Mara had een prima zwangerschap totdat ze veel vocht vasthield en tijdens een verkoudheid last kreeg van benauwdheid en hoofdpijn. ‘Ik dacht niet dat het met mijn zwangerschap te maken had, dus ging ik langs de huisarts. Mijn bloedruk bleek torenhoog te zijn.’
“Tijdens de zwangerschap van mijn eerste kindje heb ik ernstige pre-eclampsie gekregen. Op wat zwangerschapkwaaltjes na had ik een prima zwangerschap. Ik werkte in die periode nog veel en ik zou tot de 36 weken door werken.
Vocht
Echt genieten van de zwangerschap deed ik niet, ik was vaak bezorgd en vond de verandering in mijn lichaam soms lastig. Rond de 30 weken begon ik heel veel vocht vast te houden, ik blies helemaal op. Ik paste mijn schoenen niet meer en was zeker 10 kilo aangekomen in een korte tijd. De verloskundige zei dat het normaal was om vocht vast te houden. Mijn bloeddruk was goed dus er was geen reden om mij zorgen te maken.”
Ziek
“Totdat ik 33 en 4 dagen zwanger was en ik heel erg ziek werd. Ik was erg verkouden geworden, had het ontzettend benauwd en ik had erg veel last van hoofdpijn. Door de benauwdheid kon ik niet slapen, ik kon namelijk niet liggen. Als ik ging liggen voelde het alsof ik zou stikken.
Die ochtend zijn mijn man en ik naar de huisarts gegaan. Ik had niet verwacht dat het ziek zijn met de zwangerschap te maken had, daarom gingen we naar de huisarts. De huisarts checkte mijn bloeddruk en die bleek torenhoog te zijn! De dokter schrok en belde direct mijn verloskundige. Mijn man en ik begrepen nog niet goed wat er aan de hand kon zijn. Pas bij de verloskundige merkten we dat het foute boel was. Ze verwees ons direct door naar het ziekenhuis.”
Pre-eclampsie
“De verloskundige vermoedde pre-eclampsie. Ze zei dat we een weekendtas moesten inpakken, omdat ik waarschijnlijk een paar nachten moest blijven. Ik werd ‘medisch’ en de begeleiding van mijn zwangerschap werd overgenomen door het ziekenhuis. Dit was nogal schrikken. I was ontzettend bang om onze baby te verliezen maar ook bezorgd om mijzelf, omdat ik erg ziek was en veel moeite had met ademhalen.”
Ziekenhuis
In het ziekenhuis kwamen ze er na het bloedonderzoek, een echo, CTG en urineonderzoek achter dat ik een ernstige vorm van pre-eclampsie had. Dit kwam omdat er veel eiwit in mijn urine was gevonden. Ik werd per direct opgenomen en er werd ons verteld dat ik in het ziekenhuis moest blijven totdat ik ging bevallen. Dit vond ik heel heftig, er ging op dat moment veel door mij heen. Veel dingen had ik nog niet af of op orde, zoals de babykamer en de babyspullen. Ook werkte ik zoveel dat ik nog geen tijd had genomen om even vrij te zijn en te genieten nog met mijn man samen. Ik had ook veel zorgen over onze baby, hij bleek op de echo veel te klein te zijn, ik was zo bang om hem te verliezen.”
Paniek
“Samen met mijn man werden we naar de kamer gebracht, ik lag op de kamer samen met nog een vrouw. Hier kreeg ik ook paniek van, dit betekende dat mijn man niet bij mij kon blijven. Ik voelde mij zo ziek dat ik graag iemand bij me had waar ik me vertrouwd bij voelde.
Rond 20:00 uur in de avond ging ik ineens achteruit. Ik voelde me helemaal niet goed. De gynaecoloog kwam en merkte dat mijn bloeddruk aan het stijgen was, ook had ik verhoogde reflexen. Ik werd direct naar een andere kamer gereden, een privé-kamer. Daar kreeg ik een infuus en werd er bloed afgenomen. Mijn bloedplaatjes bleken veranderd te zijn waardoor er besloten werd om mij magnesium te geven, ze waren bang dat ik insulten zou krijgen. Hiervoor ging ik weer naar een andere kamer een verloskamer.”
Magnesium
“Magnesium is een heftig medicijn. Om die reden moet er in het eerste uur dat het toegediend wordt een verloskundige aan je zijde zitten en word je elk uur gecontroleerd.
Ik lag aan zoveel draadjes; aan een bloeddruk meter die om de vijf minuten afging, een hartslag meter op mijn vinger, ik lag aan de CTG, de baby werd continu gemonitord, ik had een katheter en een infuus.
Door het magnesium was ik helemaal van de wereld. Mijn man was daar erg van geschrokken. Mijn man is niet snel bang, maar ik zag de paniek die dag meerdere keren in zijn ogen staan. Het magnesium deed zijn werk goed want mijn bloeddruk was langzaam aan het dalen.”
Groeiachterstand
“De dag erna kregen we nogmaals een echo die duidelijker kon aantonen hoe groot onze baby was. Onze baby bleek achter te lopen en er kwam ook naar voren dat de baby bijna geen voedingsstoffen via de placenta kreeg. De kans was groot dat hij na de geboorte de couveuse in zou moeten door zijn groeiachterstand.
