Je hebt een voldragen zwangerschap en dan blijkt je baby een veel te laag geboortegewicht te hebben, ofwel Dysmatuur te zijn. Het overkwam Lisa: ‘De eerste woorden die ik hoorde: wat is hij klein.’
Ballon
“Met precies 40 weken, kreeg ik een ballon geplaatst. Ik weet nog goed dat me werd verteld dat de meeste vrouwen hierdoor niet meteen bevielen. Dus met weinig hoop dat het die dag zou gaan gebeuren, liepen mijn vriend en ik het ziekenhuis uit.”
Onder medische controle
“Ik stond al een tijdje onder controle van het ziekenhuis, omdat ik mijn hele zwangerschap met enige regelmaat bloedingen had. Ik was voortdurend bang om mijn zoon te verliezen, ondanks dat alles bij elke controle goed was. Waardoor die bloedingen nou precies werden veroorzaakt, weet niemand. Misschien was het een te goed doorbloede baarmoedermond, maar dat was niet met zekerheid te zeggen.”
Weeën
“De ballon zorgde ervoor dat ik weeën kreeg. Gelukkig deden ze geen pijn en kon ik nog mooi even stofzuigen en lekker gaan douchen. Om 5 uur in de middag toen mijn vriend net thuis was, verloor ik flink wat bloed en voelde ik de ballon niet meer zitten.
Na een telefoontje naar het ziekenhuis, moesten we meteen komen. Daar aangekomen, was het bloedverlies gestopt. Ik voelde mij echt vervelend, omdat ik de indruk kreeg dat zij me een aansteller vonden.
Gelukkig werden we niet meteen naar huis gestuurd. Ik werd eerst aan de CTG gelegd. Wat ik wel jammer vond, was dat ik niet geloofd werd met betrekking tot de ballon. Hij moest er eerst uitvallen voordat ze geloofden dat hij zijn werk had gedaan. Pas een halfuur later werd ernaar gekeken en kwamen ze tot de conclusie dat hij los in de vagina lag.
Uit de waardes van de CTG-metingen, wilden ze mij eigenlijk toch naar huis sturen. Maar er was éé vrouw, die had aangegeven dat mijn zoon diezelfde avond geboren zou gaan worden. Dankzij haar, mochten wij blijven en daar ben ik haar nog altijd dankbaar voor.”
Ruggenprik
“Tegen 12:00 uur 's nachts had ik zoveel pijn van de weeën dat ik toch voor pijnbestrijding koos. Het liefste wilde ik lachgas, maar dat bleek helaas niet te kunnen. Dus koos ik toch maar voor een ruggenprik.
Ik werd weggereden naar de OK. Ik kan mij nog herinneren dat ik het heel koud had. Maar de verpleegkundige, bood mij een lekkere warme deken aan. Ik weet ook nog dat ik geen controle meer had over mijn lichaam en dat ik niet meer kon stoppen met trillen. Ik moest gaan zitten en leunde met mijn hoofd tegen de schouder van de verpleegkundige.
Zij was heel lief en ik was echt blij dat zij er was om mij te ondersteunen. Het zetten van de prik was niet fijn maar het verdoofde wel. Althans... aan één kant van mijn lichaam. Dus kreeg ik nog een prik.
Toen de pijn was verdwenen, had ik blijkbaar even geslapen. Dat vertelde mijn vriend, want ik kon het me niet herinneren. Toen ik op de verloskamer kwam, kreeg ik heftige weeën. De pijn was zo erg dat het dwars door de ruggenprik heen kwam en ik niet in staat was ze weg te puffen. Ik was ook zo moe, dat ik tussen de weeën door, in slaap viel. Op gegeven moment had ik zoveel pijn, dat ik zei dat het mij allemaal niet meer uitmaakte en dat ze me maar een keizersnede moesten geven. Zo overweldigend vond ik het. Ze deden nog een poging om de dosis te verhogen van mijn ruggenprik, maar dat maakte niet veel uit.
Tien centimeter ontsluiting!
Na drie kwartier de weeën weg te puffen, iets wat nauwelijks hielp, gingen ze pas voelen hoeveel centimeter ik al had. Ik bleek tien centimeter ontsluiting te hebben en kreeg ik de verlossende woorden dat ik mocht persen.
