Gelukkig zijn er ook hele leuke en lieve mensen werkzaam bij het consultatiebureau, maar nondeju, wat horen we vaak horrorverhalen! Moeders die knetteronzeker weer de deur uit gaan, moeders die afgesnauwd worden… Onze lezeressen vertellen hun horrorervaringen.
Mirja: ‘Ik had een hele heftige tijd achter de rug. Complicaties tijdens de zwangerschap, tijdens de bevalling en nadat mijn dochter geboren was dachten ze in eerste instantie ook nog dat ze een zeldzame aandoening had. Gelukkig was dit uiteindelijk niet het geval, maar ik was emotioneel helemaal gesloopt en stopte dan ook na een paar weken met borstvoeding omdat ik het niet meer aankon. De vrouw bij het consultatiebureau reageerde me toch asociaal! ‘Oh, dus jij vindt jezelf belangrijker dan je kind?’ Ik zei: ‘Pardon? Heeft u mijn dossier wel gezien?’ Daarna was ze stil.’
Saskia: ‘Bij de eerste (11 jaar) was ik een alleenstaande moeder. Toen mijn zoon drie weken oud was bleek dat hij te veel was aangekomen volgens de norm. Dit kwam volgens de verpleegkundige doordat ik een alleenstaande moeder was. Ik was een risicogeval en ik zou mijn kind overvoeden om het gemis van een vader te compenseren. Ze zei dat ze mijn zoon en mij extra in de gaten ging houden. Ik kan er nog steeds heel boos over worden en ik ben heel blij dat ik sterk in m'n schoenen stond!’
Chantal: ‘De eerste keer dat ik bij het CB was had ik geen idee hoe, wat en waar... We zaten blijkbaar in de verkeerde kamer te wachten en toen we dat doorhadden zijn we snel naar de juiste gegaan om vervolgens afgeblaft te worden dat het tijd was dat we er waren en of we op konden schieten want mevrouw had meer te doen. Duidelijk aangegeven dat ik geen flauw idee had wat ik moest doen en dat het de eerste keer was voor mij. Ik kreeg een snauw dat ik de kleine natuurlijk uit moest kleden want hij moest gewogen worden. De arts zelf was gelukkig heel erg vriendelijk.’
Charita: ‘Ik kwam met mijn huilende dochter bij het CB. Ze stopte maar niet met krijsen. De jeugdarts, wijkverpleegkundige én de assistente kwamen al snel kijken wat er aan de hand was. Vroegen ze: ‘Waarom huilt uw dochter?’ Na het antwoord dat ze dit al weken deed en ik het echt niet meer wist omdat ik alles al had geprobeerd, kreeg ik te horen dat ik m’n dochter niet goed kende. ‘Dunstan babytaal hè. Als je je niet verdiept in je dochter, krijg je haar natuurlijk nooit stil!’ Twee maanden na dit incident kwamen we achter de oorzaak: verborgen reflux. Toen ik dit vertelde op het CB keken ze me schaapachtig aan alsof daar nog nooit van gehoord hadden...’
Sam: ‘Mijn dochter moest een treintje nabouwen maar trok liever haar eigen plan en bouwde een torentje. De verpleegkundige reageerde toen zeer boos op mijn dochtertje en gooide de toren om en zette de blokjes hard neer voor mijn dochter waar ze erg van schrok.’
Andrea: ‘Ons zoontje is geboren met een verlamd armpje door de bevalling (plexus brachialus erbse parese). Ik ging op controle bij het bureau de dag voordat we te horen kregen of hij wel/niet een zenuwtransplantatie zou krijgen met vier maanden oud. Dus de emotie zat al aardig hoog. De mevrouw op het CB vond het nodig om meerdere malen te benadrukken dat het een ‘leuk kindje was, maar wel oh zo zonde dat hij gehandicapt was’. Het ging echt op de manier waarop ze het zei en meerdere malen benadrukte.’
