Lyndsay moest haar zwangerschap afbreken: 'We hadden eigenlijk geen keuze'

BabyBytes-lezeres Lindsay komt voor een onmogelijke keuze te staan: na een echo blijkt het niet goed te zijn met haar ongeboren kindje. Ze maakt een keuze die geen enkele (toekomstige) ouder zou moeten maken. Dit is haar aangrijpende verhaal.

"6 juli de dag van de waarheid, eigenlijk nog te vroeg om te testen maar mama kan niet meer wachten en wil er stiekem alvast eentje doen… Een groot verlangen, maar dan opeens een heel licht streepje. Ik ben zo blij en overweldigd! Ik heb de test alleen gedaan en dit zouden we eigenlijk samendoen in de avond. Helemaal door het dolle naar manlief gerend die op dat moment ons nieuwe huis naast ons aan het bouwen was. Een prachtig moment vol emotie en blijdschap, wat waren we gelukkig met dit geweldige nieuws.

Al snel komt de misselijkheid om de hoek kijken en ben ik zo ziek, alleen maar overgeven maar we houden ons maar vast aan het geweldige nieuws. De eerste echo is in aantocht en dat is altijd een spannend moment. Al snel horen we de eerste hartslagen en zijn we op slag verliefd op onze kleine garnaal."

Onderzoek

"Bij ons eerste kindje hebben we nooit een extra onderzoek laten doen, omdat we altijd van mening waren dat alles wat ons gegeven zou worden welkom zou zijn. Toch zegt er nu iets om wel een extra onderzoek te doen. Nu is er een NIPT-test mogelijk. En waar de nekplooimeting van percentages gebruikmaakt, is dit onderzoek veel nauwkeuriger.

We hebben wat meer informatie opgezocht en hebben bij een gesprek met de verloskundige een aanvraag gedaan voor de NIPT-test. Ik laat een beetje bloed laten afnemen en dan binnen een korte tijd krijgen we de uitslag."

Trisomie 18

"Donderdag 7 september om half 5 gaat de telefoon: de verloskundige… of ze gelegen belt. Meteen schiet de uitslag van de NIPT-test door mijn hoofd.

'k heb helaas geen goed nieuws', en het wordt stil…. Stil of ik heb haar woorden niet meer kunnen verstaan. De wereld staat stil en zakt zachtjes weg onder mijn voeten.

Er zijn aanwijzingen gevonden die kunnen duiden op trisomie 18 ook wel bekend als het Edwardsyndroom. Toevallig had ik het er van tevoren nog over gehad met mijn moeder en ik weet dat dit syndroom geen leven kan geven aan ons kleine wondertje.

Tranen, zoveel tranen en onze nachtmerrie begint, er is nog een kans dat de trisomie in de navelstreng is ontwikkeld en dus niet bij ons kindje zit. Gelukkig kwam er een klein beetje hoop, de kaarsen gaan aan en we duimen met iedereen dat je hoort bij de groep waarbij het alleen in de navelstreng zit."

Meer duidelijkheid

"Maandag worden we verwacht in het ziekenhuis voor een gesprek en hopelijk aansluitend een punctie die ons 100% duidelijkheid kan gaan geven. Daar zit je dan in een wachtkamer vol met vrouwen die zwanger zijn, te wachten op een punctie die je eigenlijk helemaal niet wilt in verband met de vele risico’s die het met zich meebrengt. Maar eigenlijk heb je geen keuze, omdat je anders geen zekerheid kan krijgen. De punctie wordt gedaan en aansluitend krijgen we nog een paar echo’s. Hierop is al te zien dat ons prulleke heel veel vocht heeft en dat is geen goed teken... Donderdag krijgen we de definitieve uitslag.

Drie lange dagen volgen. Een rollercoaster aan gevoelens van zoveel verdriet, onduidelijkheid en angst. Dan is het eindelijk donderdag, de dag waarop we duidelijkheid gaan krijgen. Maar willen we die duidelijkheid eigenlijk wel?"

Nachtmerrie

"We worden binnen geroepen en ik zie al aan het gezicht van de arts dat het geen fijn gesprek zal worden. Helaas mogen we niet wakker worden uit onze nachtmerrie. Onze wereld stort in en we moeten gaan nadenken wat we willen. We willen maar een ding: gewoon ons kleine prulleke bij ons hebben en grootbrengen met heel veel liefde.

