Soms kun je als moeder behoorlijk opgeslokt worden door de zorg van je kind(eren). Je wereld wordt een stukje kleiner, contacten verwateren en dan voel je je soms heel erg alleen. Babybytes-lezeressen Annique, Kelly en Annelies vertellen over hun eenzaamheid als moeder.
Anique: “Tijdens mijn opleiding had ik een leuke en grote vriendinnengroep. Toen we allemaal gingen werken, verloren we elkaar uit het oog en kregen we andere interesses. Anderen kregen kinderen en anderen gingen voor een carrière.
Toen ik uiteindelijk ging samenwonen, 60 km verderop, raakte ik nog meer mensen kwijt. Uiteindelijk had ik nog twee meiden die ik vriendin kon noemen. Na een tijdje besloten we om zwanger te worden en dat lukte vrij snel. Na de eerste drie spannende maanden kon ik eindelijk vertellen over mijn zwangerschap, maar dezelfde enthousiaste reacties kreeg ik niet terug.
Na een moeizame zwangerschap, bevalling en langdurig en pijnlijk herstel na de bevalling kreeg ik geen steun en luisterend oor van de twee vriendinnen. Ik ben hierdoor zelfs het contact met een vriendin verloren.
Het doet mijn pijn om dit te vertellen. Het is ook fijn om even niet te praten over luiers, voeding en slechte slapen. Ik wil ook vriendin om leuke dingen mee te doen en dat heb ik helaas niet meer.”
Annelies: “Maandenlang leef je ernaar toe om moeder te zijn en bereid je je voor op de drukke tijd die komen gaat. Niet beseffende dat een pasgeboren baby vooral alleen eet en slaapt zoals onze dochter deed.
Toen mijn vriend weer aan het werk ging, kwam er in het begin nog kraamvisite. Dit zorgde ervoor dat ik nog wat te doen had op een dag: boodschappen, even slapen, visite, tussendoor voeden, koken en dan kwam m’n vriend thuis. Toen de kraamvisite ‘op’ was, duurden de dagen steeds langer. Al snel bleek dat ik iemand was die het lastig vond om de deur uit te gaan. Ik vond het wel een dingetje om het allemaal zo goed mogelijk tussen de voedingen door te plannen. Waarschijnlijk was het allemaal zo gepiept en zag ik als een berg op tegen iets wat voor velen niks voorstelt. Ik besloot dan toch maar weer om thuis te blijven, alleen.
Netflixen was voor mij dan het meest vermakende wat ik deed en om het nog ‘leuker’ te maken, at ik hier vaak een zak chips bij. Dit zorgde weer voor extra kilo’s en dat zorgde er weer voor dat ik meer tegenzin had om de deur uit te gaan. Ik zat in een vicieuze cirkel die mij alleen maar ellendiger liet voelen en daarbij besefte ik dat ik vooral bezig was met de thuiskomst van mijn vriend. Wanneer hij thuis was, zeurde ik vooral over het feit dat het voor hem allemaal zo makkelijk was en het voor mij zo zwaar. Ik wilde ook van 9 tot 5 van huis zijn en m’n eigen leventje weer terug hebben en niet alleen in functie staan van onze dochter.
Omdat mijn vriend in de ochtend vroeg op moest voor zijn werk, deed ik ook de nachtvoedingen. Anderen konden genieten van die fles ‘s nachts. Ik vond het vreselijk. Ik kon er totaal niet van genieten en voelde me nog meer alleen. Al snel werd ik verdrietig en zat ik te huilen omdat ik mijn rol als moeder niet leuk vond. Ook mijn rol als vriendin naar mijn vriend en vrienden toe was ook iets waar ik totaal niet trots op was maar ik kon m’n vicieuze cirkel maar niet verlaten.
Het werd tijd voor een gesprek met de huisarts. Het bleek dat ik een postnatale depressie had. Na anderhalf jaar voelde ik me eindelijk weer mezelf en kon ik weer genieten van uitjes met vrienden.
Onlangs ben ik moeder geworden van een zoon. Al snel merkte ik dat m’n hormonen het beter met me voor hadden en kan ik overal veel meer van genieten. Ik ben nog steeds mezelf en voel me niet meer dagenlang alleen.”
Kelly: “Ik ben sinds vijf maanden moeder van een prachtige zoon. De kraamweek was super. Hij huilde niet, mopperde alleen heel even als hij honger had of geknuffeld wilde worden. De kraamverzorgster was de deur nog niet uit of het huilen begon. We hebben een huilbaby.
Sinds onze zoon begon met huilen, komen er nauwelijks vrienden of vriendinnen meer langs. Ik vraag ze regelmatig of ik bij hen kan langskomen maar het antwoord is ‘nee’. In de loop van de tijd kom je erachter dat de groep onder elkaar wel afspreekt met de kinderen erbij, maar dat ik niet eens word gevraagd. We zijn/waren een vriendinnen groep van vijf en daarvan hebben er vier kinderen en eentje zelfs al twee kinderen. Juist dan zal je wat meer begrip verwachten, maar niks is minder waar…”
Wil jij graag jouw verhaal over je bevalling, baby, vruchtbaarheidstraject of iets anders delen op BabyBytes? Dat kan via dit formulier. Wie weet staat jouw verhaal binnenkort (anoniem) op de site!
. Lees het hele artikel op Babybytes.){kind=link}
Reageer op dit artikel
reacties (0)