Carmen: ‘Nou het intakegesprek was al gelijk belachelijk. Ze kwam binnen en toen ze hoorde dat ik werkloos was en mijn vriend wel een fulltime baan had, ging ze er gelijk maar vanuit dat we zo'n arm gezin waren die naar de voedselbank gaat. Hoe kregen we het ook in ons hoofd om een kindje te krijgen, vroeg ze…’
Annemarie: ‘Toen mijn oudste zoon een paar weken oud was, kreeg ik te horen dat zijn BMI te hoog was (hij was al ruim acht pond bij zijn geboorte). Ook lachte hij naar die verpleegkundige, waarop ze tegen hem zei: ‘Jij mag nog helemaal niet lachen, dat mag pas vanaf zes weken!’ Tja…’
Wilrina: ‘De invaller hier op het CB vond m’n jongste te dik. Ik heb toen gevraagd of ze dan eerst even naar zichzelf kon gaan kijken.’
Michelle: ‘Voordat je overstapt op andere voeding raden ze aan om te overleggen, dus ik de situatie uitgelegd en ik wilde Nutrilon Omneo proberen. 'Ja, dat kun je doen.' Top joh, daar kom ik verder mee.’
Sanne: ‘Nou, het huisbezoek ging hier al niet goed. Het begon al met de naam van onze dochter. Volgens haar hadden we een verkeerde naam gegeven. Toen had ze commentaar op onze televisie (te groot). Bij de afspraken op het CB krijg ik elke keer te horen waarom ik niet werk. Verheug mij nu al op het komende huisbezoek als onze zoon geboren is...’
Sylvia: ‘Hier kreeg ik te horen bij het eerste bezoek thuis na de bevalling: ‘Oh, nu is het kind er dus nu kun je af gaan vallen.’ Wel vier keer. Vage mensen.’
Syphra: ‘Bij het eerste prikje moest ik meehuilen. Ze zeiden toen dat ‘wij tienermoeders’ harder moesten worden en ik had zelf ook tattoos dus ik ‘moest me niet zo aanstellen...’ Sowieso BEN ik geen tienermoeder en ten tweede zijn mijn tattoos mijn pijn en niet m’n kind... Sindsdien kom ik er niet meer.’
Priscilla: ‘Ik kwam daar samen met mijn net vier maanden oude dochtertje. Mijn dochtertje had lekkere spekkies en was een hongerige baby. Ik kwam daar binnen en ging met mijn dochtertje op schoot zitten op de stoel. Ik mocht haar op het kussen neerleggen zodat ze haar kon onderzoeken. Ze zei meteen al: ‘Ze is wel dik hè...’ Ik dacht: wat zegt zij nou! De moed zakte mij direct in mijn schoenen voor wat er nog komen ging. Ze vroeg hoeveel flessen ze nog kreeg. Ik geloof dat ze er nog 5 of 6 kreeg. Meteen zei ze dat het veel te veel was. En dat als ik zo door zou gaan dat ze obesitas op latere leeftijd zou krijgen, net als ik! Wat zeg je?!, dacht ik. Ja, ik ben gezet, maar ik heb geen obesitas. Ik zat daar echt met een bek vol tanden en dacht: hoe kun je een moeder nou zo de grond in trappen? Ze wilde dat ik mijn dochter op maximaal drie flessen per dag zou zetten. Ze kreeg tenslotte ook al fruit en groente. Ik heb het geprobeerd, ik als jonge tienermoeder dacht: dat zal dan wel het beste zijn. Maar ze bleef zo huilen dat ik dacht: nee, ze heeft gewoon honger. Inmiddels is ze bijna twee jaar en je ziet er niks meer van!’
Lees HIER de vorige edities van 'Lezeressen vertellen'!
Vaker artikelen lezen op Babybytes? Like ons op Facebook en volg ons op Twitter.
Wil jij graag jouw verhaal over je bevalling, baby, vruchtbaarheidstraject of iets anders delen op BabyBytes? Dat kan via dit formulier. Wie weet staat jouw verhaal binnenkort (anoniem) op de site!
Toen ik de eerste keer bij het CB kwam vroegen ze of mijn zoontje gewenst was en of ik toevallig aan de antidepressiva zat. (Wat niet het geval was, ik was ook niet depressief, en ik was hartstikke blij met ons mannetje)
2de keer vonden ze hem opeens erg slapjes (groot hoofd en dus zwaar waardoor hij nog niet zijn hoofd optilde bij buiklig).
Uiteindelijk heeft mijn zoontje de arts die vroeg of hij gewenst was ondergeplast... ik moest intern wel lachen; revenge! Uiteraard netjes een doekje gegeven.
