Tijdens je zwangerschapsverlof kan er op je werk heel wat veranderd zijn. Daar kwam deze BabyBytes-lezeres achter toen ze na verlof terugkeerde en kennismaakte met een nieuwe collega. ‘Ik voelde me ineens een vreselijk onhandige verliefde puber!’
“De dag voor mijn eerste werkdag na mijn zwangerschapsverlof zag ik er enorm tegenop om terug te keren naar mijn werk. Ik had het echt heerlijk gehad. Mijn zwangerschap was redelijk zwaar, maar toen mijn dochter eenmaal was geboren, was het alleen maar genieten. Mijn zwangerschapsverlof viel precies in de zomer, dus het was het voelde als een lange vakantie.
De avond voordat ik weer aan de slag moest, heb ik echt tranen met tuiten gehuild. Wat had ik er géén zin. Mijn partner was een grote steun en troostte me zo goed en kwaad als hij kon.”
Warm welkom op kantoor
“De volgende dag brachten we onze kleine samen naar de kinderopvang en vertrok ik vervolgens met lood in mijn schoenen naar kantoor. Eenmaal op kantoor kreeg ik een warm welkom van mijn collega's. Er stond een bos bloemen op mijn bureau en een doos tissues. ‘Die zul je vast af en toe nodig hebben vandaag, want we weten hoe een eerste dag is!’ riepen een paar collega's die ook moeder zijn. Zó lief.”
Nieuwe collega
“Tijdens mijn afwezigheid wist ik dat een van onze collega's ons had verlaten wegens een andere baan. Dat vond ik ontzettend jammer want ik kon heel goed met haar opschieten. Er was nog geen vervanger voor haar gevonden dus er was een freelancer ingeschakeld. Toen ik aan hem werd voorgesteld keek ik in een paar prachtige blauwe kijkers en ik voelde een kriebel in mijn buik. ‘Dit is wel een hele leuke nieuwe collega’, dacht ik nog.”
Verliefd
“En hij is echt heel leuk, te leuk, gevaarlijk leuk, want ik ben volgens mij straalverliefd op hem. Ik schaam me dood. Ik heb een lieve man, ik ben net moeder geworden en dan word ik ineens verliefd. Hoe kán dat?! En ik heb het vermoeden dat hij me ook leuk vindt. Ik betrap hem er soms op dat hij stiekem naar me kijkt. En toen ik wat langer door moest werken om iets af te maken, merkte ik ineens dat ik alleen met hem op de afdeling was overgebleven. Ik voelde ineens een knetterende spanning en ik vond het doodeng! Ik wist niet hoe snel ik mijn spullen bij elkaar moest pakken om het kantoor te verlaten. Ik kon er nog net een stotterende ‘Fijne avond’ uitpersen. Ik voelde me een vreselijk onhandige verliefde puber.”
Zichzelf beschermen
“Sindsdien heb ik hem niet meer gezien. Niet dat hij weg is, maar ik heb via een andere collega vernomen dat hij sinds kort alleen op dagen aanwezig is waarop ik sowieso vrij ben. Ik heb het idee dat hij dat expres heeft gedaan. Hij heeft ook een vriendin dus ik vermoed dat hij zichzelf wil beschermen.”
Verliefde puber
“En ik? Aan de ene kant verlang ik er verschrikkelijk naar om hem te zien. Ik fantaseer er echt als een verliefde puber op los hoe dat dan zal gaan. Dat hij vraagt of we met z'n tweetjes ergens gaan lunchen en dat... Nou ja, dat ga ik niet eens vertellen, dat houd ik liever voor mezelf.
Aan de andere kant probeer ik die gevoelens weg te drukken, want ik vind het niet eerlijk naar mijn man toe. Ik merk namelijk hoe meer ik met mijn collega bezig ben, hoe afweziger ik thuis ben. En dat verdient mijn man niet. Hij is de liefde van mijn leven en ik ben al zo lang met hem. Als dit andersom zou zijn en ik zou erachter komen dan zou ik verschrikkelijk jaloers zijn. Ik kan het dus echt niet maken om hier iets mee te doen. Maar of ik er ooit spijt van krijg? Geen idee. Het is denk ik het beste om die collega zoveel mogelijk te vermijden en uit mijn systeem te krijgen en hopen dat er snel een definitieve vervanger wordt gevonden.”
Ook iets op te biechten?
Heb je iets op te biechten over je leven als moeder, je relatie, je gezin of iets anders? Via dit formulier kun je anoniem je verhaal naar de redactie mailen.
Wil jij graag jouw verhaal over je bevalling, baby, vruchtbaarheidstraject of iets anders delen op BabyBytes? Dat kan via dit formulier. Wie weet staat jouw verhaal binnenkort (anoniem) op de site!
Ik begrijp onderstaande reactie niet helemaal, ik lees nergens dat je je huwelijk wil opgeven. Sterker nog, ik lees het tegenovergestelde. Ik vind het juist mooi dat je ondanks dat deze verliefdheid je overkomt, je toch kiest voor je man en je relatie. Verliefdheid gaat over, en als je er zo min mogelijk mee doet, nog een stuk sneller. Met een lichaam en brein die nog in de ontzwanger fase zitten, kan het allemaal zomaar volgende maand heel anders voelen. En dan ben je maar wat blij dat je voor je huwelijk hebt gekozen.
Ik waarschuw deze persoon gewoon. Juist als je onder de hormonen zit, moet je even met je beide benen op de grond komen. Sterker nog, misschien vind ze die man walgelijk, als de hormonen weg zijn. Een fantasie is de poort naar een daad, als he niet oppast. Dat soort gedachten moet je meteen in de kiem smoren.
Dat doet ze toch ook, ze vermijd hem en hoopt dat het snel over is. Ze denkt aan haar man en ze overweegt niet haar man te verlaten. Lijkt me een vrij volwassen reactie.
Uit elkaar gaan vanwege iets ernstigs als huiselijk geweld of continu ruzie, kan ik begrijpen. Maar dit soort onzin niet. In dat geval moet je even aan je kind gaan denken ipv aan je natte poes.
Veel mensen gaan uit elkaar om de domste redenen, zonder aan de impact te denken die het op het gezin heeft. Zorg dat jij dat niet doet. Weet: verliefdheid duurt niet lang. Elke man is spannend in het begin, daarna wordt het routine, ontdek je minpuntjes. Trap niet in die val, en ga genieten van je baby en je gezin. Je bent ooit verliefd geworden op jouw man, het leven brengt alles weer down to earth, maar met hem heb je dat overwonnen. Je hebt een baby samen.
Als het echt niet gaat, zou ik ergens anders gaan werken of verlof opnemen om uit zijn buurt te blijven.
Daar doe je wel degelijk iets aan. Je bent je lusten de baas of ze zijn jou de baas. Zo werkt het nou eenmaal.
Hetzelfde met chocolade. Als je op dieet bent, moet je dat niet op tafel zetten, maar zorgen dat je het niet in huis hebt.
Natuurlijk zie je welleens een mooie man op straat, maar dan sla je je blik neer en je gaat weg. Of je blijft kijken en laat bepaalde fantasieën toe. Die keuze maak je zelf.
Fantaseren en gedachten lijken onschuldig, maar ze zijn het begin van een daad.
Reageer op dit artikel
reacties (7) Stuur een bedankje