We gaan ons nog verder verdiepen in de trisomie en ervaringen opzoeken van lotgenoten. Er zijn helaas maar weinig verhalen over te vinden. We hebben nog een gesprek in het ziekenhuis om al onze onbeantwoorde vragen te kunnen stellen. Volgens de specialisten zal ons kindje geen toekomst hebben en is er een grote kans dat hij zal overlijden tijdens de zwangerschap, maar er is ook een kans dat hij geboren zal worden. Dan zal er geen levensverlengende operaties uitgevoerd worden, maar alleen palliatieve zorg zodat ons kindje geen pijn zal hebben.

Bij deze gedachte alleen al stromen de tranen over onze wangen, we krijgen een keuze, maar eigenlijk hebben we die niet. Wij zijn ouders, ouders kunnen deze keuze en zouden deze niet moeten maken.

Echo

Dan wordt er nog een echo gemaakt, omdat ik ons kleintje nog een keer wil zien en met de hoop dat het misschien allemaal goed is en het een grote fout is geweest. De echo, ons manneke (dit hebben we toen gehoord) stuitert vrolijk rond en kijkt ook nog eens precies in het echoapparaat. Op dat moment kan ik het verdriet gewoon echt niet meer aan. Er is nog meer vocht bijgekomen en ook zien ze dat het handje in dwangstand staat wat vaak een kenmerk is bij trisomie 18.

Veel gepraat en nagedacht… De keuze is zo zwaar. Vooral omdat we weten dat ons manneke alleen maar pijn zal hebben en er geen kansen zijn. Toen hebben we de meest zware, pijnlijke keuze gemaakt om ons manneke geboren te laten worden.

Bevalling opgewekt

Maandag 18 september zal de bevalling opgewekt gaan worden. Papa is 16 september jarig en wil niet dat de meest zwarte dag in ons leven op die dag zal zijn. Maar vrijdag 15 september kan ik het gewoon niet meer aan. Dex beweegt steeds meer en het verdriet doet zoveel pijn dat ik het gewoon niet meer aan kan. Na overleg met het ziekenhuis mogen we ons zaterdagavond melden en kan de medicatie worden gestart. Al gelijk krijg ik volop weeën, naast ons horen we een baby geboren worden en zijn eerste huiltjes klinken door de kamer. Dit is zo wreed.

De volgende dag op 17 september om 6.50 komt ons prachtig klein mannetje ter wereld. Om op de kraamafdeling te liggen en zo te bevallen is een grote nachtmerrie, waar geluk en blijdschap de grootste factor zijn, worden wij gekweld met alleen maar heel veel verdriet.

We kiezen ervoor om een soort van doopsel te laten doen in het ziekenhuis en we hebben nog hele mooie voet en handafdrukjes kunnen maken. Toen kwam de vraag of we Dex wilden achterlaten zodat die samen met andere kindjes gecremeerd kon worden.

Dit is voor ons geen optie en daarom hebben we hem mee naar huis genomen. Hier heeft papa een mooi kistje voor hem gemaakt en hebben we hem nog twee dagen bij ons, zodat ook zijn grote broer en iedereen afscheid kan nemen.

Witte vlinder

Op 19 september hebben we ons wondertje begraven, weer een zwarte dag die voor altijd in ons geheugen gegrift zal staan. Er was een hele mooie witte vlinder die constant op het bloemetje naast de begraafplek zat en weg is gevlogen toen we Dex hebben begraven. We houden ons vast aan het idee dat dit ons prachtige manneke was die in alle liefde en vrijheid boven op ons zal wachten…

Wij hebben deze onmenselijke keuze moeten maken uit liefde, maar voor ons zal de puzzel nooit meer compleet zijn en zullen we altijd onze lieve jongen moeten missen.

Wil jij graag jouw verhaal over je bevalling, baby, vruchtbaarheidstraject of iets anders delen op BabyBytes? Dat kan via dit formulier. Wie weet staat jouw verhaal binnenkort (anoniem) op de site!

• SHARE
• PIN
• Volg ons