Hoe vaak lees je het wel niet: volg gewoon je moedergevoel. Maar ja, soms is dat best lastig als alle doktoren die je spreekt zeggen dat er niks aan de hand is en je je niet zoveel zorgen moet maken. Deze moeders bewijzen het: geef niet op als je gevoel zegt dat iets niet klopt!
Sharina: ‘Mijn zoon heeft vanaf dat hij vier dagen oud was enorm gehuild en ik wist gewoon dat er iets aan de hand was. De kinderarts had hem gezien en niks gevonden. Diezelfde avond na zijn flesje kwam d'r wat melk terug met daarin een tandje! Hij was toen drie weken oud en verloor een tand die niemand gezien heeft bij hem! Ook de kinderarts niet! Daarna was het huilen ook meteen klaar en was-ie een rustige baby.’
Karin: ‘Mijn zoon was zes weken jong toen ik merkte dat er iets niet klopte. Hij huilde ontzettend veel en werd heel onrustig bij bepaalde mensen. Hij ontwikkelde zich langzaam. Op het consultatiebureau zeiden ze dat hij lui was. Er gingen uiteindelijk een paar jaar voorbij. Ik kreeg van niemand begrip. Uiteindelijk was ik het zat. Ik heb een verwijzing aangevraagd voor een uitgebreid onderzoek naar een eventuele verstandelijke beperking en autisme en daaruit kwam inderdaad dat hij behoorlijk verstandelijk beperkt was. We moesten wachten met andere onderzoeken omdat hij nog zo jong was. Maar het blijkt dat hij ook PDD-NOS had. Precies wat mijn gevoel zei. Het consultatiebureau bood hun excuses aan en vanaf die tijd kwamen wij in aanmerking voor een speciaal kinderdagverblijf en diverse hulpverlening. Inmiddels is hij alweer ruim veertien jaar!’
Eveline: ‘Ik was bijna vijfentwintig weken zwanger van mijn eerste kind en kreeg een dag na Kerst weeën. Ik de gynaecologe gebeld en ik kreeg te horen dat dat nu niet al kon, ik moest maar naar de huisarts want ik had vast een blaasontsteking. Wij naar de huisarts waar een blaasontsteking uitgesloten werd, en ik werd ook door hem weer naar huis gestuurd. Wij zijn toen zelf naar de verloskamers gereden en hebben geëist dat er gekeken werd. Inderdaad weeën en twee centimeter ontsluiting, baarmoeder geheel geïnfecteerd en dus onze dochter ook. Ik ben met spoed overgebracht naar een ziekenhuis die dit aankon. Na drie dagen werd ze geboren, ze heeft een uur geleefd, maar omdat ik naar mijn instinct geluisterd heb konden we normaal afscheid van haar nemen.’
Patricia: ‘Mijn zoontje was een huilbaby en mijn gevoel zei heel sterk dat ik hem aan het vergiftigen was met de voeding die hij kreeg en zelfs mijn borstvoeding. Koemelkallergie werd uitgesloten en aangezien hij goed groeide werden we niet serieus genomen. 'Gelukkig' maakte de kinderfysiotherapeut van dichtbij mee hoe mijn kindje schreeuwde van de pijn. Zijn darmpjes waren verzuurd, en hij adviseerde de huisarts ons toch door te verwijzen. Toen werden we wel gehoord en kreeg mijn zoontje speciale voeding tegen lactose intolerantie. Binnen een week hadden we een rustig en tevreden kind. Ook had ik het gevoel dat er iets in zijn nekje niet goed zat. Dat bleek KISS-syndroom. Dus dat moederinstinct is echt sterk!’
Nicole: ‘Mijn drie maanden oude zoontje had vanuit het niets 39 graden koorts. Ik heb hem een zetpil gegeven en naar bed gedaan. Uiteindelijk toch de HAP gebeld en moest ik toch even langskomen. Maarja hij had een zetpil gehad dus de temperatuur was toen goed. Konden we weer naar huis. Een dag later weer naar de huisarts want hij had nog steeds 38,7 graden koorts. Ben ik doorgestuurd en na meerdere onderzoeken in het ziekenhuis kwam eruit dat hij hersenvliesontsteking had… Ben niet zo'n zeikerd met koorts, maar m'n gevoel zei dat er meer aan de hand was. Dat klopte dus!’
Frieke: ‘De belangrijkste was toch echt wel toen ik met 37 weken zwangerschap huilend bij de gynaecoloog zat omdat mijn gevoel zei dat het niet goed zat. Na een gesprek toch aangedrongen op een CTG-scan. Dezelfde middag is mijn zoon geboren door middel van een spoedkeizersnee. Hij had een probleem in de navelstreng en bloedde langzaam dood… Ik heb 1,5 week gesnikt op de couveuseafdeling. Overigens nu een heerlijke gezonde peuter van bijna drie.’
