‘De wekker zegt dat het nog nacht is, is-ie stuk?’ Duizelingwekkend vroeg staan er in het weekend twee kleuters in onze deuropening. Het tijdstip op de slaaptrainer wordt iedere keer betwijfeld en dat moet natuurlijk gemeld worden.
Het weekend is voorbij, maar bij het krieken van de dag komt er nog geen geluid uit de kinderslaapkamer. Met een aai over de rug maak ik ze wakker. De één kreunt, de ander gromt en komt overeind. Kleine oogjes kijken me aan: 'Ik wil niet naar school', is het eerste wat eruit komt, gevolgd door een ‘ik wil die kleren niet aan’. Ook goedemorgen.
Met een plof laat de oudste zich weer in bed vallen om de deken tot ver over de oren te trekken. Bijzonder dat ze in het weekend ruim voor zevenen met volle energie beneden staan te springen en ik ze doordeweeks met geen stok uit bed krijg.
Intern mute button Mokkend zitten ze beneden, mijn pubers. Alsof het mijn schuld is dat ze te laat zijn gaan slapen gisteravond. Ik smeer zoals altijd de broodjes met het favoriete beleg, maar heb schijnbaar gemist dat dit sinds vandaag geen favoriet meer is. Het zal toch gegeten moeten worden en mijn uitleg over kindjes in arme landen wordt genegeerd. ‘Ik hou helemaal niet van chocopasta in de ochtend’, ‘ik vind het echt onaardig van je’, ‘als ik dit mee naar school krijg, eet ik de hele dag niks meer’. Ik zet mijn intern mute button aan en maak de tassen klaar. Als het tijd is om naar school te lopen blijkt helaas dat de schoenen niet deugen en de jas niet mooi meer is. Ze zullen het ermee moeten doen.
Na een drukke schooldag vliegen ze beiden richting hun gezamenlijke slaapkamer om zo nu en dan beneden wat te komen drinken of te vragen. Als ik tegen het avondeten om een hoekje spiek tref ik een heus slagveld aan. Ik geef de mededeling dat er over vijf minuten begonnen moet worden met opruimen, maar daar zitten mijn pubers niet op te wachten. Ze hangen op bed en plukken wat aan de dekens. 'Waarom moeten we altijd opruimen?' Tegen beter weten in geef ik antwoord terwijl ik me realiseer dat ze met ‘wat maakt het nou uit als het niet altijd netjes is’ eigenlijk nog gelijk hebben ook. Met het dreigement van een ontnemingsmaatregel op leesvoer die avond wordt er gelukkig toch opgeruimd.
Reality check Als we na het eten naar boven lopen kijk ik naar de kleuterkuitjes voor me op de trap. Ik heb een zwak voor hun kuitjes. Hoe vaak ze die dag ook achter het behang hebben gezeten, als ik de minikuitjes voor me op de trap zie moet ik altijd glimlachen. In bed kruipen ze dicht tegen me aan en vragen met hun allerliefste stemmetje of ze alsjeblieft nog één verhaaltje mogen? Waar ik overdag nog dacht te dealen met heuse pubers, realiseer ik me tegen bedtijd opnieuw dat ze echt nog maar heel klein zijn. De volgende morgen, als de hele riedel over niet-deugende zelfgekozen outfits weer van vooraf aan begint, realiseer ik me hoe heerlijk klein hun wereld nog is. Ik denk aan de heftige gebeurtenissen van deze week in Brussel en Turkije en wens dat iedereen dezelfde onbevangenheid zou mogen hebben als mijn kleuters: puur en ongedwongen.
Wil jij graag jouw verhaal over je bevalling, baby, vruchtbaarheidstraject of iets anders delen op BabyBytes? Dat kan via dit formulier. Wie weet staat jouw verhaal binnenkort (anoniem) op de site!
Met twee kleuters en een baby, beiden een leuke baan en een gezellig sociaal leven zijn ze in feite niet anders dan elk ander dertigersgezin. En toch gaat het bij hen allemaal nét even anders.
Ze zijn het gezin van een militair. Een gezin dat zich met regelmaat klaarmaakt voor periodes van afwezigheid en waarin afscheid nemen en thuiskomen centraal staat. Lees mee over de zoektocht naar ritme en routine, over alle bijbehorende emoties en over hun ervaringen.
Fenne van Meer is vrouw-van, schuldhulpverlener en moeder van drie met veel te veel hobby's. Lees meer op haar eigen blog Papa? Hoe lang nog?.
Reageer op dit artikel
reacties (2) Stuur een bedankje