Als je eenmaal bent bevallen dan wil je toch niets liever dan dat kleine hummeltje in je armen nemen? Bij deze moeder ontbrak dat gevoel. 'Als ik eraan terugdenk, schaam ik me dood, maar ik wilde mijn dochter niet in mijn armen nemen, nadat ze schoon was gemaakt en gecontroleerd. Ik was meer met mezelf bezig...'
'Na een heftige bevalling kwam ons meisje gezond en wel ter wereld. Ze werd schoongeveegd en gecontroleerd en toen wilde de verpleegkundige haar aan mij geven, maar ik gaf aan dat ze haar eerst aan mijn man moest geven. De gynaecoloog was namelijk nog met me bezig. Ik werd onder andere gehecht en dat deed behoorlijk veel pijn.'
Lekker praktisch
'De praktische ik kwam meteen naar boven, want "Wat als ik mijn meisje fijn kneep in mijn armen van de pijn? Nee, laat die gynaecoloog maar haar werk afmaken dan neem ik haar zo wel in mijn armen", bedacht ik me. Dus kreeg mijn man haar op zijn schoot en hij kon zijn ogen niet van haar kon afhouden. Jaloers voelde ik me allerminst, ik was veel meer bezig met wat daar beneden allemaal gebeurde.'
Schuldgevoel
'Als ik er nu aan terugdenk, voel ik me enorm schuldig. Als moeder wil je toch niets liever dan je kind meteen vasthouden? Waarom had ik dat gevoel helemaal niet? Dat is toch niet normaal?' Dat was volgens mij ook de reden waarom mijn man zo goed was in het troosten van onze kleine meid. Ik kreeg haar nooit stil, maar als ik haar dan aan mijn man gaf dan werd ze meteen rustig. Toen werd ik wel jaloers.
Gelukkig hebben mijn kleine meid en ik nu toch een hele hechte band gekregen, maar dat ene moment voelde toch als een verkeerde start...'
Zelf iets opbiechten?
Wil je zelf iets opbiechten? Laat je verhaal achter via dit formulier. Zet erbij dat het voor de rubriek 'Mama biecht op' is.
Wil jij graag jouw verhaal over je bevalling, baby, vruchtbaarheidstraject of iets anders delen op BabyBytes? Dat kan via dit formulier. Wie weet staat jouw verhaal binnenkort (anoniem) op de site!
Reageer op dit artikel
reacties (0)