Wat gebeurt er precies als je een zwangerschapsvergiftiging hebt, hoe ervaar je het en kun je er na je zwangerschap nog veel last van hebben? Wij vroegen het aan onze lezeressen en dit zijn hun ervaringen.
Wat is zwangerschapsvergiftiging?
Zwangerschapsvergiftiging, ook wel bekend als pre-eclampsie, het HELLP-syndroom of zwangerschapshypertensie, is een aandoening die meestal na de 20e zwangerschapsweek kan voorkomen. Als er sprake is van zwangerschapsvergiftiging krijg je last van een verhoogde bloeddruk in combinatie met hoog eiwitverlies via de urine. Door het eiwitverlies krijg je last van vochtophoging.
Uit onderzoek blijkt dat het verstandig is om je regelmatig te laten controleren op hart- en vaatziekten omdat vrouwen die zwangerschapsvergiftiging hebben gehad al op vroege leeftijd het risico lopen op een hartinfarct of een beroerte. De risicogroep krijgt vaak het advies om op hun vijftigste hun bloed en cholesterol te laten controleren.
Ervaringen zwangerschapsvergiftiging van BabyBytes-lezeressen
Eliese: 'Ik weet nog maar weinig van mijn bevalling'
“Ik heb pre-eclampsie gehad met insulten en een torenhoge bloeddruk. Zelf weet ik nog maar weinig van mijn bevalling.
Toen ik 41 weken zwanger was, heb ik een ballon laten plaatsen. Alles ging goed en al gauw kreeg ik weeën. Wat ik niet wist, was dat je krampen kunt krijgen van het ballonnetje… Ik ging nog met mijn man uiteten om te vieren dat we de dag erna ouders zouden gaan worden. Maar ik kreeg zoveel krampen dat we maar een uurtje zijn weggeweest.
‘s Nachts braken mijn vliezen. Mijn vruchtwater was groen: de kleine had in het vruchtwater gepoept. We hebben het ziekenhuis gebeld en daar werd gezegd dat ik meteen moest komen.
Ik kon mijn weeën niet meer opvangen. Ik had al vijf centimeter ontsluiting, en zou weggereden worden voor een ruggenprik. Ik moest nodig naar de wc om te plassen, dus vroeg ik aan de verpleegkundige of dat mocht. Dat mocht, maar eenmaal op de wc kon ik al niet meer plassen. Verder weet ik niets meer en weet ik het alleen wat me verteld is.
Ik stond blijkbaar heel raar tegen het wastafeltje aan en mijn man heeft me toen naar het bed getild. Eenmaal op bed werd ik aangesloten op allerlei apparaten. Toen begon ik heel hevig te trillen en begon mijn bloeddruk te stijgen. Die was zo hoog dat ik de insulten kreeg. De verpleegkundige sloeg alarm en binnen no time stonden er heel veel artsen in mijn kamer. Ik heb enorm veel spuiten magnesium ingespoten gekregen om mijn bloedvaten open te houden. Mijn moeder bleef maar op mijn gezicht slaan om mij bij haar te houden. Mijn man en schoonmoeder waren gelukkig ook bij me.
Op het moment dat ze mij moesten stabiliseren, begon de hartslag van mijn kleintje te dalen. Dus de vraag was nu: gaan we eerst mama stabiliseren en kijken wat de baby doet of eerst de baby halen en dan kijken hoe mama eruit komt? Maar voordat ze dat konden doen, moesten ze wachten op het bloeduitslag. Dat was goed en ik werd met spoed naar de operatiekamer gereden.
Uiteindelijk werd ik pas wakker op de intensive care. Ik keek naar mijn handen daar zaten wel vier infusen in elke arm. Later dacht ik pas ‘Waar is mijn baby?’, ‘Waar is mijn familie?’ Ik had geen idee wat er gebeurd was.
Ik mocht mijn kindje die dag pas aan het einde van de dag zien. Zij is om 09:24 geboren en ik mocht haar laat in de middag bij me hebben.
Ik heb nog steeds veel klachten en pijn. Wat ik wil is dat er veel meer onderzoek wordt gedaan naar pre-eclampsie. Ze kunnen nu niks zeggen over hoe het ontstaat wat de gevolgen kunnen zijn.”
Linsey: 'Er is nog zo weinig over bekend'
Bij een zwangerschapsduur van 28 weken ging ik voor controle naar de verloskundige. Ze constateerde een te hoge bloeddruk. Ze vertelde dat ze eerst een groeiecho ging maken en daarna nog een keer mijn bloeddruk ging meten. Op de echo was te zien dat ons dochtertje enorm achter bleef in groei. Vanuit de verloskundige zijn wij met spoed naar het ziekenhuis gestuurd.
Zo gek als je in de auto zit en je zelf helemaal nergens last van hebt. In het ziekenhuis werd alles nog een keer gemeten: bloeddruk, groeiecho etc. Ze constateerden daar ook een achterstand in groei en een te hoge bloeddruk. Ik moest blijven en er werd mij meteen verteld dat ik niet meer mocht werken.
