Columniste Aefke is even afwezig geweest. Ze had namelijk een depressie, iets wat in combinatie met het moederschap resulteert in een alles overheersend schuldgevoel tegenover iedereen...
Ik heb een bipolaire stoornis. Dat houdt in dat de pieken en dalen in een mensenleven bij mij wat heftiger kunnen voelen dan bij ‘normale’ mensen. Ik had tien jaar terug mijn laatste depressie. Ik werd opgenomen, gediagnosticeerd en kreeg een levenlang Lithium (stemmingsstabilisatoren mee). Ik dacht dat ik mezelf daarmee prima onder controle zou kunnen houden.
Totdat het me op een ochtend teveel werd. ‘Het gaat niet goed met me’, zei ik tegen mijn man. Ik had mijn leukste rok aangetrokken en een keurig gestreken blouse. Ik droeg felroze lippenstift en een dikke laag mascara. Als ik er maar goed uitzag, zou ik me ook zo voelen. Het was alleen zo jammer dat ik het niet volhield. Ik kon minder van de kinderen verdragen. Het gegooi met auto’s, het eeuwige gekibbel om de Brandweerman Sam beker. Het smijten met brood. Vieze handjes in de gordijnen. Mijn man dacht dat het wel goed kwam. ‘Ga vanavond maar op tijd naar bed’.
Uitgelopen mascara
Maar het kwam niet goed. Ik meldde me ziek op mijn werk en belde mijn psychiater. Mijn man liet zijn werk uit zijn handen vallen en trof mij thuis huilend aan. In mijn leuke rok en gestreken blouse met uitgelopen mascara. Het ging niet meer. Het leven was een grote, onoverzichtelijke en angstige brei geworden. Ik was bang voor alles.
Schuldgevoel
De eerste twee weken van mijn depressie bracht ik vooral in bed door. Het voordeel was dat ik kon bijslapen en wennen aan de extra medicatie die ik had gekregen. Het nadeel was dat ik in een vicieuze cirkel belandde van schuldgevoel. Mijn man had vrij genomen om voor mij en de jongetjes te zorgen en mijn kids trokken natuurlijk vooral naar papa toe. We legden hen uit dat mama ziek in haar hoofd was en hopelijk weer gauw met hen kon spelen. Binnenin mij knaagde het steeds groter wordende en allesoverheersende schuldgevoel.
Beter
Inmiddels gaat het beter. Ik ben weer gedeeltelijk aan het werk, ik sport en ik geniet van mijn kinderen. Het is bizar om te voelen dat de dingen waar je normaal gesproken je hand niet voor omdraait, ingewikkeld worden. Zwaar en moeilijk. Een luier verschonen. Een bezoek brengen naar het consultatiebureau. Koken bleek helemaal een onoverzichtelijke bezigheid. Inmiddels doe ik het allemaal weer. En dat is fijn. Maar het fijnst is dat ik weer kan genieten van de jongens. Zonder angsten. Zonder pijn. Zonder die allesverstikkende deken die depressie heet.
Hebben jullie ervaring met een depressie als moeder?
Wil jij graag jouw verhaal over je bevalling, baby, vruchtbaarheidstraject of iets anders delen op BabyBytes? Dat kan via dit formulier. Wie weet staat jouw verhaal binnenkort (anoniem) op de site!
Aefke (40) is getrouwd met Tijmen en heeft twee zoontjes (Tijl van 3 en Bo van 1). In het dagelijks leven is zij online communicatieadviseur en schrijft zij aan haar derde roman Lievelingskind. Het boek gaat over de zussen Karin en Renske. Renske leidt een losbandig leven en raakt zwanger van een tweeling, terwijl Karin (verpleegkundige) al jaren zwanger probeert te raken. Op het moment dat Karin’s laatste IVF-poging mislukt, knapt er iets in haar. Intussen vermijdt ze waar ze het eigenlijk over moet hebben: haar diepgewortelde kinderwens.
Reageer op dit artikel
reacties (0)