De meeste aanstaande ouders hebben geen voorkeur voor het geslacht van hun kindje. Of een hele lichte voorkeur. Maar toch zijn er ook ouders die heel erg verdrietig en teleurgesteld zijn over het geslacht van hun ongeboren baby. Lezeres Lisa (= schuilnaam) is zo'n moeder. Met drie zoons, was de wens voor een dochter heel sterk. Toch blijkt ze nu weer zwanger van een zoon...
"Het huis was versierd met roze- en blauwe slingers en ballonnen en de eettafel stond vol roze- en blauwe limonade en heerlijke hapjes in dezelfde kleuren. Van de zenuwen had ik de hele avond het gevoel alsof mijn buik uit elkaar zou barsten. Ik ben zwanger van ons vierde kindje en met drie prachtige zoons was de wens voor een dochter zo groot dat het me naar de keel grijpt. Die avond kwamen we erachter dat die wens nooit uit zou komen.
Terwijl de blauwe confetti uit de zwarte ballon - die mijn oudste zoontje had doorgeprikt - op onze keukenvloer valt, weet ik er een verbaasde, hysterische lach uit te persen. Ik maak geen oogcontact met mijn beste vriendin, zij weet namelijk dat ik hier al bang voor was. Natuurlijk is dit kleine jongetje net zo welkom als zijn broers, maar het feit dat ik nooit de moeder van een dochter zal zijn, is iets waar ik niet aan kan denken zonder te huilen."
Mini-me
"Al sinds ik zelf een klein meisje was, wenste ik ooit een dochter te krijgen. Toen nog op een kinderlijke manier stelde ik me voor dat ik haar elke dag in een roze jurkje zou hullen en glitterstrikjes in haar haren zou binden. Ik maakte er een dagtaak van mijn Barbie’s met een fashionable kapsel door het leven te laten gaan en droomde van koekjes bakken, Disney-films kijken en naar de manege met mijn mini-me.
De wens voor een dochter is altijd gebleven, al zakte hij wel even naar de achtergrond toen ik zwanger was van mijn eerste zoon. Toen ik tijdens de twintig-wekenecho te horen kreeg dat hij een jongetje was, moest ik even slikken. Maar meteen daarna fantaseerde ik over alle leuke dingen die ik met een zoon kon gaan doen en ik kon niet wachten tot hij er zou zijn. Ik wilde immers een groot gezin, dus ik had nog kans genoeg op die gedroomde dochter.
Bij iedere zoon die ik daarna droeg, was de teleurstelling over zijn geslacht groter. Toen ik hoorde dat mijn derde weer een zoon zou zijn, heb ik thuis gehuild. Heel eerlijk gezegd had ik een ‘been there, done that’-gevoel en ik had er helemaal geen zin meer in om weer op de jongensafdeling te gaan shoppen en weer op zoek te gaan naar een jongensnaam. Nadat hij eenmaal geboren was, was ik natuurlijk weer extreem verliefd. Dit mannetje bleek de braafste baby op de wereld te zijn en ik was en ben dan ook dolgelukkig met hem en zijn broers."
Speciaal dieet
"Toch bleef de wens voor een dochter aan me trekken. Ik heb mijn man - die content was met zijn drie zoons - met man en macht moeten overtuigen voor een vierde kindje te gaan. Ik was er heilig van overtuigd dat dit mijn prinsesje zou gaan worden. Ik heb in de maanden voorafgaande aan het verwekken een speciaal dieet gevolgd, waar ik online over had gelezen. Gelukkig was ik de eerste keer zwanger en alles in me zei: dit is het meisje waar je altijd op hebt gewacht.
Ik organiseerde een grootse gender reveal en nodigde iedereen uit. Het zou fantastisch worden met mijn drie prachtige zoons en mijn man aan mijn zijde een ballon doorprikken en bedolven worden onder de roze schittering die de komst van een dochtertje zou aankondigen."
Blauwe confetti
"Maar dat werd het dus niet. Er kwam blauwe confetti uit de ballon en van de shock moest ik lachen. Diep van binnen was ik echter zo teleurgesteld dat ik mijn best moest doen om niet te huilen. Ik heb de hele avond met een pokerface rondgelopen, foto’s gemaakt en iedereen lachend bedankt voor hun komst. Vooral de 'O meid, moeder van vier zoons, dat wordt druk, haha!' reacties waren niet van de lucht.
