Ik loop de badkamer in en vanuit mijn ooghoeken zie ik mijn kind vrolijk spelen achter de glazen douchewand. Kinderlijk onschuldig zo lijkt, maar zijn spel is een stuk luguberder dan ik aanvankelijk denk.
Hij zit gehurkt op de donkere natte tegels naast zijn Duplo-boot. Boven op de roodgele boot staat een groene veebak en in de veebak ligt een Duplo-brandweerman die met een verstilde glimlach het plafond bestudeert. Op de boot staan nog drie Duplo-figuren in een plechtige cirkel om de groene bak heen. “De brandweerman is dood”, deelt Kas mij mee. “En daarom ligt hij in de waterbak.” Ik laat deze verklaringen even op mij inwerken en vraag wat er met de onfortuinlijke brandweerman is gebeurd. “Hij is in zijn buik geprikt en nu is hij dood”, zegt Kas op nuchtere, bijna zakelijke toon. Ik besef meteen dat de vroegtijdige dood van Malafide in draakgedaante uit het Doornroosje voorleesboek de inspiratie was voor deze macabere voorstelling. Plots kijkt Kas op en vraagt mij onbeschroomd: “Mam, wat is dood?”
Google to the rescue Dit is wellicht al de honderd-acht-en-veertigste vraag die hij mij die dag stelt en de honderd-zeven-en-veertig vragen hiervoor heb ik als een waar orakel geduldig beantwoord. Op dit moment ervaar ik echter een tijdelijke totale black-out. Ik klap dicht terwijl mijn hersenen overuren draaien opzoek naar een antwoord op gepast niveau. In stilte vervloek ik de stomme Disney-boekjes en prins Philip met zijn magische zwaard. Een druppel water glijdt langzaam over zijn wang naar beneden en blijft eventjes onder aan zijn kin hangen om daarna naast het Duplo-lijk in de provisorisch kist te belanden. Kas kijkt mij nog steeds vragend aan. Hij herhaalt zijn vraag en zijn grijsblauwe ogen volgen mijn bewegingen terwijl ik op de wc ga zitten. Mijn brein komt langzaam in beweging en ineens heb ik een - al zeg ik het zelf - briljante ingeving en gris mijn telefoon uit mijn zak. Google to the rescue.
Razendsnel bewegen mijn vingers over het touchscreen terwijl er een aantal steekwoorden verschijnen in de witte balk op mijn scherm. Mijn ogen schieten over de blauwe links en ik klik een van de vele webadressen aan. Nadat ik snel wat passages heb gescand, leg ik mijn telefoon weg en begin voorzichtig aan mijn uitleg. “Als je dood bent dan kun je niks meer. Kan je niet meer eten en niet meer spelen. Dan kan je niet rennen en niet douchen.” Ik doe mijn best om de woorden ziek en slapen te vermijden. Kas luistert aandachtig en lijkt de informatie als een spons te absorberen. Na mijn uitleg blijft het even stil maar luttele seconden later haalt hij zijn schouders op en met een verwaarloosbaar en nauwelijks hoorbaar ‘oké’ stort hij zich weer op zijn dramatisch geregisseerde Duplo-uitvaart. Ik betwijfel of het concept duidelijk is, maar vind het op zich wel prima zo.
Honderd-negen-en-veertig Hij ligt al een ruim een kwartier in zijn bed terwijl ik op onze slaapkamer de was opvouw. Op de achtergrond wauwelt Matthijs van Nieuwkerk al zeker tien minuten lyrisch over een voor mij onbekend Frans chanson. Opeens hoor ik zijn kleine schelle stemmetje vanuit de andere kamer: “He mam, als je dood bent kan je niet naar school en niet spelen met vriendjes. En je kan geen pyjama aan, toch?” Misschien begrijpt hij het toch een beetje. “Klopt schat,” zeg ik hem, “maar nu moet je gaan slapen hoor.” Heel even blijft het stil op zijn kamertje. Ik probeer een stel matchende sokken samen te stellen uit de berg wasgoed die voor mij op het bed ligt. “Mam?”, klinkt het wederom voorzichtig, “wat is slapen?” Ik noteer vraag honderd-en-negen-en-veertig voor die dag.
Wil jij graag jouw verhaal over je bevalling, baby, vruchtbaarheidstraject of iets anders delen op BabyBytes? Dat kan via dit formulier. Wie weet staat jouw verhaal binnenkort (anoniem) op de site!
Ik ben Sanne (bouwjaar 1987) en sinds 2012 de trotse moeder van Kas. Ik woon al veels te lang samen met mijn wederhelft Bas. Onze huisraad wordt verder aangevuld met één kat en twee honden die we door de jaren heen hebben verzameld. Ik ben gek op koken, films kijken, gamen en heb meer guilty pleasures dan ik eigenlijk wil toegeven.
Ik schrijf sinds 2012 op Babybytes over mijn avonturen als nieuwe moeder onder het pseudoniem Panini en nu mag ik verder als vaste columnist van Babybytes.
Reageer op dit artikel
reacties (5) Stuur een bedankje