Kristin Mae is het zat. De trend dat je kinderen vrij moet laten en zelf dingen uit moet laten zoeken gaat volgens haar veel te ver. Want vrijlaten is wat anders dan ze niet terechtwijzen als ze ‘klootzakkerig’ gedrag vertonen. Dan moet je gewoon ingrijpen. Op Scarymommy.com schreef ze haar, wellicht herkenbare, verhaal.
‘Op een verjaardagsfeestje in het weekend, was ik getuige van een meisje van misschien 5 of 6 die een kleine jongen die het lopen nog onder de knie probeerde te krijgen, wegduwde, zodat zij eerst van de glijbaan kon. De moeder van het oudere meisje zei alleen: ‘Oeps! Voorzichtig met de kleintjes!’ Ondertussen huilde de peuter in doodsangst en het kleine meisje rende weg zonder zich ook maar te verontschuldigen. Ik weet niet eens of ze haar moeder hoorde. De moeder van het jongetje en ik maakten oogcontact en ik wist dat we hetzelfde dachten: are u freakin’ kindding me?
Hands-off-ouderschap Dit is geen incident. Ik zie het de hele tijd, ouders laten hun kinderen zich gedragen als complete eikels zonder ze te corrigeren. Artikelen die ik online gelezen heb moedigen de laissez-faire houding aan, maar dit leunt tegenwoordig meer richting ‘hands-off’-ouderschap. De algemene tendens is dat we gewoon ‘kinderen zelf dingen uit moeten laten vogelen’. Iedereen is zo bang om er als een control freak-ouder uit te zien dat we tegenwoordig niet eens meer ingrijpen als een ons kind een ander kinds ogen eruit prikt. Kinderen bijsturen is een doodzonde.
Misschien is het daarom tijd voor een beetje balans.
Voor alle duidelijkheid: ik ben helemaal voor kinderen dingen zelf te laten ontdekken. Iedereen die me kent als ouder zou zeggen dat ik verre van een helikoptermoeder ben. Ik grap zelfs vaak dat mijn 9- en 5-jarige zo onafhankelijk zijn als gevolg van mijn goedaardige verwaarlozing. Ze weten hoe ze hun eigen ontbijt moeten maken, want ik hou echt van uitslapen op zaterdag. Dus ik zweer het, ik ben echt geen helikoptermoeder.
Meer aanwezig Maar als het gaat om meer complexe maatschappelijke vraagstukken, zoals berouw, vrijgevigheid, persoonlijke ruimte, pesterijen en fysiek geweld, denk ik dat wij ouders meer aanwezig moeten zijn. Tuurlijk, een jongen die zich gedraagt als een eikel en geen oog voor de persoonlijke ruimte van iemand anders heeft, zal misschien uiteindelijk van zijn collega's leren dat dit gedrag onaanvaardbaar is. Misschien zal hij zich uiteindelijk op magische wijze realiseren wat hij fout doet. Maar tegen welke prijs? Hoeveel kinderen heeft hij pijn gedaan, hoeveel potentiële speelkameraadjes moeten hun lip krullen en weglopen van hem, voordat hij het eindelijk leert? En wat als hij het nooit leert? Hoe heeft het ‘het zelf uitvogelen’ uitgepakt voor hem?
Kinderen zijn klootzakken Het ding is, kinderen kunnen klootzakken zijn. Ze zijn geboren op die manier. Ooit gechilld met een baby? Totale klootzak, toch? Baby's zijn egoïstisch en behoeftig en totaal niet bewust van het ongemak van iemand anders. Ze schreeuwen in je gezicht, knijpen in je tepels en rukken aan je haar zonder spijt, en ze blijven die dingen doen totdat je zegt: ‘Stop daarmee.’
Het is onze taak als ouders om dat klootzakkerige uit onze kinderen te krijgen. Tuurlijk, we kunnen veel doen door simpelweg zelf vriendelijkheid en respect te laten zien. Maar we hebben ook de taak fysiek in te grijpen wanneer ons kind iemand anders pijn heeft gedaan door op ooghoogte te gaan zitten met hem/haar en het kind dat gekwetst is, en te zeggen: ‘Hé junior, ik weet dat het je bedoeling niet was, maar je stapte op de vingers van Claartje. Zie je hoe ze huilt? Ziet ze er niet verdrietig uit? Ze zal zich beter voelen als je ‘sorry’ zegt en haar een knuffel geeft.’’
Wat vind jij van haar standpunt? Eens of oneens?
Vaker artikelen lezen op Babybytes? Like ons op Facebook en volg ons op Twitter!
Wil jij graag jouw verhaal over je bevalling, baby, vruchtbaarheidstraject of iets anders delen op BabyBytes? Dat kan via dit formulier. Wie weet staat jouw verhaal binnenkort (anoniem) op de site!
Reageer op dit artikel
reacties (9) Stuur een bedankje