De paniek stond alleen in mijn ogen, toen ik hoorde hoelang vrouwen over een bevalling konden doen. Ik wilde niet meer en ik kon niet meer. Ik was zó moe. Toch maakten deze gedachten een oerkracht in mij vrij en perste ik mijn eerste zoon in 20 minuten eruit en kon ik hem vastpakken en op mijn borst leggen.”
'Wat is hij klein’
“Ik weet nog goed wat de eerste woorden waren, die ik hoorde: ‘Wat is hij klein'.. Mijn zoon bleek veel lichter te zijn dan was verwacht. Hij woog maar 2.680 gr, maar hij was wel 50 centimeter lang. In andere woorden: hij was een dysmatuur kindje.
Uit alle testen bleek dat de glucosewaarde veel te laag was. Deze was maar 2,8 en het moest toch wel boven de 3,5 zijn. Als ze niet snel zouden handelen, kon hij hersenschade oplopen en dus werden wij snel overgeplaatst naar de couveuse afdeling.”
Couveuse afdeling
“Mijn vriend ging naar huis. Terwijl ik uit het raam keek, hoopte ik dat hij mij wel zou zien. De afstand was vreselijk, maar tegelijkertijd was ik blij dat hij me niet kon zien, want de tranen liepen over mijn wangen. Terwijl hij het parkeerkaartje aan het betalen was, was mijn diepste wens om met hem mee te kunnen. Maar dat ging niet. Ik hoorde achter mij mijn zoontje geluidjes maken en ik wist dat ik niet anders kon dan hier in het ziekenhuis blijven.
Gelukkig had mijn vriend mij gevonden vanaf het parkeerterrein. Hij bleef zwaaien, terwijl hij in de auto stapte. Wat er op dat moment in zijn gedachten rondspookte. Zal ik wellicht nooit weten. Maar in mijn hart wist ik dat hij niets liever wilde, dan ons meenemen naar huis.
De tranen bleven lopen. Terwijl hij wegreed van het terrein en langzaam uit het zicht reed. Ik draaide mij om en ging op het ziekenhuisbed zitten. Ik keek naar mijn zoontje en besefte ineens wat er de laatste dagen was gebeurd. Het raakte mij ineens heel diep.”
Afgezonderd
We verbleven zes dagen lang in het ziekenhuis, waarvan vijf dagen op de couveuse afdeling. Gelukkig hoefde mijn zoon niet in de couveuse, maar wij leefden erg afgezonderd in een kamer. Om de drie uur kwam er iemand binnenlopen om te helpen met de controles van mijn zoon en die van mij. Alleen bij het eten, kwam ik kersverse moeders tegen die met hun kindje op dezelfde afdeling lagen.
Tranen
“Op de vijfde dag op de afdeling, het was Sinterklaas, kregen wij een nieuwe verpleegkundige. Ze keek mij aan en vroeg of het wel goed ging. Op dat moment kon ik niet meer sterk zijn en brak ik in tranen uit. Ze nam de tijd om met mij te praten, iets waar niet elke verpleegkundige van de couveuse afdeling tijd voor had.
Zij nam bloed bij mijn zoon af om weer alles te testen. Zijn voeten leken wel op gatenkaas, zo vaak hadden ze hem moeten prikken op zijn suiker. Het was zo zielig.
Met weinig hoop wachtte ik de testen af. Juist op die dag kregen wij de verlossende woorden dat we naar huis mochten. Huilend van blijdschap en vermoeidheid belde ik mijn vriend op: dat hij na zijn werk, ons eindelijk mocht komen ophalen.
Mijn zoon had het gered en wij mochten naar huis toe! Een beter Sinterklaascadeau, kon ik mij niet wensen.”
Wil jij je bevallingsverhaal delen?
Wil jij ook graag jouw bevallingsverhaal delen? Dat kan! Graag zelfs! Je kunt je verhaal opsturen naar de redactie via dit formulier. Wil je het liever anoniem vertellen, dan kun je dat op dit formulier aangeven.
Wil jij graag jouw verhaal over je bevalling, baby, vruchtbaarheidstraject of iets anders delen op BabyBytes? Dat kan via dit formulier. Wie weet staat jouw verhaal binnenkort (anoniem) op de site!
Reageer op dit artikel
reacties (0)