Het verdriet om een miskraam is groot. Alles waar je naar uit zat te kijken, is als een zeepbel uit elkaar gespat. Beetje bij beetje gaan de scherpe randjes van het verdriet eraf. Maar wat als het lijkt alsof het verdriet om een miskraam niet minder wordt? “Het voelt alsof een stukje van mezelf is gestorven en dat wordt steeds erger.”
“De eerste keer dat het me lukte om mezelf naar buiten te slepen om wat boodschappen te doen, werd ik aangesproken door een of andere enquêteur op straat. Of ik moeder was en of hij een paar vragen kon stellen... Serieus? Wordt me dit nu echt gevraagd? Juist nu? Ik voelde de tranen weer omhoogkomen en draaide me snel om vervolgens hard weg te rennen, zodat hij mijn verdriet niet kon zien. Twee weken ervoor had ik na bijna 11 weken zwangerschap een miskraam gekregen en ik voelde me om het maar zacht uit te drukken: zwaar klote.”
Te vroeg
“Het was mijn eerste zwangerschap en we waren zo blij. Ik had het al vrij vroeg op mijn werk verteld, misschien te vroeg, want we hadden nog niet eens een echo gehad om te zien of er een hartje klopte. Maar ik voelde me zo misselijk en moest zo vaak overgeven, dat het bijna niet te doen was om het geheim te houden.
Samen met mijn man zaten we elke avond in bed te fantaseren hoe het zou zijn om een kleintje tussen ons in te hebben liggen, hoe hij of zij eruit zou zien, hoe we het zouden regelen als ik eenmaal bevallen was met de werkverdeling... Ook onze ouders waren door het dolle heen: voor beide ouders het eerste kleinkind!”
Zwangerschapskwalen ineens verdwenen
“Ik had pas met tien weken een afspraak om een echo te laten maken, maar een paar dagen ervoor verdwenen als sneeuw voor de zon al mijn zwangerschapskwalen. Ik was ineens niet meer misselijk en ook mijn borsten deden geen pijn meer. Twee dagen erna, verloor ik bloed... Ik belde de verloskundige en die vreesde inderdaad dat ik een miskraam had. Ondertussen voelde ik me verschrikkelijk. Ik kreeg enorme buikpijn en verloor veel bloed. Ik ging die dag vroeg naar huis van mijn werk, ging naar het toilet en floep... daar lag ons kindje ineens in het toilet... Gelukkig was mijn man thuis aan het werk en hebben we er samen afscheid van genomen en kon hij me goed opvangen.”
Intens verdrietig
“Andersom lukte dat minder: ik was totaal verdoofd en voelde me zo intens verdrietig, en leeg. Ik was niet in staat om zijn verdriet te zien, maar was alleen maar met mezelf bezig. Nu zijn we vier maanden verder en ik voel me nog steeds een wrak en ben alleen maar met mijn eigen verdriet bezig. Ik ben wel weer aan het werk gegaan, maar het voelt alsof ik alles op de automatische piloot doe. Ik voel me verdrietig en ontzettend down. Het wordt maar niet minder. Soms heb ik het idee dat mijn omgeving hun geduld met mij en mijn verdriet verliezen. Maar ik weet niet wat ik moet doen om uit dit diepe dal te komen.”
Zelf iets opbiechten?
Wil je zelf iets opbiechten? Laat je verhaal achter via dit formulier. Zet erbij dat het voor de rubriek 'Mama biecht op' is.
Wil jij graag jouw verhaal over je bevalling, baby, vruchtbaarheidstraject of iets anders delen op BabyBytes? Dat kan via dit formulier. Wie weet staat jouw verhaal binnenkort (anoniem) op de site!
Ik ben zelf 9 weken na mijn miskraam (hartje gestopt met 9,5 week) weer zwanger geworden. Ik vond het heel dubbel om iedereen te vertellen over mijn zwangerschap, alsof je dan dus je miskraam bent vergeten. Terwijl dat nog steeds echt mijn verloren kindje is.. Dat onzichtbare verdriet zit er nog wel even..Ik ben er zelf vrij open over maar ik merk dat mensen dit niet altijd begrijpen..
Helaas in alle stadia verdrietig, je dromen en je verwachtingen... weg in 1x, het is een vorm van rouw, en al helemaal als het kindje 'vorm' heeft gekregen.
Reageer op dit artikel
reacties (2) Stuur een bedankje