Mandys zoontje Clavo werd levenloos geboren, en dus bestaat hij officieel niet voor de wet. Kindjes die stilgeboren zijn, worden namelijk niet geregistreerd in het BRP. Mandy strijdt ervoor dat dit verandert en vertelt haar verdrietige, maar ook moedige verhaal.
‘Voordat ik zwanger werd van Clavo was ik al samen met mijn vriend Mark trotse ouders van Evi, zij was toen drie jaar’, begint Mandy haar verhaal. ‘Ik voelde op een gegeven moment dat ik weer zwanger was, ik begon melk te produceren. Ook al was het geheel onverwachts, ik wist het zeker! Toch waren de eerste drie testen negatief. Toen er uiteindelijk toch een licht streepje verscheen op de vierde test, waren we voorzichtig blij.’
Stil in de buik De zwangerschap van Mandy verliep perfect, haar baby groeide goed, hij was zelfs ietsje 'te groot'. ‘Er zijn verder geen aanwijzingen geweest voor zorg. Op een gegeven moment vond ik het wel heel rustig in mijn buik, de altijd zo drukke Clavo was voor mijn gevoel iets te rustig. Ik wilde nog even wachten op Mark die Evi haalde van school; hij hoefde maar te praten en mijn buik begon al te schommelen. Nu kreeg Mark zelfs geen reactie. Alle alarmbellen gingen af. Ik heb gelijk de verloskundige gebeld en we mochten meteen komen. Toen we eenmaal bij de verloskundige waren, nam ze ons gelijk mee en al lachend zei ze met (het luisterapparaatje) in haar handen: 'Kom kleine man, laten we je papa en mama even horen dat ze zich voor niets zorgen hebben gemaakt!' Maar haar lach verdween, en de oorverdovende stilte overviel ons. Voor de zekerheid werd er een echo boven gemaakt. Het grote scherm was uit, maar Marks reactie was meer dan genoeg: ons mannetje had geen hartslag meer, onze ongeboren zoon was overleden.’
‘De oorverdovende stilte veranderde. ‘Nee, nee niet mijn zoon!', waren de hartverscheurende woorden die Mark uitschreeuwde. Ik voelde mijn tranen komen, maar deze verdrong ik. Ik kon het verdriet niet toelaten, dan zou ik toegeven dat mijn zoon was overleden, dat kon ik simpelweg gewoon nog niet geloven. Ergens hoopte ik dat de verloskundige het gewoon verkeerd had gezien. Ik had haast om naar het ziekenhuis te gaan, ik wist zeker dat ze in het ziekenhuis wel een hartslag zouden zien, tegen beter weten in natuurlijk. Eenmaal in het ziekenhuis kregen we weer een echo, en ook hier zei de gynaecoloog: 'Helaas moet ik jullie condoleren met het overlijden van jullie zoon.' De wereld stopte met draaien, het kleine beetje hoop dat ik had was in één klap weg. Hoe? Waarom? En dan ben je ineens weer verdoofd, het besef dat ik nog moest bevallen drong tot mij door.’
Bevalling ‘De bevalling is twee dagen na zijn overlijden op gang gekomen, de nacht van woensdag 16 december op donderdag 17 december 2014 begonnen de weeën. Eerst kregen we nog bezoek van de begrafenisondernemer. Tijdens de weeën waren we het kistje voor onze zoon aan het uitzoeken… Ik heb de hele bevalling heel bewust meegemaakt. Ik wist van tevoren dat het heel hard werken was voor, tja eigenlijk niets, zo voelde het voor mij op dat moment. Nu weet ik gelukkig beter! Ik heb Clavo zijn hele weg naar buiten zo gevoeld en zo intens mogen beleven, achteraf ben ik hier heel dankbaar voor!'
‘Ik heb tot mijn grote spijt Clavo niet gelijk kunnen vasthouden. Toen ik hem zag was ik op slag verliefd! Het gevoel wat ik verwachtte, was nergens te bekennen; ik kon alleen maar huilen van geluk, verliefdheid en de verbazing dat hij zo verschrikkelijk op zijn zus leek. Al snel voelde ik mij zwakker worden en begon dat warme gevoel van binnen te veranderen in kille koelte. Ik voelde letterlijk het leven met golven uit mij stromen! Na twintig minuten had ik al meer dan 3,5 liter bloed verloren, dus tijd om Clavo vast te houden, warm, direct na zijn geboorte, heb ik simpelweg niet gehad omdat ik aan het vechten was voor mijn eigen leven.’