3de keer ging oma en daarna papa omdat ik inmiddels weer aan het werk was en ik niet vrij ben op de dag dat het consultatiebureau open was. De arts vond het helemaal geweldig dat mijn man erna toeging.
En met beantwoorden van vragen helpen ze erg goed!
Zo, er staan wel heftige situaties hierboven. Op t moment ben ik wel heel tevreden over het CB bij ons, maar 12 en 10 jaar geleden was dat bij ons ook wel anders en heb ik daar ook een paar nare ervaringen opgedaan. Gelukkig werken er nu anderen en dat zijn heel fijne mensen.
Beginnen we hieronder gewoon een positief artikel . Hoewel ik met 5 kids wel een aantal 🤦🏻🤦🏻 Gevalletjes heb meegemaakt zijn ze wel altijd vriendelijk en geduldig. De verpleegkundige is zelfs een keer op weg naar huis langs gekomen om een prikje te geven zodat we niet naar bureau hoefde te komen. ( alles in de buurt is wegbezuinigd en gecentraliseerd verderop .. auto rit verderop)
Het verschilt ontzettend per bureau. Waar ik nu heenga met mijn eigen kinderen is prima: een klein bureau, arts en verpleegkundige kennen je echt, denken mee etc.
Maar waar mijn ouders vroeger met ons heengingen... duidelijkste voorbeeld: mijn broertje kon al heel vroeg lopen (9 maanden), en liep dus aan mijn vaders pink het cb binnen. Vraagt de arts met droge ogen 'kruipt hij al?'...
Of mijn nichtje met erge reflux, die borstvoeding kreeg. 'dan moet u er wat rijstebloem bij doen' 'maar ik geef borstvoeding' 'dan kan het niet dat ze zoveel spuugt, kinderen die borstvoeding krijgen spugen niet zoveel'
Ja oké, soms wordt er erg veel volgens regeltjes gedacht maar je moet je érgens aan vasthouden als CB. Jij bent wsl op de hoogte van alles maar zoveel moeders zijn dat totaal niet.
En degene die zo’n verhaal vertelt is een moeder die veelal toch het liefste hoort dat ze alles goed doet en niet dat ze wat anders zou kunnen doen, bovendien waarschijnlijk oververmoeid en mogelijk overdonderd, en waarbij de kleinste opmerking verkeerd kan vallen.
Ik wil ook wel eens een kopje “positieve ervaringen”. Ik heb ze genoeg.
Als ik deze verhalen lees, denk ik dat veel opmerkingen totaal verkeerd zijn opgepakt door de moeder. Kan me echt niet voorstellen dat een arts of verpleegkundige zulke rare opmerkingen maakt of het zo bedoeld. Uitzonderingen zullen er vast wel zijn. Ik heb tot nu nog geen verkeerde ervaringen met het cb en zit sinds kort bij een ander Bureau. Ze zijn hartstikke lief en meedenkend. Door hun zijn we op tijd doorverwezen naar het ziekenhuis voor onze dochter met heupdysplasie 👍
Ik herken me hier echt niet in. Het consultatiebureau waar ik kom is zo begripvol. Geven juist echt aandacht aan hoe de moeder onder de situatie is, of het allemaal goed gaat. Heel positief stimulerend, echt heel fijn..
Dit soort artikels vind ik zo ontzettend jammer!! Tijd om daar eens wat positieve verhalen tegenover te zetten. Ik werk in een vergelijkbare setting en ik kan een boek vol schrijven over verkeerde interpretaties, defensieve en domme reacties, dwaze en gevaarlijke gedragingen door ouders. En die ouders krijgen op deze manier een forum, terwijl de mensen op het CB met heel veel inzet, motivatie en kennis iedereen willen helpen en bijstaan. Bij deze wil ik graag iedereen bedanken die mij en andere ouders in een turbulente periode in hun leven bijstaan!
Eens!! Dit is 1 kant van het verhaal, je weet niet wat er is gebeurd of gezegd en in welke context. Het CB wordt elke keer weer in slecht daglicht gezet. Waarmee ik niet wil zeggen dat dit allemaal niet waar is wat in het artikel staat of dat het niet erg is. Maar tegenover deze verhalen staan talloze andere verhalen waarbij het wél goed gaat. Maar zo gaat het met media ;-)
Reageer op dit artikel
reacties (11) Stuur een bedankje