Lezeressen vertellen over hun partner na de bevalling

Was jouw partner je grote steun toen je eenmaal was bevallen of viel dat vies tegen? Wij vroegen het onze lezeressen en dit zijn hun verhalen!

Ruzie

"Hij deed heel voor me, totdat ik bij een discussie te horen kreeg: “Jij hebt een kind gebaard dus ruim jij haar poep maar op!” Dit vond ik zeer respectloos en ik voelde mij niet gewaardeerd. Ik had ook last van postpartum depressie dus we kregen enorme ruzie hierover. Totdat hij sorry zei en het goed maakte. Ik ben nu zwanger van de tweede en ben gek aan het worden door mijn emotionele schommelingen. Ik vind het enorm zwaar met een kind. Hij heeft me beloofd om meer met kind bezig te zijn, zodat ik kan rusten.”

Lees ook
Lezeressen vertellen over hun partner tijdens de bevalling

Fantastisch

C: “Mijn man is echt fantastisch. Geen moment van mijn zijde geweken tijdens de bevalling, en tijdens en na de kraamtijd extra lang vrij genomen (beide keren) om die eerste weken te kunnen meemaken. Hij had heel eerlijk gezegd veel meer geduld met een huilende baby dan ik. Uren en uren heeft hij tijdens die eerste maanden, met de beruchte avondlijke huiluurtjes, met de kinderen rondgelopen. Ik deed (met de borstvoeding) wel altijd de nachten. Daar hoefde hij wat mij betreft ook niet mee te helpen, daar schoot niemand wat mee op. Bovendien kon ik die gebroken nachten dan weer veel beter handelen dan hij.
Maar áls het nodig was, stond hij ook ‘s nachts paraat. Zonder morren. Dus nee, geen eenzame babytijd voor mij!”

Keizersnede

I: “Met 36 weken kwamen we erachter dat ons zoontje in een stuit lag. Ik belde voor een afspraak voor een versie, maar ik kreeg de mededeling dat dit vanwege corona gedaan zou worden zonder mijn man. "Meneer kan toch niets doen behalve je hand vasthouden, dat kunnen wij net zo goed". Gelukkig ben ik koppig en heb ik mijn poot stijf gehouden, want ik wilde hem erbij hebben. Ik was zwanger en we kregen samen een kindje.

Helaas is de versie niet gelukt en zijn we voor een geplande keizersnede gegaan. Met 39 weken mochten we ons melden en mijn man was zenuwachtiger dan ik. Alles is goed gegaan en we hebben een prachtige zoon erbij. Eenmaal thuis moest ik rustig aan doen om mijn lichaam de tijd te geven om te genezen. Mijn man hield alles in huis draaiende. In alle opzichten is hij mijn rots in de branding. Toen, maar nu nog steeds!

Wat ik aan iedere ouder wil zeggen is dat je het echt met z’n tweetjes moet doen. Blijf praten en genieten van de kleine momentjes, dan kom je samen de moeilijke momenten weer te boven!”

's Nachts

“Na de bevalling was onze zoon wat onrustig door krampjes/heftige bevalling. Mijn man heeft ‘s nachts uren met hem gelopen. Ook wilde de borstvoeding niet meteen lukken, waardoor kolven noodzakelijk was. Hij heeft de flesjes omgespoeld en alles steeds aangegeven. Ik hoefde mijn bed niet eens uit, zelfs ons zoontje gaf hij elke keer aan als het weer voedingstijd was. Een betere zou ik niet kunnen (en willen) wensen!”

Wil jij graag jouw verhaal over je bevalling, baby, vruchtbaarheidstraject of iets anders delen op BabyBytes? Dat kan via dit formulier. Wie weet staat jouw verhaal binnenkort (anoniem) op de site!

• SHARE
• PIN
• Volg ons