Reden van stilgeboren ‘Mark vertelde mij achteraf dat het overduidelijk was wat de reden was dat Clavo niet meer leefde. De navelstreng zat zo strak om zijn lijfje en nek gewikkeld, dat hier eigenlijk geen twijfel over mogelijk was. Dit werd bevestigd door de gynaecoloog. De navelstreng zat zo strak, de verloskundige kreeg niet eens haar vingers ertussen. De kans dat dit gebeurt is al zo verschrikkelijk klein, het is simpelweg 'verschrikkelijke pech'.'
Evi 'Onze dochter Evi is inmiddels vier jaar. Ze begrijpt een heleboel maar hoe kun je verwachten van een meisje van vier zoiets te begrijpen als wij volwassenen dat zelf al niet kunnen? Wel was ze erg benieuwd naar haar broertje en ze rende de verloskamer binnen om hem te mogen bewonderen. Oh wat was ze trots! Met haar jas aan vroeg ze of ze hem mocht vasthouden en knuffelen. Zij, een meisje van vier, zag niet eens dat haar broertje daar dood lag, ze zag hem als haar mooie broertje. Ze was net zo trots op hem op dat moment als dat hij nog geleefd had. Haar verdriet is soms nog zo intens. Ze voelt zich soms zo onbegrepen, met name op school of buiten bij haar vriendjes en vriendinnetjes.’
Verwerking ‘Ik heb in het begin alles heel hard ontkend’, vertelt Mandy. ‘Slapen was de beste manier op een gegeven moment om alles te laten verdwijnen. De bank was mijn beste vriend. Dit kon natuurlijk niet, dit heeft mijn vriend mij laten inzien. Hij heeft mij erop gewezen dat ik hulp nodig had, ik kon dit niet alleen. Praten gaf misschien niet Clavo levend terug, maar het heeft mijn leven wel teruggegeven en ik ben gaan voelen dat Clavo bij ons was. Ook ben ik veel gaan schrijven, dat is voor mij mijn beste medicijn. Weer wat later ben ik mijn verhaal gaan delen, niet voor het medelijden maar wel zodat Clavo niet vergeten mocht worden!'
Basisregistratie Personen Kindjes die doodgeboren worden, worden niet opgenomen in het BRP. Dit betekent dat ze voor de wet eigenlijk nooit bestaan hebben. ‘Ik kwam hier achter doordat ik inlogde op mijnoverheid.nl. Ik moest wat dingen regelen en werd nieuwsgierig; eigenlijk leek het mij gewoon fijn om bij mijn persoonlijke gegevens te zien staan dat ik twee kinderen had. Tot mijn verbazing stond Clavo nergens, hij bestond voor de wet gewoon niet! Dit was zo'n harde klap, het voelde zo oneerlijk, ik kon het er niet bij laten zitten. Het bleek zelfs zo te zijn dat Clavo officieel niet was geboren. Ongelooflijk! Ik ging op onderzoek en vond de pagina op Facebook die zich inzette voor een registratie in het BRP voor levenloos geboren kindjes. Ik wilde helpen en 'iets' doen, daarom ben ik in samenspraak met de andere initiatiefnemers een petitie gestart. De 40.000 benodigde handtekeningen zijn gehaald. Sterker nog, we zijn de 80.000 al gepasseerd. We blijven doorgaan, hoe meer hoe beter. Ik ben zelfs afgelopen week gebeld, dat we de petitie binnenkort mogen gaan aanbieden aan de Tweede Kamer!'
Hoe het momenteel met Mandy en haar gezin gaat? ‘We kunnen voorzichtig zeggen dat het goed gaat. We verwachten halverwege juli ons derde wonder! Dit wonder kan en mag Clavo nooit vervangen, maar het is zo gewenst en welkom. Het leven na het overlijden van je kind stopt niet. Hoe onwerkelijk dit ook klinkt, het leven kan ook na het overlijden weer mooi zijn.’
Helpen? Je handtekening zetten kan nog tot aanstaande woensdag 9 maart. Teken de petitie HIER.
Heb jij ook iets heftigs meegemaakt of heb je een niet-gangbare levensstijl? Mail dan naar karin@babybytes.nl en wie weet staat jouw verhaal binnenkort (anoniem) op de site.
Wil jij graag jouw verhaal over je bevalling, baby, vruchtbaarheidstraject of iets anders delen op BabyBytes? Dat kan via dit formulier. Wie weet staat jouw verhaal binnenkort (anoniem) op de site!
Reageer op dit artikel
reacties (0)