Spannend! Je bent zwanger! En je bent de eerste van je vriendinnen die een kind verwacht. ‘Hoe heb jij dat ervaren?’ vroegen we aan onze lezeressen.
Marleen: “Yep, I was the first. Soms was het lastig dat je niet alles kan delen. Maar onze vriendschappen zijn er niet minder om!
Door zwangerschapscursussen ben ik in contact gekomen met zes andere meiden. Allemaal waren we zwanger van ons eerste kindje en we waren allemaal in dezelfde maand uitgerekend! Er ontstond een babyboomapp waarin we nog steeds (kids zijn inmiddels 1,5) dagelijks contact hebben over onze belevenissen en ervaringen! Erg waardevol om op die manier met elkaar te kunnen delen en elkaar te kunnen begrijpen...”
Esmee*: "Toen ik zwanger werd van mijn eerste kindje, onze nu bijna 3 jaar oude zoon, was ik 16 jaar oud en was dit niet gepland. Uiteraard was ik hiermee ook de eerste uit mijn vriendinnen die zwanger werd.
In het begin ontving ik veel kracht en support van mijn vriendinnen. Ze stonden achter mijn keuze om de baby te houden en samen met mijn vriend ervoor te gaan. Echter merkte ik wel dat het na een paar maanden steeds moeilijker werd om met mijn vriendinnen te kunnen 'levelen'. Dit kwam natuurlijk vooral door het feit dat ik bezig was met het opbouwen van een gezinsleven. Mijn vriendinnen hierin tegen waren nog aan het stappen en hadden geen serieuze relaties.
Mijn vriendinnen zijn nog bij mij op kraambezoek geweest. Hierna is het contact snel verwaterd. Mijn vriendinnen merkten dat ik nooit tijd meer had om te stappen, waardoor ik ook niet meer werd uitgenodigd. Ook verwaterde hierdoor het app-contact. Natuurlijk komt dit ook door de keuzes en prioriteiten die ik heb gesteld. In deze periode heb ik mijzelf echt een poosje heel eenzaam gevoeld in mijn nieuwe huis en nieuwe gezin zonder vriendinnen.
Langzamerhand heb ik gelukkig wel andere (vaak een paar jaar oudere) meiden leren kennen die ook net kinderen hebben gekregen. Dit zijn nu mijn vriendinnen. Natuurlijk spreek ik mijn ‘oude’ vriendinnen nog wel eens als we elkaar tegenkomen. Tijdens deze gesprekken voel ik nog steeds het niveauverschil. Achteraf gezien ben ik blij dat ik nu ook andere mensen heb leren kennen!
Onlangs werd er in mijn omgeving iemand anders (19 jaar) ook onverwacht zwanger. Nu probeer ik voor haar daar te zijn als zij mij nodig heeft, want ik weet als geen ander hoe heftig deze levensverandering kan zijn. Gelukkig weet ik nu ook als geen ander hoeveel geluk en liefde een kindje met zich meebrengt!"
Ruchama: “De eerste van mijn vriendinnen die zwanger raakte. Je merkt dan helaas wel dat je een compleet ander leven krijgt... Vaak gaat dit samen met nieuwe vrienden die je maakt door je kinderen.”
Anne*: "Yes.. ik was de allereerste van al mijn vriendinnen die zwanger was! Mijn vriendinnen zaten allemaal nog in een hele andere levensfase dan ik. Lang leven de lol, elk weekend stappen enz. En ik woonde samen, en was wel een beetje klaar met de stapfase en was toe aan het 'volwassen' leventje.
Toen ik zwanger raakte waren al mijn vriendinnen super enthousiast en blij voor me. Ook mijn toenmalige beste vriendin R* waar ik al 10 jaar bevriend mee was. Zij was zo blij voor me dat ze vaak met lieve cadeautjes voor de baby aan kwam en lieve kaartjes stuurde. Ik zag het al helemaal voor me, R zou een super bonus tante worden voor mijn kindje.
Zodra de kleine geboren word, wil ik R overal bij betrekken dacht ik. Alles verliep toch even anders dan ik in gedachten had.
