Sinds dit jaar heb ik een functie waarin het mogelijk is vanuit huis te werken. Ik heb besloten het zo af en toe eens te doen. Het is echter nog wel wennen, voor iedereen in het gezin.
Dochterlief heeft er de meeste moeite mee. Niet gek hoor, ze is pas drie. Inmiddels weet ze dat ze niet naar me toe mag als ik zit te werken en blijft ze braaf bij papa. Totdat papa boos op haar wordt. Ik hoor het gehuil en even later bonken haar voetstappen op de trap. De deur naar de zolderkamer krijgt ze niet open, dus gaat ze op de bovenste tree zitten en huilt ze zo hard ze kan.
Ik vraag me af wat nu het slimste is. Aan de ene kant moet ze leren dat mama er eigenlijk niet is op zo’n dag. Aan de andere kant weet ik dat ze dit heel lang vol kan houden. Van werken komt ook niets zo lang ze daar zit. Bovendien is ze op dit moment intens verdrietig en dat vindt mijn mamahart toch moeilijk. Ik open de deur om haar even te kalmeren. Dat lukt vrij snel. Dan ziet ze speelgoed staan. Meteen wil ze er op af, maar ik houd haar tegen.
“Jij kunt hier nu niet spelen. Ik moet weer verder werken, jij gaat weer naar beneden.” Dat vindt ze niet leuk. Ze probeert het nog een keer op een huilen te zetten maar dat houd ik tegen. Ze kent de regel. Ik kom straks gezellig wat drinken beneden, maar nu zorgt papa weer voor haar. Beteuterd druipt ze af.
Even later klinken weer voetstappen op de trap. “Mama! Mama!” Ditmaal is mijn zoon. Ook hij krijgt de zolderdeur vanaf de tap niet open en blijft op de bovenste tree staan. “Ik heb zo’n mooie tekening gemaakt, wil je hem zien?”
“Strakjes, schatje, als het pauze is.”
Dat valt helemaal verkeerd. “Nee nu! De tekening is zo mooi, ik wil hem echt nú laten zien!”
Ik zeg nog een keer dat ik straks kom kijken, dat ik dan alle tijd voor hem heb, maar dat is niet goed genoeg. Hij schuift de tekening onder de deur door. “Kijk dan!” Ik zie een vel met bonte kleuren waar hij duidelijk erg zijn best op heeft gedaan. Toch zeg ik nee. Op dat moment voelt het keihard, maar ik ken mijn zoon goed genoeg om te weten dat dit even nodig is. Als ik dit nu toe laat, dan komt hij even later weer met een nieuwe reden. Boos vertrekt hij.
Een half uur later is het pauze. De kinderen springen op zodra ik de woonkamer binnenkom. “Is het lekkerstijd?” Ja, het is lekkerstijd. Ik vraag mijn zoon naar zijn tekening. Vol enthousiasme laat hij me zien wat hij gemaakt heeft en ik geef hem uitgebreid de aandacht. Mijn dochter kruipt op schoot. Ik geef haar een dikke knuffel. Tegen de tijd dat ik weer aan het werk moet zijn de kinderen alweer aan het spelen. Zonder al te veel gedoe vertrek ik weer naar boven.
Voetstappen. Mijn man komt binnen en ploft in de stoel naast me. Hij vertelt me waar de kinderen mee bezig zijn. Dan start hij zijn computer. Hij wil even opzoeken hoeveel iets voor de uitbouw kost. Hij vindt wat hij zoekt en vertelt me precies hoeveel het kost, Hij zoekt nog een andere leverancier op, en nog één. Hardop vraagt hij zich af wat nu de slimste keuze is en of we niet toch dat muurtje anders op moeten bouwen. Wanneer ik hem zeg dat ik aan het werk ben vraagt hij of ik op kantoor nooit met collega’s klets. Jawel, maar dat duurt dan een paar minuten. Hij zit inmiddels al bijna een kwartier hier.
Mijn boodschap komt aan en hij gaat weer naar beneden. Ik doe de deur achter hem dicht en probeer me nog even te concentreren op mijn werk, maar het blijkt lastig. Hoe zou dat bij andere moeders gaan, vraag ik me af, dat thuiswerken?
Wil jij graag jouw verhaal over je bevalling, baby, vruchtbaarheidstraject of iets anders delen op BabyBytes? Dat kan via dit formulier. Wie weet staat jouw verhaal binnenkort (anoniem) op de site!
Marleen is 33 jaar en moeder van een zoon (5) en dochter (3). Ze werkt 40 uur in de week en haar man zorgt dan voor de kinderen. Op Babybytes.nl zal ze af en toe verslag doen van haar leven, waarin de traditionele rolverdeling is omgedraaid.
Reageer op dit artikel
reacties (2) Stuur een bedankje