Ik ben nu dertig weken zwanger van ons zoontje en ik heb het gevoel dat ik aan het rouwen ben. Ik twijfel er niet aan dat ik straks weer op een blauwe wolk beland als hij op mijn borst gelegd wordt, maar ik merk dat het me zwaar valt om afscheid te nemen van het idee dat ik ooit een dochter krijg. Die wensen uit mijn jeugd, over roze jurkjes en stikjes in het haar, moet ik loslaten.
Ik wil voor de duidelijkheid nog rechtzetten dat ik geen onmens ben omdat ik een sterke wens heb voor een dochter. Ik ben een warme, betrokken moeder en heb alles voor mijn jongens over. Ze zijn mijn hele wereld en ik ben dolblij met ze. Het is ook absoluut niet zo dat ik niet van dit ongeboren jongetje zou houden. Ik houd nu al zielsveel van hem, maar het is wel zo dat ik het gevoel heb een dochter te missen. Ik hoop maar dat dat gevoel zal slijten..."
Wil jij graag jouw verhaal over je bevalling, baby, vruchtbaarheidstraject of iets anders delen op BabyBytes? Dat kan via dit formulier. Wie weet staat jouw verhaal binnenkort (anoniem) op de site!
De wensen uit jouw jeugd heb je kunnen vervullen door met poppen te spelen. Het echte leven staat daar los van. Het gaat nu om mensen. Niet om jouw verlangen naar roze strikjes. Volwassen worden kan soms lastig zijn. Maar dit is daar een onderdeel van: ontdekken dat het leven niet maakbaar is. Dat je niet altijd krijgt wat je wilt. En dat petfecte plaatjes niet bestaan.
Als ik heel eerlijk mag zijn, denk ik dat het maar beter is dat er geen meisje komt dat aan jouw wensen moet voldoen... Dat klinkt heel onaardig... Maar stel je voor dat een kind op die manier aan de wensen van haar moeder moet voldoen... leven als een modepoppetje. Dat kan niet gezond zijn....
Na alle artikelen van deze redactie vraag ik me serieus af of dit een echt verhaal is of verzonnen... Vandaar dat ik de vrijheid neem om zo te reageren op dit voor de 5e maal geplaatste "verhaal"..
Toch niet erg hoor dat het alweer wordt geplaatst. Het is erg actueel. De topics over teleurstelling vanwege piemeltjes vliegen je om de oren. En de reacties van begrip ook.
Oud artikel dat hier steeds weer terugkomt, met steeds dezelfde begriploze reacties eronder. Pijnlijk.
Ook ik heb drie jongens, ze zijn mijn hele wereld. Daarnaast voel ik het gemis van een dochter. Niets mis mee, heel normaal. En heel jammer dat mensen hier snoeihard over denken te moeten oordelen. Het gemis van en verdriet over de dochter die nooit zal zijn, heeft niets te maken met de oneindige liefde, blijdschap, dankbaarheid voor de zoons.
"You see her when you fall asleep, but never to touch, never to keep"
Het geslacht zegt zo weinig over je kind. Ik vind dit daarom zo jammer. Je kan ook een dochter krijgen die niet wil tutten. Die geen oorbellen Wil geen roze jurkjes en geen gelakte nageltjes. Ik heb twee zoons en ze zijn zo verschillend. Wanneer ik een kind krijg ben ik zo nieuwsgierig naar wie ze gaan zijn. Wat ze belangrijk vinden, waar ze van houden, wat ze kiezen. Jongens willen voetballen en meisjes willen roze glitters vind ik zo te kort doen aan het wonder wat zich ontvouwt. Jij geeft een eventuele dochter nogal een opdracht, nog voor ze geboren is; ze moet jouw dromen waarmaken. Wat doe je als ze kort haar wil en buiten ravotten? Krijgt ze nog de kans om te worden wie ze wil zijn of zit ze vanaf dag 1 in roze roze roze en wordt het haar al heel jong duidelijk waar ze mama mee pleziert? Een kind is een blank canvas. Laat het ze zelf inkleuren. Dat is zo’n prachtig proces. Jij bepaalt niet wie ze zijn. Dat weten ze zelf en daar heb je geen invloed op. Je kan er hooguit voor zorgen dat ze volwassen in de knoop raken omdat ze niet weten wie ze zijn oMdat mama (of papa) dat bepaald heeft voor ze. Je kindsdromen waren precies dat; dromen van een kind. Tijd voor volwassen dromen meid en (sorry voor mijn directheid hierin) stel je niet aan. Een momentje om te verwerken is prima maar teleurstelling, huilen en rouwen vind ik zwaar overdreven.
