Je bent misschien de eerste van je vriendinnen die zwanger is of een kind heeft, je verhuist net naar een groter huis, je partner heeft een baan in een andere stad gekregen. Er zijn genoeg redenen waarom je ineens minder contact hebt met bekenden. Maar ook als kersverse moeder heb je weinig tijd en energie om nieuwe vriendinnen te zoeken, en dus zit je vaker dan je lief is eenzaam thuis…De lezeressen van BabyBytes vertellen erover.
Mumtaaz: “Ik voel me vaak eenzaam. Je ziet ze letterlijk langs je huis lopen, maar stoppen niet voor een bakkie. En na de tweede is de afstand tussen mijn man en mij ook niet echt beter geworden. Je hebt het zo druk met de kinderen dat je geen tijd meer hebt voor elkaar.”
Ilona: “Ja, ik voel me eenzaam in ons gezin. Dat is ontstaan bij de geboorte van onze tweede kindje. Ik stond nachten te huilen met haar op de arm. Vast iets hormonaals. Inmiddels is ze ruim twee jaar. Je kunt zoiets pas begrijpen als je het zelf voelt. Daarin sta je dan alleen, omdat je niet begrepen wordt. Hoe kun je in een prachtig gezin eenzaam voelen, want je bent toch niet alleen?”
Marion: “Ik ben verhuisd naar een dorp 130 km verderop, spreek mijn vrienden van toen niet meer en ik kom er hier niet tussen... Twee kindjes, papa als internationaal chauffeur dus alleen het weekend thuis en geen aansluiting. Na vijf jaar nog steeds niet...Ik ben nu bezig om een mamacafé op te zetten in de regio waar er dus een ontmoetingsplaats komt voor mama's die hun kindjes mee kunnen nemen."
Debby: “Ik heb geen vriendinnen met kids. En de vrienden die je hebt, zie je bijna niet meer.”
Gabrielle: “Ik ben een alleenstaande moeder en mijn familie woont aan de andere kant van Nederland. Ik woonde net in een andere stad toen ik erachter kwam dat ik zwanger was van mijn ex, dus ik was niet echt in de gelegenheid een echt een netwerk te kunnen opbouwen in mijn nieuwe woonplaats.”
Marion: “Ik voel me niet echt eenzaam, wel meer gebonden aan huis met nu drie kindjes. Soms mis ik het spontaan weggaan weleens. Vrienden zie je minder, maar als je ze dan ziet, is het wel super gezellig, meestal in de weekenden ofzo met manlief erbij.”.
Rianne: “Gek genoeg niet. Ik ben een alleenstaande moeder, ik heb familie om me heen en een beste vriendin die ik alle dagen spreek, en twee tot drie keer in de week zie. En ik heb mijn drie boys natuurlijk. Ik vind het ‘s avonds heerlijk om even tijd voor mezelf te hebben. Maar ik begrijp wel dat sommige ouders zich eenzaam kunnen voelen.”
Nathalie: “ Ik breng mijn dagen hoofdzakelijk alleen door met mijn kids. Er komt niemand op bezoek. Familie woont allemaal een uur hier vandaan.”
Hendrika: “Ja, ik voel me eenzaam nu ik moeder ben, maar ik heb nooit ergens echt bij gehoord.”
Kim: “Tja eenzaam eenzaam. Niet zo zeer, maar veel vriendinnen die gewoon weinig tot niks meer van zich laten horen. Dat vind ik echt super jammer vooral na een zware zwangerschap en moeilijke opstart. En dan nog maar een vriendinnetje overhouden. Das echt heel jammer. Gelukkig is m'n beste vriendinnetje altijd gebleven! Ik voel me niet zozeer eenzaam, maar ik heb na een lange vermoeiende dag vooral heel veel behoefte aan een normaal gesprek met een volwassene.”
Roxanne: “Als eerste kinderen krijgen in je vriendengroep en vervolgens in verband met gezin en werk een paar steden verder op gaan wonen.. Dan heb je niemand meer op wat telefonisch contact na en een keer in half jaar een keertje afspreken. Dan kan het moederschap erg eenzaam voelen. Wij vrouwen missen dat vrouwelijke contact toch meer. Mijn partner heeft er bijvoorbeeld totaal geen moeite mee.”
Natalja: “Sinds ik mama ben is alles veranderd. Als je dan alle mensen om je heen ziet die vaak afspreken met elkaar en plezier hebben en jij dan eigenlijk altijd buiten de boot valt, ja dan voel ik me best eenzaam en alleen. Zeker nu de twee oudsten naar school gaan.”
Nienke: “De eerste vier jaar heb ik me echt heel erg eenzaam gevoeld. De muren kwamen gewoon op me af. Wij hebben ook wel de pech dat we bijna geen familie en vrienden in de buurt te hebben dus heel erg op ons zelf zijn aangewezen. Ik bel wel veel met mijn mama en dat helpt wel iets, maar ja das toch anders dan elkaar zien.”
Charlotte: “Onze zoon is in het najaar geboren. Lange donkere dagen had ik in mijn verlof en een man die internationaal chauffeur is. Dus ik zat dagen alleen, geen aanloop, zoontje heeft een paar weken best veel gehuild. Ik vroeg me toen ook echt af 'of dit het nou was'. Je voelt inderdaad weinig begrip van mensen om je heen. Ik kreeg zelfs een keer te horen:' voor jou is er iets verandert, maar voor ons niet'. Dus dan hoef je niet naar iemand om te kijken? Inmiddels is onze zoon vier jaar en een gezellige kletser. En ik heb fijne vriendinnen waarmee ik lief en leed kan delen. Dus inmiddels is het gelukkig wel over. En onze dochter is ook weer in het najaar geboren. Gelukkig heb ik het met haar anders ervaren.”
Paula: “Ik ben juist alle eenzaamheid die ik ervoor voelde kwijt sinds ik mama ben.”
Wil jij graag jouw verhaal over je bevalling, baby, vruchtbaarheidstraject of iets anders delen op BabyBytes? Dat kan via dit formulier. Wie weet staat jouw verhaal binnenkort (anoniem) op de site!
Ze is getrouwd met haar jeugdliefde en moeder van een zoon (2006) en een dochter (2009). Naast haar werkzaamheden voor BabyBytes.nl is ze ook eigenaar van het online platform de Club van ontaarde moeders.
Reageer op dit artikel
reacties (2) Stuur een bedankje