Na acht dagen ziekenhuis mocht ik met medicatie naar huis, maar moest ik om de dag mijn bloeddruk laten meten. Na drie dagen werd ik weer opgenomen voor twee dagen en vervolgens mocht ik weer gaan met extra medicatie. Ik was zes dagen thuis waarna ik wéér werd opgenomen. Ditmaal voor een langere periode.
Na twee weken ziekenhuis zagen de artsen dat de groei nog steeds achterbleef en mijn bloeddruk niet beter werd. Ik werd doorgestuurd naar het Radboud in Nijmegen. Hier heb ik twee weken gelegen. In het Radboud kreeg ik al snel de diagnose pre-eclampsie. Ik mocht alleen van mijn bed naar de douche en toilet en dat was het. Wonder boven wonder voelde ik mij niet ziek terwijl mijn lichaam dit wel was. Elke dag ctg’s, meerdere keren bloeddruk meten. De medicatie instellen was een rampenplan. Was mijn bloeddruk te hoog, kreeg ik medicatie erbij, maar daardoor werd mijn bloeddruk weer te laag. Na een week lukte het om mijn bloeddruk onder controle te krijgen. Iedere dag werd er gewikt en gewogen: onze dochter halen of nog even lekker bij mama laten zitten?
Op 27 juni 2017 in onze dochter geboren door middel van een spoedkeizersnede bij een zwangerschap van 33,3 weken. Ze woog 1160 gram en was 37 cm. Hierna belandde wij in de wereld van de NiCU. Na vier weken mocht onze topper al naar huis (41 cm en 1700 gram). Inmiddels zijn we 4,5 maand verder en is ze een vrolijke meid en doet ze het super goed.
Zwangerschapsvergiftiging is een nare complicatie in je zwangerschap. Er is nog zo weinig over bekend en duidelijk informatie na je ziekenhuisontslag is er niet. Na twee dagen mocht ik naar huis en moet ik het zelf maar uitzoeken met de huisarts. Hier kan men zeker nog aan werken.”
Tanja: 'Een jonge vrouw met een lijf zoals het niet hoort'
Vorig jaar september ben ik drie weken te vroeg bevallen van mijn zoontje in verband met pre-eclampsie.
Bij controle bij de verloskundige bleek mijn bloeddruk te hoog en had ik eiwitten in mijn urine. Ik moest meteen door naar het ziekenhuis. De volgende morgen heb ik weeënopwekkers gekregen en om 17.28 uur is onze mooie en - gelukkig - gezonde zoontje geboren.
Ik had geen klachten van mijn zwangerschapsvergiftiging, ondanks dat het vrij ernstig bleek te zijn. Na vier dagen was mijn bloeddruk met behulp van vijf soorten medicatie laag genoeg om naar huis te mogen. Deze vijf soorten medicatie sloegen goed aan, thuis zakte de bloeddruk na een aantal dagen naar normale waarden. De medicijnen mocht ik afbouwen, maar mijn bloeddruk bleef te hoog. Ik ben weer begonnen met een soort medicatie en dat mocht ik na drie maanden weer staken omdat mijn bloeddruk goed was.
Helaas blijkt de bloeddruk nu toch weer te hoog. Ik slik nu, ruim een jaar later, twee soorten medicatie en moet over een aantal weken weer langs voor controle. Ik krijg dan een bloeddrukmeter mee om een aantal dagen te meten. Dan weer overleggen of het zo goed gaat...
Ik ben 29 jaar, een jonge vrouw dus. Maar wat mijn lijf betreft helaas niet zoals het hoort. Ik slik naast deze medicatie ook medicijnen tegen angst en paniek dus die hoge bloeddruk helpt niet! Gelukkig sta ik onder goede controle.”
Esther: 'Pas de vierde dag zagen we elkaar voor het eerst'
In april 2012 was ik zwanger was van ons eerste kindje, wat waren we blij! De zwangerschap verliep zeer voorspoedig, ik voelde me prima en op mijn werk ging ook alles soepel.
Tot die ene zaterdag, ik was rond de 27 weken zwanger en was aan het werk maar voelde me heel beroerd. Ik kan niet zo goed uitleggen wat ik voelde, maar ik heb de verloskundige gebeld en die kwam direct naar me toe. Ze luisterde naar het hartje van onze baby. Ook deed ze diverse controles bij mij, waaronder mijn bloeddruk meten. Die bleek torenhoog! Ik moest mij direct melden in het ziekenhuis. Daar aangekomen was mijn bloeddruk nog steeds veel te hoog. Ook werden er eiwitten in mijn urine gevonden. Ik had geen idee wat dit inhield, het enige wat ik hoopte was dat ik weer naar huis mocht. Dat mocht, maar met de afspraak heel rustig aan te doen en veel rust te pakken. De volgende dag moest ik mij weer melden in het ziekenhuis. De bloeddruk was weer zo hoog, de eiwitten waren gelijk gebleven. Met het advies 'rust houden' mocht ik weer naar huis.