Na twee nachten op de verloskamer te hebben gelegen met magnesium mocht ik eindelijk naar de afdeling terug en kreeg ik een eigen kamertje. Ik zou zeker nog drie tot vier weken moeten blijven. Ze probeerde mijn zwangerschap tot 37 weken te rekken na die 37 weken zouden ze de bevalling gaan inleiden.”
Weinig ervaring
“Ik ben nog erg ziek geweest, door de hoge bloeddruk. Wel merkten we dat ze niet veel ervaring hadden met pre-eclampsie. Het leek alsof ze veel symptomen die ik had niet herkenden. Ik had namelijk erg veel last van benauwdheid, ik kon niet platliggen en ook niet zitten met een leuning achter mij. Dan had ik het idee alsof ik aan het stikken was. Dit leken ze niet te begrijpen en er was ook weinig begrip.
Ik kon niet in slaap komen, nadat ik van de magnesium af was. Ik heb zeker drie nachten niet geslapen. Ik was zo benauwd en moest vaak spugen, ik voelde me echt doodziek. Mijn man heeft zelfs geroepen dat ze de baby maar moesten halen omdat hij echt dacht dat ik dood zou gaan, zo ziek was ik. Doordat ik niet kon liggen en dus continu stond, liep of zat waren mijn benen nog meer opgezwollen.
Pas toen mijn ouders op bezoek kwamen en mijn moeder eiste dat ze de gynaecoloog te spreken zou krijgen, werd er naar mij geluisterd. Mijn moeder eiste dat ik slaapmedicatie zou krijgen, hier gingen ze mee akkoord en eindelijk kon ik slapen en mijn rust vinden.”
Symptoom pre-eclampsie
“Benauwdheid blijkt een symptoom te zijn van pre-eclampsie net zoals het overgeven en het ziek zijn. Zij deden me doen geloven alsof ik de griep had. Er was zelfs een verloskundige die me in het bed heeft gedrukt met beide armen en zei: ‘Zie je wel, je kan wel liggen.’
Die dagen dat het zo slecht ging leken de verpleegkundige en de artsen wel boos op mij. Ze deden nors en negeerden al mijn klachten. Dit heb ik als zeer traumatisch ervaren en kijk hierdoor ook echt met een negatief gevoel terug naar het ziekenhuis. Ondanks dat er ook superlieve verpleegkundigen en gynaecologen waren.”
Depressief
“Toen de benauwdheid afnam en ik meer medicatie kreeg, werd ik hier erg slaperig van, ik sliep overdag heel veel. Ook voelde ik me erg depressief, het ziekenhuisleven maakt je ziek zeker als je er zo lang ligt. Elke dag dezelfde routine; de dag begon al erg vroeg om 7:00 uur kreeg je ontbijt en om 8:00 uur waren mijn eerste controles.
Het was wel heel fijn dat ik een eigen kamer had, met een eigen toilet en douche. Mijn man mocht elke nacht bij mij slapen en ik mocht toen het beter met mij ging zo vaak als ik wilde bezoek ontvangen. Toch voelde ik me erg depressief en eenzaam. Ook bleef ik mij zorgen maken om de baby, ik had veel angst om hem te verliezen.”
Ingeleid
“Uiteindelijk heb ik het volgehouden tot die 37 weken. Mijn bloeddruk kregen we onder controle en ik was zelfs 5 kilo afgevallen omdat ik zoveel bedrust had en dus vocht aan het verliezen was.
Met 37 weken werd ik ingeleid, na een vlotte bevalling werd ons zoontje geboren. Hij was alleen erg klein maar 2375 gram. We waren zo intens gelukkig en zo trots hij was echt perfect. Hij had alleen opstartproblemen, hij wilde niet drinken en hij werd erg koud.
Drie uur na de bevalling werd hij bij ons weggenomen en naar de couveuse afdeling gebracht. Dit was erg schrikken, maar ik had verwacht dat hij na een paar dagen wel mee naar huis zou mogen. Ik kon namelijk niet wachten om naar huis te gaan met onze kleine man. Helaas werd dit pas na twee weken. Onze kleine had moeite met drinken en op temperatuur blijven.”
Naar huis zonder baby
“Drie dagen na de bevalling moesten mijn man en ik naar huis, zonder baby. Dit was zo’n leeg gevoel. Onze baby was afgevallen naar twee kilo en was de oudste maar kleinste baby op de afdeling. De verpleegkundige vonden zijn gedrag ook passen bij een baby van 34 weken. Na ongeveer twaalf dagen kreeg onze baby het drinken pas door, en na veertien dagen mocht hij eindelijk mee naar huis.
Na een turbulente zwangerschap voelden wij ons toch erg gelukkig en rijk toen we eenmaal onze lieve baby mee naar huis mochten nemen.
Wil jij graag jouw verhaal over je bevalling, baby, vruchtbaarheidstraject of iets anders delen op BabyBytes? Dat kan via dit formulier. Wie weet staat jouw verhaal binnenkort (anoniem) op de site!
Herken de misselijkheid en het benauwde gevoel (druk op bovenrug tussen schouderbladen) helaas wel. Ik hield echter geen vocht vast en dus werd mij ook verteld dat ik vast en zeker een griep had. Ik bleek echter HELLP te hebben. Heftig als je zelf voelt dat er iets niet klopt en dat je niet serieus wordt genomen. Ik was bijna “blij” dat er dus echt wel iets was wat verklaarde waarom ik mij zo vreselijk ellendig voelde.
Reageer op dit artikel
reacties (1) Stuur een bedankje