Niet alleen haar toenmalige partner met wie ze een kinderwens had, bleek verminderde activiteit van zijn zaadcellen te hebben, ook haar partner erna had hetzelfde probleem. ‘De IVF-arts grapte dat ik er wel oog voor had. Het huilen stond me nader dan het lachen.’
“Ik was een jaar of 27 toen ik op Cuba met mijn toenmalige vriend besloot om te stoppen met de pil. Anderhalf jaar later zat ik bij de huisarts mezelf af te vragen of het normaal was dat er nog geen zwangerschap was ontstaan. Ik kreeg keurig het welbekende bekertje mee naar huis voor mijn toenmalige partner voor het afnemen van een vruchtbaarheid test, omdat het makkelijk was daarmee te starten. Dat gezellige bekertje heeft destijds natuurlijk nog een maand thuis ergens in een hoekje gestaan. Want ja, mijn toenmalige vriend vond het toch ook wel spannend om daar iets mee te beginnen. Het is en blijft ook een gek idee om je eigen vruchtbaarheid onder een vergrootglas te leggen. Hoe kwetsbaar wil je het hebben zeg maar.”
Minder zaadcellen actief
“Door dat toch te doen werd daarna al snel veel duidelijk en begonnen de verschillende onderzoeken en ziekenhuis bezoeken. Geconstateerd werd dat er minder zaadcellen actief waren en om zwanger te worden zou dat enkel kunnen middels een IVF-/ICSI-behandeling. Door de hormoonstimulatie in deze behandeling had ik twaalf eitjes geproduceerd en daaruit kwamen drie goeie embryo’s die gebruikt konden worden voor een terugplaatsing. Bij de laatste terugplaatsing bleken we zwanger, alleen deze zwangerschap werd helaas in een vroeg stadium afgebroken in verband met een partiële mola zwangerschap (dat wil zeggen dat er onrustige cellen zijn bijgekomen).”
Emotionele achtbaan
“Ik merkte dat ik uitgeblust was en eigenlijk al een lange tijd in een emotionele achtbaan zat. Mijn gedachtes schommelden, ik werd negatief, somber en was heel angstig of het ooit nog wel zou lukken. Mijn toekomstperspectief kwam natuurlijk behoorlijk onder druk te staan. In die tijd (15 jaar geleden) was er nog weinig 'hulp', je kreeg bijvoorbeeld enkel een doorverwijzing naar een psycholoog van het ziekenhuis. Er waren nog geen grote social platformen, laat staan dat er podcasts waren op het gebied van fertiliteit of vruchtbaarheidsproblematiek. Ik kon als ik dat wilde met een praktijk ondersteuner gaan kletsen. Nou lekker, daar zat ik dan met m'n ziel onder mijn arm. En vriendinnen van mij wisten er destijds ook niet altijd goed mee om te gaan. Logisch ook. Hier is geen draaiboek voor. Je doet maar wat en ik werd er behoorlijk gevoelig van.
Alles kwam ook veel harder binnen in die tijd. Als ook maar iemand wél zwanger bleek in mijn omgeving had ik een hele middag nodig om bij te komen vanwege een waterval aan emoties en verdriet wat ik maar niet onder controle kreeg. Terwijl ik de hele wereld hun geluk gunde, maar omdat ik zelf zo afhankelijk was van de medische wetenschap, werd ik enorm onzeker en stond ik soort van machteloos toe te kijken naar de rest van de wereld die wel zwanger werd.”
Vriend overleden
“Tot overmaat van ramp kreeg het hele traject een enorme trieste wending, want vlak na de miskraam overleed mijn vriend heel plotseling. Niet alleen was mijn toekomstperspectief weg, ook mijn grote maatje waar ik oud mee wilde worden had ik niet meer. Een tijd van rouw, verdriet trad aan. Ik ontving gelukkig heel veel steun van familie en vrienden wat mij enorm op de been hielp. Ook de therapieën die ik volgde deden mij erg goed. Jaren later kwam er een verkering van vroeger op mijn pad en een relatie volgde. In verband met vervroegde overgang in mijn familie (moeder) had ik een afspraak bij de poli gynaecologie om te checken hoe het ervoor stond. Nou, dat ging niet zoals gehoopt, want het antwoord was: niet goed en beneden het landelijk gemiddelde. Ik was inmiddels 35, maar dan nog is dat relatief jong. Ik weet nog dat ik dacht; ‘O ja, nee tuurlijk, nu gaat het zeker aan mij liggen’. Wel verfrissend want nu kon ik in plaats van boos zijn op mijn vriend, nog meer teleurgesteld gaan zijn in mijn zelf.”
Nieuwe vriend onderzocht
“Om te kijken of IVF/ICSI nog een oplossing zou kunnen zijn, werd mijn toenmalige vriend ook onderzocht. Dus hoppa, weer met het welbekende bekertje aan de slag en ja hoor, ook daar bleek dat er minder zaadcellen actief waren. De IVF-arts grapte 'U lijkt er wel oog voor te hebben'. Kijk, ik had zo een opmerking in privésfeer ook kunnen maken want zo subtiel ben ik soms ook niet. Maar op dat moment na die opmerking stond het huilen me nader dan het lachen natuurlijk. Maar goed. De conclusie was dus; mijn ei voorraad was met prepensioen aan het gaan en wederom had ik een partner met minder zaad. Dus ik ging op onderzoek uit. Wat blijkt; een op de zes koppels raakt niet zwanger binnen een jaar. Dit was vroeger nog een op de tien koppels. Sinds 2010 is de onvruchtbaarheid enorm afgenomen. Dit ligt voor 30 procent aan de vrouw, voor 30 procent aan de man en 30 procent is onverklaarbaar.
