekening echt voor hem is. Noelle staart nog steeds intensief en volhardend naar haar schoenen waarbij ze een beetje op haar benen schommelt. “Vind je hem mooi?”, vraag ik aan Kas die de tekening met een grote glimlach bekijkt. “Heel mooi!”, roept hij uit. “Mama, je mag hem thuis wel ophangen. In de keuken.”
En ze heeft ook zulke mooie haartjes Noelle lijkt opgelucht en haar stemming slaat prompt om van donkere onweersbuien naar een zonnig humeur. Haar grote, bruine ogen stralen en ze lacht naar Kas terwijl ze naast hem knielt op het speelkleed. “Zie je nou wel dat ze de tekening wel mooi vinden”, zegt de moeder van Noelle met een knipoog naar mij. Kas en Noelle kijken elkaar aan en glimlachen betekenisvol naar elkaar. “Noelle heeft ook hele mooie haartjes”, zegt Kas al wijzend naar de bruine krulletjes die boven op haar hoofd in een knotje bij elkaar worden gehouden. Ik knik bevestigend.
Puppylove Ik krijg op mijn verzoek nog een vluchtige, natte kus op mijn wang, en laat het jonge verliefde stel samen spelend achter in de klas. Voordat ik de deur van het lokaal achter me dicht kan trekken hoor ik dat Noelle voorstelt om vadertje en moedertje te spelen. Ik kan het niet laten toch nog even snel door het raampje van het lokaal te gluren en zie dat Noelle inmiddels een echt prinsessenkroontje heeft opgezet en Kas een beetje onwennig de rol van poppenvader op zich heeft genomen, waarbij hij een naakte plastic pop weemoedig aan een kunststof beentje laat bungelen. Zo gaat het ineens wel heel hard met de puppylove.
Wil jij graag jouw verhaal over je bevalling, baby, vruchtbaarheidstraject of iets anders delen op BabyBytes? Dat kan via dit formulier. Wie weet staat jouw verhaal binnenkort (anoniem) op de site!
Ik ben Sanne (bouwjaar 1987) en sinds 2012 de trotse moeder van Kas. Ik woon al veels te lang samen met mijn wederhelft Bas. Onze huisraad wordt verder aangevuld met één kat en twee honden die we door de jaren heen hebben verzameld. Ik ben gek op koken, films kijken, gamen en heb meer guilty pleasures dan ik eigenlijk wil toegeven.
Ik schrijf sinds 2012 op Babybytes over mijn avonturen als nieuwe moeder onder het pseudoniem Panini en nu mag ik verder als vaste columnist van Babybytes.
Reageer op dit artikel
reacties (1) Stuur een bedankje