Het eerste half jaar nadat mn dochtertje geboren werd, ging het goed. R kwam graag de kleine bewonderen, maar naar mate mijn dochtertje ouder werd, kwam de jaloezie van S naar boven. S wilde alleen maar afspreken in de avonden als mijn vriend thuis was zodat hij zou kunnen oppassen. Telkens verzon R weer iets om alleen met mij zonder mijn dochtertje af te spreken. Ik pikte dit niet langer, mijn dochtertje hoort nou eenmaal bij mij en ik neem haar overal mee naar toe of je dat nou wilt of niet.
Onze vriendschap verwaterde steeds meer en meer.. van wekelijks elkaar spreken, werd het maandelijks naar bijna niet meer..."
Kelly: “Ik was en ben nog steeds de eerste van onze vriendinnen groep die een kind heeft. Wat ik merk is dat ik dit toch wel lastig vind en dat ik het idee heb vaak niet begrepen te worden. Dit zorgt er wel voor dat je uit elkaar groeit”
Madeleine: “Ja dat was/ben ik. 22 jaar en nu in verwachting van de 1e. Heel grappig om de verschillen te zien bij de meidengroep. De een vindt het fantastisch, terwijl de ander liever vraagt of ik het niet eng vind enz. Hoe het gaat worden als ik bevallen ben? Geen idee. Dat gaan we nog mee maken haha!”
Elke: “Van mijn vriendinnen ben ik de enige nog met kinderen (4) ik ben ‘uitgebabiet’ een aantal is bezig en van eentje weet ik dat ze geen kids wil. Leuk? Ja. Lastig? Ook. Je zit in een andere levensfase en sommige dingen zijn voor mij logisch, voor de anderen niet.”
Jasmijn*: “Ja! Ik was degene die als eerste zwanger was van de vriendinnen. Ik had niemand verteld dat mijn vriend en ik gingen proberen een kindje te krijgen. Wij kozen er ook heel bewust voor om het voor onszelf te houden. Toen het eenmaal zo ver was, kozen we er ook heel bewust voor om het pas met acht weken, na een goede echo, onze familie te vertellen. Om vervolgens nog even een á twee weken te wachten tot we het onze vrienden gingen vertellen. Iedereen was natuurlijk erg enthousiast super leuk! Achteraf kreeg ik van mijn vriendinnen wel reacties als: ‘Waarom heb je het niet gelijk verteld? “Goh, dat je dat voor je kon houden. Dat zou ik nooit kunnen/doen.” “O, die ene keer dat we ergens naartoe waren heb je dus ook niets gezegd, dat je dat kon.”
Kortom die keuze om het nog niet te delen gelijk werd niet helemaal gewaardeerd of ze waren er verbaasd over. Maar sommigen begrepen het ook wel. Iedereen ging er anders mee om en dat is natuurlijk prima.
Het hele traject van de zwangerschap was er redelijke interesse. Sommige vriendinnen moesten er duidelijk even aan wennen. Vooral omdat zij zelf nog niet die stap kunnen zetten en nu ben jij dan de eerste van de groep die zwanger is, dat was wel even heftig. Begrijpelijk!
Na een heftige bevalling wilde ik toen we nog een tijdje in het ziekenhuis waren, nog geen bezoek. Nadat we thuis waren zijn ze met ze allen langs geweest dat vond ik heel erg fijn. Maar de meesten hebben niet echt een idee van wat zo’n heftige bevalling met je doet. Wat ik ook begrijp.
Nu onze zoon er een paar maanden is, kan ik merken dat iedereen er wat meer gewend aan is en het wat normaler is allemaal. Al met al was natuurlijk iedereen erg blij en gelukkig met de komst van een nieuw leven. Alleen op sommige momenten heb ik me wel eens wat onbegrepen gevoeld. Achteraf kan ik het wel beter begrijpen.”
*De gebruikte namen zijn om privacyredenen gefingeerd.
Wil jij graag jouw verhaal over je bevalling, baby, vruchtbaarheidstraject of iets anders delen op BabyBytes? Dat kan via dit formulier. Wie weet staat jouw verhaal binnenkort (anoniem) op de site!
Ze is getrouwd met haar jeugdliefde en moeder van een zoon (2006) en een dochter (2009). Naast haar werkzaamheden voor BabyBytes.nl is ze ook eigenaar van het online platform de Club van ontaarde moeders.
Reageer op dit artikel
reacties (1) Stuur een bedankje