Bij zwanger zijn hoort bevallen. Dat is een feit. Hoe dat bevallen gaat plaatsvinden is meestal nooit vooraf vastgesteld maar dat het een spannend aangelegenheid is zullen de meeste vrouwen zeker met me eens zijn. Angst voor bevallen is dan ook iets waar veel vrouwen mee worstelen maar ook iets dat nogal eens gebagatelliseerd kan worden. Want "er is er tenslotte nog nooit eentje blijven zitten" en "die pijn vergeet je heel snel als je je kindje op je borst hebt liggen" vliegen dan al snel om je oren. Dat was ook het geval bij Linda (pseudoniem). Ze leed aan enorme beval-angst, ook wel 'bevalfobie genoemd door zichzelf. Vandaag vertelt ze haar verhaal en hoe ze toch twee keer moeder werd.
Baar-angst. Ik had dat dus heel erg. Een half uur na de positieve zwangerschapstest dacht ik al na over de bevalling en hoe ik daar zonder (kleer)scheuren vanaf zou komen. Uiteraard was ik tijdens de zwangerschap ook bezig met namen, babykamer, gezondheid, borstvoeding, etc. Maar ik heb het meeste nagedacht over de bevalling. Ik probeerde me tijdens de zwangerschap kwetsbaar op te stellen en die angst te delen, maar ik kreeg vooral dooddoeners als:
‘Er zijn al zo veel vrouwen je voorgegaan, komt goed’ maar ook ‘kom op zeg, omarm je angst!’ of ook zoiets, en met stip op één voor de middelvinger: ‘Er is er nog nooit eentje blijven zitten’.
HOERA geplande keizersnede!
Bij een zwangerschap van 36 weken bespraken we met de arts dat het een geplande keizersnee ging worden doordat onze zoon in een stuit lag. Ik zet in het kamertje van de gynaecoloog een acteerprestatie van formaat neer: "Het is uiteraard een teleurstelling, ik had heel graag natuurlijk willen bevallen" zuchtte ik. Ik sprak met een zielige stem en zette mijn aller-verdrietigste gezicht op, maar onder de tafel balde ik mijn vuist ten teken van ‘Yes!’ Dat Yes! bleek (uiteraard) achteraf toch niet zo heel erg van toepassing. Het herstel van de keizersnee viel zwaar tegen.
Taboe
Maar wat me opgevallen is, is dat het bijna een taboe is als je aangeeft doodsbang te zijn voor de bevalling. Weinig begrip, weinig erkenning. Bijna elke zwangere vrouw is gespannen, maar ik heb het hier over vrouwen die échte angst hebben. Die huilen als ze alleen al denken aan de bevalling. Doemscenario’s en nachtmerries inbegrepen. Zelfs nu ik het opschrijf komt er toch een gevoel van schaamte want wat ben/was ik voor watje?! Maar het werd dus een keizersnede en de bevallingsfobie kon weer even de ijskast in.
Een aantal jaren na de keizersnee worden we weer verblijd met een positieve test. De bevallingsangst komt weer naar voren, ik zoek alles over hypno-birthing, ruggenprik, en pijnloos bevallen. Ik tik zelfs ‘bestaat pijnloos bevallen zonder pijnbestrijding’ in mijn zoekmachine.
'Jij gaat straks pijn lijden!'
Numero twee dient zich na negen maanden wachten eindelijk aan. Op oudejaarsdag, 11.00 uur in de ochtend gaan wij naar het ziekenhuis na een hele nacht harde buiken. Er heerst een serene rust want blijkbaar bevallen er weinig mensen rond de jaarwisseling. Er komt een goed uitziende mannelijke arts-assistent van een jaar of 28 aan mijn bed staan met in zijn hand een stok (lees; langwerpige dunne pen).
Hij: ‘Ik ga dit even bij u inbrengen, dan prikken we de vliezen door.’ Ik moest huilen. Ik was op van de zenuwen en probeerde me te ontspannen maar ergens in mijn hoofd klonk de stem van een soort duiveltje met een heksenlachje ‘jij gaat straks pijn lijden, hahahaha’. Ik zag de arts kijken en kon zijn gedachten lezen ‘damn woman! Herpak jezelf’
Pijnbestrijding
Het schoot allemaal voor geen meter op en om 15.00 uur in de middag kwam een verpleegster vertellen dat ik het goed deed. Wat dan? Ik lig hier alleen maar te piekeren, af en toe te puffen en that’s it. ‘Spannend he, wordt het de laatste baby van 2013 of misschien wel de eerste van 2014!’ Ze aaide over mijn wang en verliet de kamer. Ik keek mijn man aan, moest alweer huilen en zei ‘Hoorde je dat, ik beval misschien pas volgend jaar!’
Het vooruitzicht dat dit hele circus misschien nog uren zou duren maakte dat ik voor zover mogelijk nog verder in de put raakte. Ik ben ervan overtuigd dat door de angst de bevalling totaal niet opschoot. Drie uurtjes later kwam een nieuwe gynaecologe aan mijn bed. Wisseling van de wacht. Ze keek me aan en zei ‘ De ontsluiting is nog steeds drie cm. Wil je misschien nadenken over pijnbestrijding?’ Nog voordat ik het besefte was het al uit mijn strot ‘Heb ik de afgelopen negen maanden al gedaan, ik wil een ruggenprik. Nu.’
Er was zoals gezegd vrij weinig te doen in het ziekenhuis en dus lag ik een kwartier later bij de anesthesie voor de ruggenprik. Logischerwijs kon ik daarna ontspannen en zelfs een paar uurtjes “slapen”. Om 23.00 was er volledige uitsluiting waarop het infuus met de verdoving iets zachter werd gezet. Ik voelde wel iets, maar geen echte pijn. Het jaar 2014 was slechts tien minuten oud en de eerste baby van het jaar was al geboren. Die van ons!
De bevalling was vermoeiend, licht pijnlijk, en had als verrassing een subtotaal ruptuur, waar ik zo bang voor was. Maar dankzij de ruggenprik heb ik een soort van genoten van de bevalling/uitdrijving. Ik zou deze bevalling elke moeder toewensen. Lang leve de ruggenprik!
Wil jij graag jouw verhaal over je bevalling, baby, vruchtbaarheidstraject of iets anders delen op BabyBytes? Dat kan via dit formulier. Wie weet staat jouw verhaal binnenkort (anoniem) op de site!
Reageer op dit artikel
reacties (15) Stuur een bedankje