T spijt me zeer, ik wil niet bot doen, of geen begrip tonen.
Maar dit is ook jouw kindje of het een jongen of een meisje is. Er zijn vrouwen die helemaal geen kindje kunnen krijgen.
Mijn eerste kindje was een dochter geworden, de 2e zou leuk zijn als het een jongen word, mocht het weer een meid zijn hardsstikke welkom, en mocht ik nog 5 meiden krijgen en geen enkele zoon ik hou ontzettend veel van mijn kindjes, WEES BLIJ ALS JE KINDEREN GEZOND ZIJN.
Jouw gevoel mag er zijn. En misschien krijg je wel hele leuke schoondochters! En jouw gevoel is heel terecht en voor sommigen misschien onbegrijpelijk. Een band tussen een moeder en dochter is toch anders dan een moeder en zoon, dus ik snap dat mensen daar op hopen. Mijn zoontje wilde laatst nageltjes lakken en heeft ook een keer een jurkje aan gedaan. Misschien willen jouw zoontjes dat ook wel. Zeker als ze jong zijn, mag je ook best met je zoontje tutten:). En jouw zoontje is maar een geluksvogel. Een mama met zoveel verstand van jongetjes!
Ik zag mij altijd als meisjes moeder en jongens daar dacht ik niet aan. Zag het zitten met de meiden precies zoals jij het zegt.. mijn zus kreeg 2 meiden ik 2 jongens.. gevoel van 3 is er altijd al geweest maar hier ook gevoel moeten we dit doen omdat we er 3 willen of omdat we ook zo graag een meisje zouden willen....
Wat zijn we lief voor elkaar... Ik begrijp deze mama helemaal! Het zegt niets over haar liefde voor haar kinderen maar ze heeft zich heel haar leven voorgesteld hoe het zou zijn om een dochter te hebben!
Ik heb zelf 2 zonen en jij de tweede tranen met tuiten gehuild en evengoed een rouwproces. Nu ben ik opnieuw zwanger en ik denk dat het wederom een zoontje gaat zijn en ik weet zeker dat mijn teleurstelling opnieuw groot gaat zijn!
Het is een mama, net zoals de rest van ons die zich hier eerlijk en kwetsbaar opstelt. Wees mild voor elkaar!
De wens zeker. Lichte teleurstelling of even wennen aan het idee ook. Maar zware teleurstelling huilen en rouwen? Nee dat gaat me echt te ver. Kan je later tegen je zoon zeggen “ ik houd van je hoor maar toen ik hoorde dat jij een jongen was, was ik zooooo teleurgesteld. Ik kon niet blij zijn, moest huilen en rouwen. Maar nu maakt het me niks meer uit hoor. M’n jeugddromen gingen alleen kapot toen jij kwam. Maar nu houd ik van je”? Volgens mij kan je dat niet zeggen. Volgens mij zeg je hooguit “ik moest even wennen aan het idee”. En dat lijkt me een goede maatstaf.
En zinnen als “ik wist zeker dat dit mijn prinsesje ging worden” daar gaan m’n nekharen van overeind staan. A) Ben je zo dom dat je niet weet dat het altijd 50/50 is? B) het klinkt zo egoïstisch; míjn dromen, míjn prinsesje. Het gaat alleen maar over haar. Zelfs haar man moest gepusht en overgehaald worden voor deze baby.
Ik heb ook nooit een voorkeur gehad. Ik ben ook echt van slag geweest dat ik tijdens de zwangerschap van na die van mijn zoon steeds te horen kreeg “hopelijk krijg je nu een meisje”. Ik vond dat echt heel erg. Begreep er ook niks van.
Waarom mogen mannen zonder problemen en gezeur hopen op een zoon waar hij mee kan voetballen en hutten bouwen en mag een vrouw niet hopen op een dochter waar ze mee kan tutten ed.
Ik snap best dat je teleurgesteld bent als je in je hoofd hebt graag ook een dochter te willen. Ze geeft aan heel gelukkig te zijn met al haar mannen, maar wel verdrietig om de dochter die ze nooit zal krijgen.
Ik vind dit overigens ook wel de trend sinds iedereen zsm al wil weten wat het geslacht is ipv gewoon 9 maanden te wachten. Wie is er na de bevalling nou teleurgesteld met wat ze in de armen vasthouden, weinig mensen.
Reageer op dit artikel
reacties (23) Stuur een bedankje