Monica: ‘Ik had al heel snel door dat ik zwanger was en bij vier weken en één dag had ik mijn eerste echo. Toen werd mij verteld dat het waarschijnlijk een zwangerschap was die tot twee weken gegroeid was en dat ik een miskraam zou krijgen, maar ik kon ook wel pillen krijgen om het op te wekken. Maar alles in mij voelde zwanger. Uiteindelijk gisteren aan mogen kondigen dat ik een nieuwe boef verwacht en uiteraard ben ik veranderd van verloskundige na de eerste afspraak…’
Annemarie: ‘Mijn zoontje heeft vanaf de geboorte ernstige eczeem. Ik bleef zeggen dat hij een allergie had, maar niemand wilde luisteren! Toen hij zes weken was kreeg hij al hormoonzalf... Uiteindelijk toen hij anderhalf en twee jaar was, getest en wat blijkt: drie allergieën! Nu we alles vermijden waar hij allergisch voor is, is zijn eczeem ook weg!’
Debbie: ‘Toen ik zwanger was van m’n zoon heb ik drie weken lang gezegd dat er iets niet goed was met hem (zijn hartslag was erg vlak). Volgens de artsen sliep hij. Totdat met 35 weken een controle-echo en CTG-scan toch uitwezen dat z’n hartslag zeer slecht was en hij dezelfde dag nog gehaald is.’
Sandra: ‘Mijn tweede dochter van vijf weken en kreeg ineens hoge koorts. Ik ben direct met haar naar de huisartsenpost gegaan die me wilde wegsturen (temperatuur was gezakt), maar ik stond erop dat ze gezien moest worden door een kinderarts. Als ik me weg had laten sturen dan had ik mijn dochter niet meer gehad… Want eenmaal op de Eerste Hulp en de 24 uur daarna heeft ze moeten vechten voor haar leven. Ik heb in de afgelopen vier jaar ontzettend op mijn (moeder)gevoel leren vertrouwen.’
Victoria: ‘Toen m’n zoon een paar maanden was, had hij zichzelf onder z'n dekentje weten te werken en was hij helemaal in paniek. Ik was alleen in de kamer aan het stofzuigen dus ik hoorde geen baby door de babyfoon. Toch kreeg ik een heel onrustig gevoel en werd ik een soort van naar boven gedreven. Daar vond ik hem helemaal in paniek. Gelukkig was het geen gevaarlijke situatie want hij stikte niet ofzo, maar hij was gewoon in paniek omdat-ie niets meer zag.’
Sharina: ‘Toen mijn zoon elf maanden oud was kreeg hij wat wij eerst dachten dat waterpokken waren. Uiteindelijk toch de huisarts gebeld omdat die plekjes steeds groter werden. De assistente zei dat we niet hoefden te komen. Die middag ben ik er toch naartoe gereden en onze huisarts heeft ons direct doorgestuurd naar de kinderarts. Daar moest-ie meteen blijven omdat-ie geen waterpokken had maar een infectie in zijn bloedbanen. Blij dat ik naar mijn gevoel geluisterd heb en niet naar die domme assistente.’
Lees HIER de vorige edities van 'Lezeressen vertellen'.
Vaker artikelen lezen op Babybytes? Like ons dan op Facebook en volg ons op Twitter!
Wil jij graag jouw verhaal over je bevalling, baby, vruchtbaarheidstraject of iets anders delen op BabyBytes? Dat kan via dit formulier. Wie weet staat jouw verhaal binnenkort (anoniem) op de site!
Toen mijn dochter met 6 maanden opeens heel snel instortte, koorts kreeg en bleef braken gingen bij mij alle alarmbellen af. De volgende dag ging ik naar de dokter die zei dat ik t maar even moest aankijken. Diezelfde avond ben ik naar de seh gereden omdat het slechter ging en m’n moedergevoel was goed! Ze had een longontsteking!!! Ze heeft meteen antibiotica gekregen uit voorzorg. Uiteindelijk moest ze het uitzingen omdat het een virale longontsteking was en daar is was geen medicijn voor…
Hier ook naar m'n moedergevoel geluisterd, gelukkig geen dokters gehad die het tegen spraken, maar ze was 9 dagen oud, een dag nadat de kraamverzorgster weg was. Een dag ervoor was ik zelf bij de dokterspost geweest vanwege een zware blaasontsteking. Dus ook absoluut niet fit, maar de dag erna dronk dochter heel weinig en 's avonds spuugde ze alles er uit en ze had wat ondertemperatuur met kruikjes. Ik dacht, moet ik nu weer bellen? Was er gisteren net geweest, maar dacht ik neem geen risico's, daar aangekomen meteen doorgestuurd maar het ziekenhuis, ze ging per uur achteruit. De antibiotica voor de blaasontsteking was ik ineens vergeten en gek genoeg voelde ik het niet meer. Door alle adrenaline sta je aan! Helaas konden ze maar niet achterhalen wat het was en vertelde de doktoren me dat ze heel erg ziek was en het waarschijnlijk niet zou redden. Toch na heel veel soorten verschillende antibiotica kuren voor allerlei infecties, knapte ze na 2 weken op. Er was me nog verteld dat ik geen dag later had moeten komen met haar, anders had ze het niet overleefd, dus heel erg blij met het moeder gevoel!
Reageer op dit artikel
reacties (2) Stuur een bedankje