Drie dagen later moest ik mij weer melden. Ik bleek wat betreft de hoeveelheid eiwitten op z’n top te zitten. Ik moest per direct opgenomen worden. Daar lag ik dan, in een ziekenhuisbed zonder enig idee wat mij te wachten stond. Weken verstreken, elke dag kwam mijn vader even tien minuutjes op bezoek, ‘s avonds kwam mijn partner vaak langs, verder mocht er weinig tot geen visite langskomen. Ik moest zoveel mogelijk rusten, het liefst met zo min mogelijk prikkels om mij heen. Ik kreeg slaapmiddelen om nog meer te kunnen rusten.
In de zes weken die volgden voelde ik mij, op heel eenzaam na, verder niet ziek. De bloeddruk bleef wel enorm hoog, de eiwitten bleven hoog, maar ik had verder nergens last van. Tot 6 november. Toen ik wakker werd, voelde het alsof het hele ziekenhuis op mijn hoofd stond, zo’n hoofdpijn had ik nog nooit gevoeld, ik wist niet eens dat dit bestond!! Aan de CTG bleek dat ons kindje erg zwak was, ze groeide immers ook al een aantal weken weinig tot niets. Die ochtend werd besloten om een zogenaamde ballon in te brengen om de bevalling op gang te helpen. Er gebeurde helaas niets, behalve dan dat ik steeds beroerder werd en mijn bloeddruk nog verder steeg. De artsen waren bang voor een insult, daardoor is er magnesium toegediend. Dit goedje werd via een infuus ingebracht, ik had het gevoel dat mijn hele lijf in brand stond, wat was dit heftig! Uren verstreken, ik weet daar weinig meer van. Mijn hoofdpijn bleef aanhouden, mijn bloeddruk bleef stijgen en onze dochter werd alsmaar zwakker. ‘s Nachts daalde haar hartslag zo dat de gynaecoloog uit haar bed is gebeld om een spoedkeizersnede toe te passen. Het enige dat ik me hiervan kan herinneren, is dat er ongeveer zes artsen om mij heen stonden om ons kindje geboren te laten worden.
Met een kleine 1900 gram kwam Jaidy ter wereld, zij werd direct aan de beademing gelegd en mijn partner bleef bij haar. Na ongeveer vijf minuten begon ze zelf te ademen. Ik was op de moment op de uitslaapkamer. De dokter kwam na een poos naar me toe en vertelde me dat ik heel erg ziek was geweest, dat ik het Hellp-syndroom heb gehad, dat ik nu heel goed in de gaten werd gehouden en dat deze uren/dagen vooral rust heel belangrijk voor mijn herstel waren. Ik kreeg een goedje toegediend waarmee ik aardig van de wereld raakte. Dat duurde vier dagen. Pas de vierde dag zagen Jaidy en ik elkaar voor het eerst. Zij op de couveuse, ik met een afgeplakt oog en vol aan de medicatie, toegediend via een infuus. Mijn oog was afgeplakt, omdat deze volgelopen was met vocht, beter bekend als oedeem. Ik heb ongeveer een half jaar last gehad van een vertekend beeld. Het leek alsof ik de hele dag in een soort vissenkom keek, mijn hele beeldvorming stond krom. Na een week in de couveuse mocht mijn dochter naar huis. Thuisgekomen hadden we gelukkig veel lieve mensen om ons heen. Dat hielp mij in het herstel.
In 2016 zijn we gezegend met een tweede kindje, dit keer een heerlijk jongetje. Deze zwangerschap zijn we pas aangegaan na een uitgebreid onderzoek bij dokter Spaanderman in het ziekenhuis in Maastricht. Deze dokter is gespecialiseerd in zwangerschapscomplicaties waaronder Hellp. Tijdens mijn tweede zwangerschap slikte ik bloedverdunners om mijn bloeddruk normaal te houden. Met hele goede begeleiding in het AMC in Amsterdam heb ik een zwangerschap van 41 weken en 6 dagen uitgedragen! Wat een wonder dat mijn lichaam het dus wel kan.
Elke twee jaar word ik onderzocht op hart- en vaatziekte, omdat er bewezen is dat vrouwen met zwangerschapsvergiftiging veel meer kans hebben om later in hun leven hart- en of vaatziektes op te lopen.
Momenteel voel ik me redelijk goed, ik heb zeker last van restverschijnselen maar probeer hiermee om te leren gaan en er niet altijd maar aan te denken. Het helpt om goed voor jezelf te zorgen en niet al teveel hooi op je vork te nemen. Ik merk dat mijn concentratievermogen soms ver te zoeken is en dat ik snel overprikkeld ben. Voor het Hellp-syndroom heb ik hier nooit last van gehad.
Heb jij last gehad van zwangerschapsvergiftiging en merk je na je bevallingen er nog steeds iets van? BabyBytes is benieuwd naar jouw verhaal. Mail naarinfo@babybytes.nlo.v.v. 'zwangerschapsvergiftiging', of laat je reactie achter onder dit artikel. Wil je liever anoniem je verhaal vertellen, gebruik dan dit formulier.
Wil jij graag jouw verhaal over je bevalling, baby, vruchtbaarheidstraject of iets anders delen op BabyBytes? Dat kan via dit formulier. Wie weet staat jouw verhaal binnenkort (anoniem) op de site!
Reageer op dit artikel
reacties (0)