Wij moeders zijn koninginnen in onszelf (onterecht) schuldgevoel aanpraten, right? Iedere moeder kent die momenten dat je iets gedaan hebt bij je kind en je je daarna nog maandenlang schuldig voelt, terwijl je kind het allang vergeten is. Deze moeders biechten op!
Aline: “Ik heb een paar keer gehad dat ik de schoenen van mijn kind aan de verkeerde voet had aangetrokken en er pas na een uur achterkwam.”
Sandra: “M’n kind rolde van het bed af doordat ik sokken uit de kast pakte. Ook heb ik een keer m’n zoontje bij de oppas gelaten, terwijl hij ziek was. Een uurtje later werd ik gebeld dat-ie koortsstuipen had en naar het ziekenhuis was. Gelukkig werkte ik toen daar.”
Sabine: “M’n dochter was een paar dagen jong. Liet ik de afstandsbediening op haar hoofd vallen. Zo zielig.”
Vivian: “Dat je je kind in de autostoel zet en bij het dichtmaken van de riempjes de gesp tussen een velletje van het been zit.”
Emilie: “Op mijn werk hadden we een brandoefening. Wij met alle kinderen naar buiten. Had ik mijn eigen zoontje in de kinderwagen binnen laten staan… Ik kon wel door de grond zakken. Het is nu twee jaar geleden en ik voel me er nog steeds rot over. Gelukkig was het nep!”
Sophie: “Toch voel ik me soms schuldig over het veel wegbrengen naar de opvang of naar opa en oma omdat wij moeten werken...”
Morticia: “Ik voelde me schuldig toen ik van borstvoeding over ging naar flesvoeding, maar ik kon er ook niks aan doen dat het ophield. Maar toch hield het me weken wakker van schuldgevoel.”
Bianca: “Helaas hier eens de deurpost geraakt met z’n hoofdje. Hij huilde niet, ikke wel, hahaha! Wat voelde ik me vreselijk.”
Yvette: “Ik die bij onze oudste alles uit handen moest geven en niks meer mocht bepalen. Extreem prematuur geboren, dat was echt een killing moment.”
Maureen: “Die hielprikjes die je dan toestaat. Vreselijk!”
Dorothy: “In een speelse bui gooide ik mijn 10 maanden oude dochter in de lucht. Lachen, gieren, brullen. En toen... Heel hard brullen! Ik zag opeens krassen zitten en keek omhoog: had ik haar tegen de kroonluchter gegooid. En een vriendin van mij was erbij! Ik voelde me bar- en barslecht. Kind huilen. Vriendin lachen... Nog steeds krijg ik kromme tenen als ik aan dat moment denk!”
Eline: “Mijn dochter lag in slaapzak op bed. Ze huilde en huilde maar. Dus ik haar de hele tijd troosten. Maar ik wist maar niet wat er aan de hand was. Na een dikke drie kwartier wilde ik een zetpil geven. Haal ik haar uit de slaapzak, bleek er een haar om haar teen gewikkeld te zitten! Ze was toen 15 maanden. Ik heb harder gehuild dan zij, toen ze inmiddels alweer lekker lag te slapen.”
Wian: “Die keer dat ik bij het badderen de andere kant opkeek. Toen ik terugkeek lag m’n dochtertje in doodsangst onder water. Toen was ze anderhalf jaar denk ik. Ik heb haar naar boven gehaald (klinkt diep, maar dat was niet zo) en heel hard ‘goed zo!’ geroepen. Maar inwendig...”
Diana: “Na m’n bevalling had ik een postnatale depressie. Ik heb het eerste jaar niet kunnen genieten van m’n dochter. Nu is ze 3,5 jaar en voel ik me echt schuldig dat ik het eerste jaar niet goed met haar om kon gaan en genieten. Nu probeer ik het toch een beetje in te halen.”
Wian: “Mijn dochter was tweeënhalf jaar en bleef overal altijd heel goed af. Ik had chocomel gemaakt en zei: ‘Niet aankomen, is heet.” Ze pakte het toch en nam een slok: haar kin en borst waren licht verbrand. Op dat moment reageerde ik rustig en deed wat ik moest doen. Voor de zekerheid ben ik naar dokter gegaan. Hij stelde me gerust. Toch had ze een open wond op haar kin. Gelukkig viel het mee en is er niets van te zien. Maar wat voel je je dan ellendig.”
Cindy: “Ik heb m’n oudste zoon (toen anderhalf jaar) een keer door de woonkamer gelanceerd (letterlijk). Hij stond achter de deur die ik met een flinke vaart opendeed. De deur kwam vol in zijn gezicht en hij vloog een paar meter verder zo tegen de muur. Brúllen! (Moeders ook).”
Evelien: “Bij heel warm weer zat m’n dochter met blote beentjes in het autostoeltje. De hele weg naar huis (twee minuten) had ze gehuild en dikke tranen. Eenmaal thuis zat ze met een velletje tussen het gordeltje... Zó zielig! Het gebeurt gelukkig maar één keer want daarna heb ik haar iedere keer heel voorzichtig vastgemaakt.”
Chantal: “Ik heb me wekenlang schuldig gevoeld toen m’n dochtertje een velletje van haar kin tussen de rits kreeg bij het dichtdoen van de jas. Zolang de bloeduitstorting er zat heb ik me schuldig gevoeld, haha!”
Daniela: “Ik had even geen geduld om naar de kapper te gaan toen m’n zoontje een jaar of twee was en dacht: ik knip het bij z'n oortjes zelf wel even bij. En toen knipte ik in zijn oortje. Ik heb staan brullen! Ik voelde me zo schuldig; ik heb het nooit meer zelf gedaan.”
Manouk: “Ik dacht even enthousiast een pak wc-rollen naar voren te gooien vanuit de achterbak. Het stuiterde zo tegen de hoofdleuning aan waardoor hij op mijn dochter in de Maxi-Cosi viel. Ik heb nog nooit zo hard staan janken en sorry gezegd op de parkeerplaats bij de Aldi. Mensen zouden wel gedacht hebben: die heeft nog last van haar hormonen...”
Mandy: “Toen ons zoontje negen maanden was wilde hij tijdens het aankleden blijven staan. Tijdens het aantrekken van zijn romper drukte ik de drukknoopjes dicht en ineens gaf hij een gil..! Ik besefte niet meteen dat er een stukje huid van zijn beentje tussen zat, met als gevolg dat hij een flinke blauwe plek had met duidelijk de drukknoopafdruk. Ik heb me nog nooit zo schuldig gevoeld.”
Racheli: “Mijn dochter is met acht weken ongeveer uit het wippertje gelanceerd, met haar hoofd naar beneden tegen de wc-deur aan. Gelukkig was die deur dicht...”
Ingrid: “Toen mijn dochter een jaar of twee was poetste ik haar tanden, maar ze bleef maar gillen en huilen. Was het mijn eigen tandpasta; hele scherpe…”
Lees HIER de vorige 'Lezeressen vertellen'-artikelen.
Meer grappige, ontroerende of informatieve artikelen lezen op Babybytes? Like ons op Facebook en volg ons op Twitter!
Wil jij graag jouw verhaal over je bevalling, baby, vruchtbaarheidstraject of iets anders delen op BabyBytes? Dat kan via dit formulier. Wie weet staat jouw verhaal binnenkort (anoniem) op de site!
 schuldgevoel aanpraten, right? Iedere moeder kent die momenten dat je iets gedaan hebt bij je kind en je je daarna nog maandenlang schuldig voelt, t){kind=link}
Reageer op dit artikel
reacties (2) Stuur een bedankje