Kinderen zijn hard tegen elkaar. Ik weet nog dat ik zelf in de kleuterklas zat. Ik had het er prima naar mijn zin, maar ik weet nog wel dat er een paar kindjes waren waar ik echt bang voor was. Je hoefde maar iets te doen en ik kreeg al te horen dat ik nooit meer met ze mocht spelen. Een kanttekening hierbij is wel, waarschijnlijk heb ik deze dingen zelf ook andere kinderen, waaronder mijn eigen zussen, aangedaan. Gek genoeg kan ik me daar niets meer van herinneren.
Dat kinderen hard tegen elkaar kunnen zijn, wist ik dus al. Maar als je dan je eigen kind tegen een vriendje hoort zeggen: “Als je dat doet, ben je mijn beste vriendje niet meer!” blijf ik me er toch altijd een beetje over verbazen. Waar ik wel positief verrast over ben, is de bijzonder zachte kant die de jongens soms ineens ook in zich lijken te hebben. De combinatie van de verrassend harde en verrassend zachte kant zorgt soms voor hele grappige situaties, al zeg ik het zelf. Vooral over de snelle omschakeling kan ik me soms echt verbazen. Zo kunnen ze het ene moment met heel veel toewijding de knipjes uitzoeken die hun zusje die dag in haar haartjes moet hebben. Om als ze daar mee klaar zijn een autootje te pakken, die zo hard mogelijk over de grond racen en roepen dat die van hem toch echt de coolste en de snelste is en die van zijn broer lelijk en langzaam.
Zo had mijn oudste zoontje een tijdje terug op school een thema over vogels. Blijkbaar had de juf verteld dat je geen glinsterende dingen op straat mocht laten liggen, omdat vogels dat kunnen oppikken en er ziek van kunnen worden. We liepen over de stoep, nou ja liepen, de jongens waren aan elkaar aan het trekken en ruzie aan het maken over wie er het eerste bij de auto zou zijn. En ik liep er als een soort mislukte vredestichter achteraan. Ineens staat mijn oudste zoontje stil bij een leeg blikje dat daar op de grond lag. Hij zette een boos gezicht op en vertelde mij met alle passie die hij in zich heeft dat dit niet zo op de grond mag liggen, omdat vogels er ziek van worden en dat is zielig. De tranen vielen nog net niet uit zijn ogen. Zijn broertje kreeg door dat er iets heel ernstigs aan de hand was en kwam erbij staan. Blijkbaar iets te dicht in de comfortzone van mijn oudste zoontje, want die geeft hem meteen een duw dat hij niet zo dichtbij moest komen. En zo was de omschakeling weer geschied.
Ik vind het mooi om te zien dat zowel de gevoelige als de assertieve kant aanwezig is. De verfijning moet alleen nog wel plaatsvinden, maar ach, ze hebben nog de tijd.
Wil jij graag jouw verhaal over je bevalling, baby, vruchtbaarheidstraject of iets anders delen op BabyBytes? Dat kan via dit formulier. Wie weet staat jouw verhaal binnenkort (anoniem) op de site!
Geke is getrouwd en een vrolijke moeder van twee zoons (2012 en 2014) en een dochter (2018). Door haar beroep als medisch analist bekijkt ze haar rol als moeder ook door een analytische bril. In haar vrije tijd schrijft ze graag over de alledaagse (on)geregeldheden die ze als moeder tegenkomt. Neem ook eens een kijkje op haar eigen site Nietvolgensboekje.nl.
Reageer op dit artikel
reacties (0)