Dat was interessant. Waar ligt dit dan aan? Ik ging googlen en kwam erachter dat onder andere omgevingsfactoren voor een tijdelijke vermindering van de zaadkwaliteit kunnen zorgen. Hieronder vallen roken, alcoholconsumptie, drugsgebruik, gebruik van anabole steroïden, het gebruik van sommige medicijnen en een hoge temperatuur van de zaadballen (bijvoorbeeld door koorts maar ook door saunabezoek).
Wat de vrouw betreft las ik dat in Nederland onvruchtbaarheid een toenemend probleem, doordat vrouwen op steeds latere leeftijd zwanger proberen te worden.
Tja, ik zou het niet durven zeggen waar het allemaal aan ligt, maar onze lifestyle en voeding zal hier uiteraard ook een rol in spelen. Het feit bleef in ieder geval dat ik weer aan een hormoonbehandeling moest beginnen om te proberen zwanger te worden. Wederom was op de natuurlijke manier zwanger worden uitgesloten. Om moedeloos van te worden.”
Meer aanbod
“Zoveel jaar later was er gelukkig inmiddels wel al meer aanbod op dit gebied ontstaan. Zo ging ik naar een accupunctuur die daarin gespecialiseerd was, naar een energetisch therapeut (o.a. Nei therapie) en verdiepte ik mij via Marije Jelsma van Mamma&co in goede en gezonde voeding. Dit voelde heel fijn want ik had het idee dat ik er zo op die manier wat meer controle op had, want ik was er letterlijk iets voor aan het 'doen'. Alleen dat al gaf iets van gemoedsrust en tegelijkertijd ook fijne afleiding waardoor mijn hoofd die op standje ‘piekeren’ stond ook even in de relax modus kwam.
Negatieve gedachten
Ondanks dat het aanbod verrijkt was qua ondersteuning kreeg ik weer enorm veel last van negatieve gedachten en overtuigingen die mij steeds meer in de weg gingen zitten. Zoals ‘ik ben ongeschikt voor het moederschap’ of ‘dit is de manier van het universum om mij duidelijk te maken dat ik maar beter geen moeder kan worden’. Mijn brein ging daar vervolgens zo gigantisch mee aan de haal, dat ik zelfs elke dag een denkbeeldig T-shirt aan had met de tekst; ik ben ongeschikt voor het moederschap. Heel irritant, want ik ging er volledig in geloven. Ik bedoel: ik was twee vriendjes verder met slecht zaad en mijn eierstokken geloofden het ook wel. De motivatie was verder te zoeken.”
In gesprek met professionals
“Godzijdank ben ik in contact gekomen met een aantal verschillende professionals waar ik hele fijn gesprekken heb gevoerd en allerlei oefeningen heb gedaan om weer wat zelfvertrouwen terug te krijgen. Dat lukte ook nog eens. Uiteindelijk bleek dat ik dit keer niet nog een jaar lang op de wachtlijst hoefde, zoals bij de vorige keer. We konden gelukkig snel van start met het fertiliteittraject. In tegenstelling tot de vorige keer had ik de korte hormoonkuur, wat het allemaal iets dragelijker maakte, zeker qua humeur.”
Eitjes
Na één hormoonkuur waren er drie eitjes geproduceerd waarmee ze aan de slag konden gaan. Gelukkig ontstonden daaruit drie goede embryo's. Bij de eerste terugplaatsing ontstond er een gezonde zwangerschap en werd onze zoon Ties geboren. Wat een wonder en wat een geluk was dat!
Omdat we niet veel tijd te verliezen hadden wilde we een jaar na zijn geboorte graag een tweede. De enige manier die voor de hand lag, was het laten terugplaatsen van de twee andere overgebleven embryo’s (uit de vriezer), maar helaas die pakten niet. Dus als we nog wat wilden, moesten we weer het hele fertiliteittraject in.
Ik had een mega mooi en bijzonder gesprek met een collega destijds die een hormoonkuur had gedaan voor haar zus. Dat inspireerde me enorm en ben ik snel van start gegaan.
Helaas was de uitkomst qua produceren van extra eitjes dramatisch. Ik had maar een ei geproduceerd, ondanks een stoot aan hormonen die ik elke dag injecteerde. Het werd dan statistisch gezien zo een beetje onmogelijk om te verwachten dat daar een gezonde zwangerschap uit zou komen.”
Wonder boven wonder
“Wonder boven wonder werd onze tweede zoon Duuk geboren. Ongelofelijk nog steeds. En ondanks al het verdriet en negatieve gedachtes die ik daarvoor totaal niet onder controle kreeg, verdwenen deze wel als sneeuw voor de zon. Er was natuurlijk een positief eindresultaat: ik had kinderen gekregen. Maar hoe zwaar het voelde in die tijd ervoor zal ik niet gauw vergeten en daarom is het echt mijn wens vrouwen en uiteraard ook zeker mannen, dat beetje extra steun te geven wat in mijn tijd nog nauwelijks aangeboden werd.
Binnenkort lees je meer op BabyBytes.nl over de startpagina met professionals voor iedereen met een kinderwens waar Kim mee aan de slag is gegaan!
Wil jij graag jouw verhaal over je bevalling, baby, vruchtbaarheidstraject of iets anders delen op BabyBytes? Dat kan via dit formulier. Wie weet staat jouw verhaal binnenkort (anoniem) op de site!
Ze is getrouwd met haar jeugdliefde en moeder van een zoon (2006) en een dochter (2009). Naast haar werkzaamheden voor BabyBytes.nl is ze ook eigenaar van het online platform de Club van ontaarde moeders.
Reageer op dit artikel
reacties (0)