Hoe verging het jouw partner toen je moest bevallen? We krijgen heel veel reacties toen we deze oproep plaatsen. Deze verhalen waren zó lief dat we ze graag met jullie willen delen!
Denise: “Mijn man was geweldig tijdens mijn bevalling. 's Ochtends om 7.15 uur braken met 40+6 weken mijn vliezen. Ik lag in bed en voelde een ‘pang’ onderin m'n buik, voordat ik wat voelde heb ik mezelf uit bed geduwd en naast het bed was het splash! Mijn man wilde het gaan opruimen toen ik ging douchen. Hij dacht dat 't in het bed was gebeurd dus stapte hij met zijn blote voeten vol in het vruchtwater op de grond en gleed bijna uit.
De weeën lieten op zich wachten, dus ik bleef in huis rommelen en hij was een spelletje op de Playstation aan het doen. Rond 11 uur in de ochtend kreeg hij de kriebels en ging maar vast de spullen en autostoel in de auto leggen. Tijdens de zwangerschap had hij al aangegeven dat als de bevalling het toe zou laten hij zelf graag onze dochter aan zou willen pakken. Des te verrassender was het dat hij met een spierwit overhemd later naar beneden kwam, want hij wilde er goed uit zien voor zijn dochter (hallo, kijk hoe ik erbij lig straks).
Toen de weeën eenmaal begonnen rond 13 uur ging het al heel snel over in een weeënstorm waarbij ik weinig kon zeggen. In het begin wist hij niet zo goed wat hij er mee moest, toen ik op een gegeven moment zei: ‘Je handen... Je handen...’. Hij hield m'n handen vast waardoor ik in zijn ‘drumsticks’ kon knijpen (zo noemde ik het stuk onder zijn duimen). De hele bevalling hoefde ik alleen maar met m'n handen naar 'm te bewegen of hij wist wat ik nodig had.
Op het moment dat de bevalling medisch werd, werd nog aan hem gevraagd of hij mijn infuus wilde prikken, aangezien we allebei in dat ziekenhuis werkten. Hij zei: “Nee, ik ben er nu voor mijn vrouw en dochter, maar hij bleef alles wel nauwlettend in de gaten houden en heeft nog zelfs de pleister van mijn infuus goed gedaan. Op het moment suprême gaf de gynaecoloog aan dat hij onze dochter zelf aan kon pakken. Daar ging hij met z'n witte overhemd en paarse handschoenen... Binnen enkele momenten was met een beetje hulp onze dochter daar en legde hij haar bij mij neer.
Voor zowel mij als mijn dochter was en is hij nog altijd geweldig!!! En hoe bang hij ook voor de bevalling was, ik heb daar op dat moment niets van gemerkt. Hoewel ik wel de vraag kreeg "om de volgende keer mijn nagels te knippen van tevoren" en hij bijna een week met blauwe ‘drumsticks’ heeft gelopen. Oeps, sorry schatje!!”
A: “Bij beide bevallingen was mijn man mijn rots in de branding. Bij de eerste is natuurlijk alles onbekend. Bij de hele zwangerschap was hij al betrokken. Ook bij de bevalling. Ik moest een nachtje in het ziekenhuis verblijven, omdat ik werd ingeleid door middel van een ballon. Hij had slecht geslapen, maar 's ochtends vroeg stond hij er alweer, want ze gingen mijn vliezen breken.
Vanaf de weeën tot aan het voorzien van beschuit met muisjes; hij assisteerde de verpleging en mij overal bij. Iets vasthouden, iets aangeven, de gegevens op de monitor analyseren, voor me op het belletje drukken, me laten drinken, eten, communiceren met de buitenwacht. M'n hand vasthouden. Rustig blijven en zeggen 't (de baby) komt er aan'.
Terwijl ik aan het bevallen was, hoorden we ook mijn buurvrouw in het geboortehuis bevallen.... Zij was eerder en de verloskundige moest daar naartoe. Dat hield in dat alleen de verpleegkundige en mijn man nog bij mij waren. De baby was bijna geboren zonder verloskundige erbij. Mijn man hielp de verpleegkundige/mij de persweeën goed te laten verlopen (‘Ja, daar komt ‘ie weer, benen omhoog’). Mijn man mocht daarvoor ook mee toen ik mijn ruggenprik kreeg, schort aan en haarnet op. Haha, hij had zo een nieuwe carrière kunnen starten. In de kraamtijd was hij ook degene die de geschikte kolf voor me uitzocht en hielp met bepalen hoeveel de baby moest drinken en wanneer er weer getemperatuurd moest worden. Ik was helemaal gesloopt en ontzettend blij met zo'n handige en lieve man.”
Laura: “Tijdens de bevalling van onze zoon (nu 4 weken oud), was mijn vriend letterlijk en figuurlijk een grote steun. Ik wilde blijven bewegen en tijdens de weeën kon ik letterlijk op mijn vriend leunen om ze op te vangen. Richting het eind van de bevalling wilde de verloskundige toch praten over pijnstilling, omdat ik niet goed genoeg kon ontspannen waardoor de ontsluiting niet wilde doorzetten. Mijn vriend is toen echt voor mij opgekomen omdat ik het niet meer kon. Ik wilde eerst de TENS proberen en daarna misschien andere pijnstillers. De verloskundige wilde eigenlijk meteen door naar de andere pijnstillers. Mijn vriend heeft toen heel duidelijk aangegeven dat we eerst de TENS doen en daarna verder kijken, omdat dat was hoe ik het wilde. En dat is ook zo gebeurd. Uiteindelijk heb ik wel de andere pijnstillers nodig gehad (pompje), maar toen was hij er ook binnen 30 minuten. Ik heb me zo gesteund en gehoord gevoeld.”
Wil jij graag jouw verhaal over je bevalling, baby, vruchtbaarheidstraject of iets anders delen op BabyBytes? Dat kan via dit formulier. Wie weet staat jouw verhaal binnenkort (anoniem) op de site!
Ze is getrouwd met haar jeugdliefde en moeder van een zoon (2006) en een dochter (2009). Naast haar werkzaamheden voor BabyBytes.nl is ze ook eigenaar van het online platform de Club van ontaarde moeders.
Reageer op dit artikel
reacties (0)