Ze werpen zich op de grond, gaan keihard gillen of weigeren door te lopen. Het kan voor behoorlijke ongemakkelijke situaties zorgen als je kleine een driftbui heeft. Hoe los je dat op? Onze lezeressen vertellen hoe zij dat aanpakken.
Kim: “Ik maak het bespreekbaar; ‘Lieverd,jij bent boos en verdrietig, omdat je (bijvoorbeeld) niet in de vensterbank mag staan van mama. Maar staan in de vensterbank is heel gevaarlijk dus dat mag niet. Ik snap dat je dan heel boos en verdrietig wordt lieverd.’ Met negeren laat je in sommige situaties alleen maar zien dat je je kind niet ziet en niet hoort/begrijpt. Terwijl in deze leeftijdscategorie het juist zo'n behoefte van een kind is om gehoord te worden. Wil niemand hier mee aanvallen hoor! Soms is een woedeaanval zo erg dat je het even moet laten en er later over moet praten. Ieder doet het op z'n eigen manier.”
Gentiana: "Negeren die handel en bidden dat ze snel stoppen:-) Nog een kwartier geleden had mijn jongste een woede aanval... De reden? Ik haalde haar in op de trap. Ze kreeg daar ter plaatse een aanval. Ik heb haar zonder pardon meegenomen naar beneden en dan laat ik haar maar gaan. Ze is nu een beetje gekalmeerd en snikt heel erg luid als ze ziet dat ik naar haar kijk. Ook een goedemorgen allemaal!
Maar ik laat het een beetje afhangen in welke situatie mijn kind een driftbui krijgt. Als ze haar driftbui op de trap krijgt, dan handel ik meteen en zorg ik eerst voor een veilig omgeving. Als ze heel woedend is, dan laat ik haar even gaan en ga ik haar daarna op ooghoogte vragen wat er aan de hand is en waarom ze zo boos is. Meestal komt er met veel gesnotter en traantjes niet echt iets zinnigs uit, maar ze heeft dan het gevoel dat ik wel luister naar haar en dan kalmeert ze veel sneller. Zodra ze is gekalmeerd leg ik haar dat uit waarom iets niet mag/kan etc.. er zijn momenten wanneer ze echt onhandelbaar is en dan ben ik ook heel kordaat en moet ik het negeren (als ze bijvoorbeeld aandacht op een negatieve manier probeert te vragen), maar voor de rest ben ik van het principe: twee keer luisteren en dan pas praten. Als ze het gevoel hebben dat ze worden gehoord (op een positieve manier) dan heeft niet alleen mijn dochter er veel aan, maar mama ook."
Angela: "Zodra mijn kinderen boos beginnen te worden om iets onbenulligs zeg ik heel streng: 'Pardon?!' Dan is het klaar. Als er een goede reden is, zal ik met ze praten. Of als ze boos zijn, omdat ze iets mogen of beginnen te nep huilen dan zeg ik gewoon: 'Ik zei nee!' Ik ben de ouder. Als ik nee zeg is het nee en boos worden zal mijn antwoord echt niet veranderen naar ja."
Mirjam: “Niet... Gewoon niet... Doen alsof ze niet van jou zijn en weglopen, haha.”
Marijke: "Dat ligt er ook nog aan waar ze de driftbui krijgen... Van de week kreeg de jongste een driftbui in de supermarkt. Dan negeer ik het en loop ik toch echt gewoon door. Dit zorgt er voor dat hij vliegensvlug overeind komt en achter mij aan rent. Thuis laat ik hem even met rust en na even flink boos te zijn geweest, neem ik hem op schoot en knuffelen we de boosheid weg,"
Adreana: “Dom aankijken en na een tijdje vragen ‘Ga je lekker?’ of ‘Ben je klaar?’”
Ruth: "Mijn dochter is bijna twee jaar. Meestal is het genoeg als ik zeg: 'Ik snap dat je boos en verdrietig wordt als je iets niet mag. Dat is ook helemaal niet leuk. Dat je ... niet mag, daar mag je best even verdrietig om zijn.' Dan is het na een minuutje vaak wel over en wil ze een knuffel."
Cis: "Lekker laten uitrazen. Als mijn man boos is, zet ik 'm toch ook niet in een hoekje. Dus gewoon de emoties laten gaan net als bij ons. Al sta ik dan niet te stampen/gillen/enz... Het voordeel is dat wij ons kunnen verwoorden. Zij moeten dit nog leren. Mijn eigen gevoel zegt dat je ze door ze op de gang, stoel of trap te zetten, je ze in zekere zin straft voor hun emoties. Of dat je laat merken dat het niet oké is. Maar ieder zijn eigen opvoeding hoor!!"
Rilana: “Mijn kinderen zijn nog nooit echt boos of driftig geweest. Maar als ik nee zeg, accepteren ze het gewoon en als ze vragen waarom niet, leg ik uit waarom niet en zeg ik niet: ‘Daarom niet!’ of ‘Omdat ik het zeg!’ Dat zou mij ook erg frustreren als kind. En als ze echt doorzeuren zit er een consequentie aan vast, ik heb echt een hekel aan zeuren.”
Elze: "Heerlijk meedoen en/of overheen stappen en even lekker laten gaan."
Angelique: "Zó herkenbaar dit! Het is heel wisselend hoe ik erop reageer. Het is maar net in welke situatie hij een driftbui krijgt. Als het gaat om eten terwijl hij net flink gegeten heeft dan 'negeer' ik het. Wordt hij boos, omdat hij besluit dat hij achter in de tuin wil spelen, terwijl het pijpenstelen regent dan troost ik hem door rustig uit te leggen, terwijl ik op mijn knieën zit waarom hij even niet buiten spelen kan. Krijgt hij een driftbui, omdat hij niet in de kinderwagen wil dan geef ik hem een autootje zodat hij afgeleid is en het in de kinderwagen zitten iets leuker voor hem maakt! Want ja, wanneer je bijna twee jaar bent denk, je dat je de wereld al wel aan kan hè? Het belangrijkste is om rustig te blijven en begripvol te zijn, denk ik. Op een andere manier kunnen ze zich nog niet uiten, hou zouden wij ons uiten wanneer we dat niet in woorden/ met weinig woorden kunnen doen?"
Mireille: "Rustig blijven, proberen af te leiden. Als het in een winkel gebeurt, loop ik een klein stukje verder dan komt ze wel."
Lyze: “Ik ga naast haar zitten en wachten. Als ze iets kalmeert, komt ze bij me op schoot zitten. Dan zeg ik dat ze best boos of verdrietig mag zijn en dat dat niet erg is. Maar dat we nu wel gaan doen wat mama heeft gezegd. Works everytime.”
Wil jij graag jouw verhaal over je bevalling, baby, vruchtbaarheidstraject of iets anders delen op BabyBytes? Dat kan via dit formulier. Wie weet staat jouw verhaal binnenkort (anoniem) op de site!
Reageer op dit artikel
reacties (0)